|
|
Okręty Korei Południowej:
Okręt Bangladeszu:
|
Po drugiej wojnie światowej Marynarka Wojenna Korei Południowej otrzymała od Stanów Zjednoczonych niszczyciele, które zostały wybudowane pod koniec tego światowego konfliktu. Jednostki te znajdowały się w służbie do końca lat 70-tych XX wieku, kiedy koreańska flota zleciła skonstruowanie nowych okrętów. Projekt oraz sama budowa miała zostać wykonana przez rodzimy przemysł. W ten sposób zrodziły się fregaty typu Ulsan, które stocznie określiły jako typ HDF 2000. Projekt tych okrętów, znany również jako Fregata FFK (Frigate Korea), był pierwszym tego typu przedsięwzięciem w Korei Południowej.
Budowa pierwszego okrętu typoszeregu HDF 2000 rozpoczęła się w maju 1979 roku w stoczni Hyundai Heavy Industries Corporation w Ulsan. Jednostka ta otrzymała nazwę "Ulsan", a jej wodowanie nastąpiło w kwietniu 1980 roku. W stoczni Hyundai Heavy Industries Corporation skonstruowane zostały jeszcze 3 fregaty typoszeregu Ulsan. Były to "Seoul", między 1982 rokiem a kwietniem 1984 roku, "Chon Nam", w czasie od 1986 roku do kwietnia 1988 roku i "Busan", pod którym położono stępkę w 1990 roku, a spłynięcie na wodę miało miejsce w lutym 1992 roku. Kolejnym przedsiębiorstwem, któremu zlecono wybudowanie okrętów typu Ulsan była stocznia Daewoo Heavy Industries Corporation w Okpo. Wybudowała ona jednostki "Kyong Buk", "Che Ju" i "Chong Ju". Okręty te skonstruowane zostały odpowiednio między 1984 rokiem a styczniem 1986 roku, w czasie od 1986 roku do maja 1998 roku oraz od 1990 roku marca 1992 roku. Po jednej fregacie wybudowały przedsiębiorstwa Korea Tacoma Marine Industries Ltd. i Korean Shipbuilding and Engineering w Pusan. Pierwsza z tych stoczni skonstruowała między 1983 rokiem a paździerrnikiem 1984 roku jednostkę "Masan", a druga w czasie od początku 1984 roku do października 1984 roku okręt "Chung Nam". Nazwy wszystkich fregat typu Ulsan pochodzą od nazw prowincji lub dużych miast w Korei Południowej.
Zgodnie z założeniami projekt okrętów typu Ulsan przewidywał, że jednostki te będą ściśle współpracować z lotnictwem stacjonującym w bazach lądowych. Głównym przeznaczeniem fregat typoszeregu Ulsan miało zwalczanie celów powietrznych i niszczenie nieprzyjacielskich jednostek nawodnych. Bardzo mało uwagi poświęcono systemom zwalczania okrętów podwodnych, co przejawia się brakiem lądowiska i hangaru dla śmigłowca. Po wybudowaniu pierwszych pięciu fregat "Ulsan", "Seoul", "Chung Nam", "Masan" i "Kyong Buk" w projekcie wprowadzone zostały drobne modyfikacje. Rufowa nadbudówka została nieco podwyższona oraz wymienione zostały działka przeciwlotnicze, systemy obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej i system dowodzenia. W ten sposób powstała druga wersja fregat typu Ulsan, do której nalezą okręty "Chon Nam", "Che Ju", "Busan" i "Chong Ju". Obie wersje jednostek nie posiadają swojego oznaczenia i najczęściej zwane są jako wersja wcześniejsza i wersja późniejsza. W obu przypadkach główne zadanie zwalczania celów powietrznych i okrętów nawodnych pozostało niezmienione.
Jednostki w wersji wcześniejszej i późniejszej skonstruowane zostały na identycznym kadłubie, który ma jednolity, gładki pokład od dziobu do rufy. Wykonano go ze stali okrętowej i podzielono na 17 przedziałów wodoszczelnych. Długość całkowita jednostek typu Ulsan wynosi 102 metry, natomiast szerokość 11,5 metra. Wyporność pełna równa jest 2180 tonom, jednak w wyniku wprowadzonych zmian na jednostkach w wersji późniejszej wartość ta wzrosła do 2300 ton. W odróżnieniu od kadłuba, który wykonano ze stali, do konstrukcji nadbudówek wykorzystano lekkie stopy aluminium. Miało to zapewnić dobrą stateczność i pozwolić fregatom typu Ulsan bez przeszkód operować przy stanie morza dochodzącym do 5 w skali Beauforta. Dodatkowo dla ułatwienia żeglugi typ Ulsan wyposażony został w jeden stabilizator przechyłowy. Nadbudówka koreańskich fregat nieprzerwanie ciągnie się od końca pokładu dziobowego do początku pokładu rufowego. W przedniej części jest ona wysoka i wraz z masztem wysokość wynosi 27,8 metra. Właśnie ze względu na tą wartość wykorzystane zostały stopy aluminium. W tylnej części struktura okrętu jest niska. Maszty radarowe uzyskały formę piramidalną, a na ich szczytach znajdują się anteny systemów obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej oraz kierowania ogniem. Zaraz za śródokręciem za tylnym masztem umieszczony został pojedynczy komin, który zwęża się ku górze.
Napęd koreańskich fregat typu Ulsan zaprojektowany został w systemie CODAG. Do uzyskiwania prędkości maksymalnych wykorzystywane są dwie amerykańskie turbiny gazowe General Electric LM 2500 o łącznej mocy 53200 KM. Dzięki tym turbinom okręty typu Ulsan są w stanie poruszać się z prędkością 34 węzłów. Przy tej szybkości jednostka jest w stanie pokonać dystans z Korei Południowej do Filipin, który wynosi około 910 Mm, w czasie 25 godzin bez potrzeby uzupełniania paliwa. obok turbin gazowych, kolejnym elementem systemu napędowego są 2 niemieckie silniki diesla MTU 12V538 TB82 o łącznej mocy 5940 KM. Z ich pomocą fregaty typu Ulsan mogą maksymalnie poruszać się z szybkością 18 węzłów. Szybkość ekonomiczna wynosi 15 węzłów, przy której zasięg równy jest 4000 Mm. System napędowy wyposażony jest w dwie przekładnie redukcyjne DTA 150, które transferują moc z turbin gazowych i silników diesla na 2 wały śrubowe. Całość może być kierowana i kontrolowana zarówno bezpośrednio z przedziału maszynowni jak i z pomostu bojowego.
Uzbrojenie zwalczania celów powietrznych jest różne na okrętach w wersji wcześniejszej i późniejszej. Pierwsza wersja fregat, nie licząc jednostki "Kyong Buk", otrzymała 4 działka kalibru 30 mm. firmy Emerson Electric. Pierwsze z tych działek zainstalowane jest przed pomostem bojowym, kolejne na końcu rufowej części nadbudówki, a ostatnie 2 działka znajdują się na dachu nadbudówki na śródokręciu między bryłą mostka kapitańskiego a tylnym masztem. Okręty w wersji późniejszej i fregata "Kyong Buk" otrzymały, zamiast artylerii firmy Emerson Electric, 3 działka kalibru OTO Matera kalibru 40 mm. model Compact. Działka te rozmieszczone są w bardzo podobny sposób jak na pierwszych czterech jednostkach. Przed pomostem bojowym znajduje się jedno stanowisko tej artylerii, natomiast na końcu rufowej nadbudówki, na podwyższeniu zainstalowano pozostałe 2 działka. W środkowej części nadbudówki nie zamontowano jakiejkolwiek artylerii przeciwlotniczej.
Podstawowym uzbrojeniem przeciwokrętowym fregat typu Ulsan są amerykańskie rakiety firmy Boeing model RGM-84D Harpoon Block 1C. Wystrzeliwane są one z dwóch wyrzutni Mk 141, które umieszczone są zaraz za bryłą komina. System artyleryjski złożony jest z dwóch włoskich armat OTO Melara kalibru 76 mm. model Compact. Pierwsza z tych armat zainstalowana jest na podwyższeniu przedniej części nadbudówki. Druga armata znajduje się na pokładzie rufowym.
Najmniej uwagi poświęconej zostało systemom zwalczania okrętów podwodnych. Jednostki typu Ulsan nie posiadają lądowiska i hangaru dla śmigłowców, a jedyną bronią przeciwpodwodną są torpedy firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 1. Wystrzeliwane są one z dwóch wyrzutni kalibru 324 mm. model Mk 32 Mod 5, które umieszczone są na rufowej nadbudówce miedzy artylerią przeciwlotniczą a wyrzutniami dla rakiet przeciwokrętowych. Dodatkowo na rufie znajduje się tor dla bomb głębinowych.
Kierowaniem ogniem na okrętach w wersji wcześniejszej zajmuje się radar Thales Nederland WM 28, którego antena w plastykowej osłonie zwanej "skorupką jajka" znajduje się na szczycie przedniego piramidalnego masztu. W jej miejsce na jednostkach w wersji późniejszej zainstalowano inny radar kierowania ogniem Marconi Typ ST 1802. Dodatkowo fregaty typu Ulsan w wersji wcześniejszej wyposażone są w system elektrooptyczny Thales Nederlan LIOD (LIghtweight Optronic Director), a okręty w wersji późniejszej w podobny system Radamec Defence Systems 2400.
Wyposażenie elektroniczne na okrętach w wersji wcześniejszej i późniejszej nieco różni się od siebie. Wspólnym elementem jest holenderski radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederlad DA-05, który umieszczony jest na szczycie tylnego masztu. Na maszcie przednim na specjalnej "półce" zainstalowana została antena radaru dozoru nawodnego Thales Nederland ZW-06. Jednostki w wersji późniejszej w tym samym miejscu otrzymały inny radar dozoru nawodnego Marconi Typ S 1810. Dodatkowo okręty te posiadają radar nawigacyjny Raytheon AN/SPS-10C. Na wszystkich fregatach w wersji wcześniejszej i późniejszej wykrywaniem nieprzyjacielskich okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny Thales Nederland PHS-32. Całość systemów obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej, hydrolokacyjnych oraz kierowania ogniem sprzężona jest z systemem dowodzenia. Na fregatach typu Ulsan w wersji wcześniejszej jest to system Thales Nederland SEWACO. Pozostałe jednostki otrzymały system WSA-423, który dostarczyła firma Samsung/Ferranti. Dodatkowo 3 jednostki typu Ulsan wyposażone są w system Litton KNTDS (Korea Naval Tactical Data System), który posiada linie transmisji danych do systemów lądowych. Dzięki temu okręty te mogą współpracować z lądowymi posterunkami obrony wybrzeża w przypadku, gdy pojawia się nieprzyjacielski obiekt w pobliżu brzegu. Wszystkie koreańskie fregaty wyposażone są w system nawigacji powietrznej SRN 15 TACAN (TACtical Air Navigation).
Uzupełnieniem systemów elektronicznych jest wyposażenie walki elektronicznej. Przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi bierną ochronę stanowi system przeciwdziałania elektronicznego AN/ULQ-11K. Do obrony okrętu wykorzystywane są także 4 wyrzutnie pułapek termicznych Sippican Hycor Mk 36 Super RBOC (Rapid Blooming Offboard Chaff). Fregaty typu Ulsan posiadają także holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie dla torped.
W słuzbie w Koreańskiej Marynarce Wojennej znajduje się 9 okrętów typu Ulsan. Z kolei Marynarka Wojenna Bangladeszu zdecydowała się na zakup jednej fregaty tego typu. Decyzja o potrzebie wcielenia do floty kolejnej fregaty zapadła w 1994 roku, jednak nie określiła ona jakichś konkretnych szczegółów co do wyboru wykonawcy i danych taktyczno-technicznych. Niezdecydowanie rządu Bangladeszu trwało do roku 1995 roku, kiedy ostatecznie zdecydowano o zakupie nowego okrętu. Szczegółowe dane taktyczno-techniczne opracowane zostały do 1997 roku. W tym samym roku na wykonawcę fregaty dla Marynarki Wojennej Bangladeszu wybrano koreańską stocznię Daewoo Heavy Industries Corporation w Okpo. Łącznie rząd Bangladeszu poniósł koszt rzędu 100 milionów dolarów. Warto zaznaczyć, że nie został przekroczony limit funduszu przeznaczonego na skonstruowanie nowej fregaty. Jednostka otrzymała nazwę "Bangabandhu", która nadana została dla uczczenia pierwszego premiera Bangladeszu Sheikh'a Mujibur'a Rahman'a, któremu nadany został przydomek Bangabandhu. fregata została wcielona do służby w czerwcu 2001 roku, jednak szybko okazało się, że okręt posiada wiele usterek, wliczając w to wadliwe zainstalowanie anteny hydrolokatora. Wszystkie wady uniemożliwiały działanie fregaty jako okrętu wojennego. Z czasem wszystkie usterki zostały usunięta w koreańskiej stoczni Daewoo Heavy Industries Corporation w Okpo.
Architektura fregaty należącej do Bangladeszu różni się od tej na jednostkach koreańskich. Bryła nadbudówki nieprzerwanie ciągnie się od końca pokładu dziobowego do początku pokładu rufowego. Przednia część struktury nie jest tak wysoka jak w przypadku fregat koreańskich. Zaraz za śródokręciem umieszczone zostały 2 kominy, które scalone są razem w jedną bryłę. Za kominami rozpoczyna się rufowa część nadbudówki, mieszcząca hangar dla śmigłowca, która wysokością dorównuje jej dziobowej części. W porównaniu z koreańskimi jednostkami typu Ulsan tylny maszt przeniesiony został ze śródokręcia na dach rufowej nadbudówki za kominem. Cała architektura fregaty należącej do Bangladeszu prezentuje się dość nowocześnie. Długość całkowita kadłuba została zwiększona ze 102 metrów do 103,7 metra, a szerokość z 11,5 metra do 12,5 metra. Wyporność pełna wynosi 2370 ton, czyli więcej niż wypierają koreańskie fregat w późniejszej wersji. Napęd jednostki "Bangabandhu" najprawdopodobniej jest identyczny z tym, jaki znajduje się na koreańskim typie Ulsan. Nieco większe wymiary i wyporność sprawiły, że maksymalna prędkość spadła z 34 węzłów do 28,5 węzła.
Uzbrojenie również jest nieco inne niż na okrętach koreańskich. Obronę przeciwpowietrzną zapewniają jedynie 2 działka kalibru 40 mm., które najprawdopodobniej są modelem Compact dostarczonym przez firmę OTO Matera. Oba działka zainstalowane są na dachu hangaru dla śmigłowca, a ich kierowaniem zajmuje się radar z systemem elektrooptycznym Thales Nederland LIROD Mk 2 (LIghtweight Radar Optronic Director). Przeciwko okrętom nawodnym wykorzystywane są 4 rakiety, które odpalane są z czterech wyrzutni umieszczonych na śródokręciu zaraz za bryłą przedniej części nadbudówki. Na pokładzie dziobowym przed początkiem nadbudówki zainstalowana jest armata OTO Melara kalibru 76 mm. model Compact, która stanowi uzupełnienie systemów przeciwokrętowych. ogień z tej artylerii koordynowany jest przez system elektrooptyczny Thales Nederland Mirador. System ten posiada dwie kamery telewizyjne dla śledzenia celów w dzień, kamerę działającą w podczerwieni wykorzystywaną podczas zlej widoczności, kamerę działającą przy słabym świetle oraz laserowy dalmierz. Na śródokręciu znajdują się dwie wyrzutnie torpedowe stanowiące wyposażenie zwalczania okrętów podwodnych. Głównym systemem tego rodzaju jest stacjonujący na pokładzie śmigłowiec. Być może fregata "Bangabandhu" jest w stanie przyjmować na pokład dwie maszyny.
Głównym systemem obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej na fregacie należącej do Bangladeszu jest holenderski radar Thales Nederland DA-08, którego antena zainstalowana jest na szczycie tylnego masztu. Na maszcie przednim znajduje się kolejny radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland Variant. Wykrywaniem nieprzyjacielskich okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny, najprawdopodobniej Thales Nederland PHS-32. Całość czujników okrętowych współpracuje z systemem dowodzenia i kierowania ogniem Thales Nederland TACTICOS. Prawdopodobnie jednostka "Bangabandhu" wyposażona jest w system nawigacji powietrznej SRN 15 TACAN (TACtical Air Navigation)
Ogólnie koreańskie fregaty typu Ulsan, jak również jednostka należąca do Bangladeszu, nie są złymi okrętami. Ich konstrukcja, wyposażenie elektroniczne i uzbrojenie mniej więcej odpowiada standardom przyjętym we flotach zachodnich. Okręty te charakteryzują się dobrą dzielnością morską i dobrymi osiągami. Minusem może być brak rakietowych systemów przeciwlotniczych, co w znaczący sposób ogranicza możliwości samoobrony. Dodatkowo fregaty koreańskie nie posiadają lądowiska i hangaru dla śmigłowca, co jeszcze bardziej ogranicza możliwości bojowe. Jednak trzeba wziąć pod uwagę, że zgodnie z założeniami projektu typ Ulsan ma ściśle współpracować z lotnictwem bazującym na lądzie. Z tego względu nie przewidziano miejsca na pokład lotniczy i hangar. Jednostki koreańskie i okręt Bangladeszu są w stanie skutecznie wykonywać zadania ofensywne w postaci zwalczania nieprzyjacielskich okrętów nawodnych. Do tego celu wykorzystywane są przeciwokrętowe rakiety. Dodatkowo fregata "Bangabandhu" może samodzielnie wykonywać misje zwalczania okrętów podwodnych, gdyż ma do dyspozycji pokładowy śmigłowiec. Oceniając koreańską konstrukcję należy stwierdzić, że nie są to okręty mogące rywalizować z najnowszymi konstrukcjami zachodnimi, jednak nie są to również jednostki nieprzydatne, nie posiadające jakichkolwiek możliwości bojowych. Biorąc pod uwagę rejon działania i zaawansowanie technologiczne innych flot tego regionu, jednostki typu Ulsan są w pełni wartościowymi okrętami marynarek wojennych Korei Południowej i Bangladeszu.
W zasadzie jedynym wartym odnotowania faktem z przebiegu służby tych okrętów jest to, że pierwszy raz koreańskie fregaty typu Ulsan pojawiły się w Europie podczas rejsu ćwiczebnego, który trwał od września 1991 roku do stycznia 1992 roku. Były to fregaty o nazwach "Chung Nam" i "Che Ju".
|
