|
Poniższy wykaz prezentuje wypadki i awarie tylko balistycznych okrętów podwodnych o napędzie atomowym (SSBN).
Na północnym Atlantyku marynarka wojenna Związku Radzieckiego przeprowadzała ćwiczenia, w których brała udział jednostka o numerze taktycznym K-19, należąca do typu Hotel. W pewnym momencie w obiegu chłodzenia reaktora atomowego powstała dziura, która znajdowała się na rurze regulującej ciśnienie wewnątrz obiegu chłodzenia. Uszkodzenie spowodowało nagły spadek ciśnienia, co automatycznie wyłączyło system przeciwawaryjny. By zapobiec przegrzaniu reaktora konieczne było natychmiastowe usunięcie nadmiaru ciepła, które się zgromadziło, gdyż w przeciwnym razie mogło dojść do niekontrolowanej reakcji łańcuchowej. Niestety na jednostkach typu Hotel nie było systemu, który bezpośrednio dostarczałby chłodziwo do głównego obiegu. Z tego względu wyznaczono niektórych oficerów i podoficerów, którzy dostarczali chłodziwo w wyznaczone rejony reaktora, przez co stali się żywym obiegiem, zastępującym uszkodzony mechanizm. Ludzie ci musieli działać w bardzo ciężkich warunkach, w których wydobywały się szkodliwe dla zdrowia gazy, będące dodatkowo radioaktywne, podobnie jak para. Dostarczali oni chłodziwo aż do chwili wyłączenia reaktora. W czasie akcji większość załogi K-19 została ewakuowana na inny okręt podwodny o napędzie konwencjonalnym. W wyniku długotrwałego przebywania oficerów i podoficerów w rejonie wydobywania się radioaktywnych szkodliwych gazów i pary, osiem ludzi zmarło na skutek choroby popromiennej. Ludzie Ci przyjęli dawkę promieniowania równą od 5000 do 6000 remów. Jednostka K-19 zostala odholowana do bazy marynarki wojennej na Półwyspie Kola.
Radziecki balistyczny okręt podwodny o numerze taktycznym K-140, należący do typu Yankee, był wówczas w stoczni w Siewierodwińsku. Na jednostce prowadzone były prace modernizacyjne, których celem było przystosowanie do standardu projektu 667AM Navaga M, w kodzie zachodnim znanym jako typ Yankee II. Nagle nastąpił niekontrolowany wzrost mocy jednego z dwóch reaktorów model OK-700. Właczył się on automatycznie, kiedy pręty kontrolne podniosły się na wyższą pozycję. Moc reaktora 18-sto krotnie przekroczyła normę, a ciśnienie w nim i jego temperatura 4-ro krotnie. Automatyczne rozpoczęcie pracy reaktora spowodowane było wadliwą instalacją elektryczną prętów kontrolnych i błędem człowieka. W wyniku tego wypadku konieczne było usunięcie całego reaktora i zainstalowanie w jego miejsce nowego. Usunięty reaktor został zatopiony w 1972 roku na Morzu Karskim.
Balistyczny okręt podwodny typu Hotel o numerze taktycznym K-19 zderzył się w amerykańskim myśliwskim okrętem podwodnym USS Gato (SSN 615), który śledził radziecką jednostkę na Morzu Barentsa. W efekcie systemy hydroakustyczne typu Hotel na dziobie zostały całkowicie zniszczone, a pokrywy wyrzutni torpedowych mocno zdeformowane.
Radziecka jednostka K-19, należąca do typu Hotel, znajdowała się na patrolu na północnym Atlantyku. Nagle w dziewiątym przedziale wybuchł pożar, który spowodowany był przerwaniem jednej z rur hydraulicznych. Załoga odizolowała ten przedział i 12 członków załogi z dziesiątego przedziału zostało na 24 dni zupełnie odciętych od reszty okrętu. Własnie tyle czasu trwała walka z ogniem, podczas której zginęło 28 ludzi. W akcję ratunkową okrętu K-19 zaangażowanych zostało ponad 30 jednostek pływających. W końcu w kwietniu 1972 roku okręt powrócił do bazy marynarki wojennej na Półwyspie Kola.
W pobliżu bazy w Pietropawłowsku Kamczackim, jeden z okrętów typu Yankee zderzył się z amerykańskim myśliwskim okrętem podwodnym USS Pintado (SSN 672), należącym do typu Sturgeon. Zdarzenie to miało miejsce na głębokości około 65 metrów, jednak nie miało poważnych konsekwencji, gdyż radziecka jednostka została tylko lekko uszkodzona.
Radziecki balistyczny okręt podwodny o numerze K-141, należący do typu Delta I, przypadkowo wystrzelił z wyrzutni pocisk z głowicą jądrową. Nie było to zwykłe odpalenie, gdyż rakieta została wypchnięta z silosu na skutek nagłego wzrostu ciśnienia w niej panującego. Miało to miejsce w okolicach Kamczatki. Po poszukiwaniach pocisk udało się zlokalizować i wydobyć.
Jednostka USS George Washington (SSBN 598), będąca pierwszym okrętem typu George Washington, znajdowała się na Morzu Wschodnio-chińskim, gdzie zderzyła się z japońskim frachtowcem, który zatonął. Amerykańska jednostka odniosła jedynie niewielkie uszkodzenia kiosku.
Chiński balistyczny okręt podwodny typu Xia, który był drugą jednostkę tego typoszeregu, znajdował się na próbach morskich. Testowano na nim pociski model JL-1 (CSS-N-3). Prawdopodobnie zaraz po wystrzeleniu rakiety nastąpiła jej eksplozja, co spowodowało zatonięcie okrętu.
Radziecki balistyczny okręt podwodny o numerze taktycznym TK-12, należący do typu Typhoon (Tajfun), zderzył się z brytyjskim myśliwskim atomowym okrętem podwodnym HMS Splendid (S 106), należącym do typu Swiftsure. Informacja ta podana została jako zbliżenie obu jednostek, prawdopodobnie ze względów politycznych.
Amerykański balistyczny okręt podwodny USS Nathanael Greene (SSBN 636), należący do typu Lafayette, uderzył w dno Morza Irlandzkiego. Spowodowało to uszkodzenie rufowego steru kierunku i zbiorników balastowych. Był to okres, w którym na mocy układu SALT II (Strategic Arms Limitation Talks) wycofywano część jednostek balistycznych ze służby. W efekcie wypadku to USS Nathanael Greene (SSBN 636) został skreślony ze stanu floty, a nie wcześniej planowany USS Alexander Hamilton (SSBN 617). Wydarzenia z Morza Irlandzkiego były jak do tej pory jedynym poważnym incydentem z udziałem amerykańskiego balistycznego okrętu podwodnego o napędzie atomowym.
Okręt podwodny o numerze K-219, należący do typu Yankee, znajdował się na patrolu na Atlantyku. W pewnym momencie, 970 kilometrów na wschód od Bermudów, nastąpiła eksplozja w jednym z silosów dla rakiet balistycznych model R-27U (4K10), na zachodzie znanych jako SS-N-6 Serb Mod. 2 lub Mod. 3. W jej wyniku zginęły trzy osoby, a wybuch spowodował dziurę w silosie, przez którą zaczęła wydobywać się para i dym z palącego się paliwa rakiety. Załoga rozpoczęła wynurzenie jednostki i akcję gaszenia pożaru. Na nieszczęście w skutek spięcia w systemie elektrycznym nie uruchomił się jeden z systemów bepieczeństwa okrętu. Ogień wymknął się z pod kontroli i spowodował poważne uszkodzenie reaktora, który w tym momencie był uruchomiony. Podczas prób opuszczenia prętów bezpieczeństwa wyłączających reaktor zginęła jedna osoba, będąca czwartą ofiarą wypadku. Na powierzchni uszkodzony reaktor został wyłączony, a pracę rozpoczął drugi, lecz wkrótce i on musiał zostać wyłączony. W końcu ogień został opanowany, a jednostka została wzięta na hol przez radziecki statek handlowy, na który ewakuowana została załoga K-219. Na pokładzie okrętu podwodnego pozostał jedynie kapitan i dziewięć innych osób. Po trzech dniach holowania stateczność K-219 uległa znacznemu pogorszeniu, gdyż do głównego zbiornika balastowego dostała się woda. W efekcie dziób jednostki zaczął tonąć, a kapitam wraz z pozostałymi dziewięcioma ludźmi dołączył do załogi znajdującej się na statku handlowym. Ostatecznie okręt podowdny zatonął i spoczął na dnie Atlantyku, na głębokości około 5500 metrów. Powody wybuchu w jednym z silosów nie są całkiem jasne. Istnieją dwie teorie na ten temat. Pierwza z nich mówi, że do eksplozji doszło na skutek defektu wyrzutni. Druga hipoteza jest bardziej przewrotna i stwierdza, że wybuch spowodował pożar, który pojawił się po kolizji z amerykańskim myśliwskim okrętem podwodnym. Pojawienie się takiej informacji spowodowało, że marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych, która normalnie nie wypowiada się na temat operacji okrętów podwodnych, kategorycznie zaprzeczyła jakoby amerykańska jednostka zderzyła się z radzieckim okrętem typu Yankee o numerze taktycznym K-219. Amerykańska flota stwierdziła również, że nawet w jakikolwiek inny sposób, w najmniejszym stopniu nie przyczyniła się do zatonięcia okrętu K-219.
Podczas ćwiczeń na Morzu Białym radziecka jednostka typu Typhoon odpalała pocisk balistyczny, który niespodziewanie utknął w wyrzutni. Na szczęście okręt był w stanie powrócić do bazy, co nie zmienia faktu, że wypadek ten mógł mieć tragiczne w skutkach następstwa, gdyby rakieta wybuchła.
Rosyjski okręt typu Typhoon o numerze TK-17 odniósł uszkodzenia w wynki pożaru, który wybuchł podczas załadunku do silosów pocisków balistycznych.
Amerykański myśliwski okręt podwodny USS Grayling (SSN-646), należący do typu Sturgeon, prowadził patrol na Morzu Barentsa, podczas którego śledził jedną z radzieckich jednostek balistycznych typu Delta III o numerze taktycznym K-496. Zachowywał on odległość od radzieckiego okrętu wahającą się od 11 do 13 kilometrów, będąc na jego lewej burcie. W pewnym momencie USS Grayling (SSN-646) stracił kontakt. Chcąc ponownie namierzyć K-496 z prędkością 8 - 9 węzłów popłynął w kierunku miejsca utraty kontaktu, by nagle zderzyć się z radziecką jednostką. Uszkodzenia obu okrętów nie były jednak bardzo poważne i mogły one wrócić do bazy o własnych siłach.
Podczas rutynowych manewrów przeprowadzonych przez marynarkę wojenną Stanów Zjednoczonych u wybrzeży Long Island w stanie Nowy York doszło do kolizji dwóch okrętów podwodnych o napędzie atomowym. Pierwszym z nich była myśliwska jednostka typu Los Angeles w wersji 688I (Improved) (typ Improved Los Angeles) o nazwie USS San Juan (SSN 751), natomist drugi okręt, stacjonujący w Kings Bay, należał do typu Ohio. Całe zdarzenie nie pociągnęło za sobą ofiar śmiertelnych lub rannych. Po kolizji oba okręty udały się do bazy w Groton w stanie Connecticut w celu przeprowadzenia oceny zniszczeń. W ich wyniku okazało się, że uszkodzenia obu jednostek były niewielkie.
Na jednym z rosyjskich balistycznych okrętów podwodnych typu Delta IV nastąpiła awaria, w wyniku której uszkodzone zostały dwa pociski model R-29RM (3M37) (SS-N-23 Skiff).
|
