|
W połowie lat 90-tych XX wieku ze służby w marynarce wojennej Indii zaczęły być wycofywane fregaty typu Nilgiri, będące zmodyfikowaną wersją brytyjskich jednostek typu Leander. W tym samym czasie zatwierdzony został program budowy nowych okrętów typu Shivalik (Projekt 17), które miały być następcami wycofywanych fregat. Zanim nowe jednostki znalazłyby się w służbie koniecznym było wypełnienie luki powstałej po skreśleniu ze stanu floty okrętów typu Nilgiri. Z tego względu rozpoczęto negocjacje z Rosją w sprawie budowy sześciu nowych fregat. W listopadzie 1997 roku rozmowy sfinalizowano podpisaniem kontrakt na dostarczenie trzech wielozadaniowych fregat typu Krivak III. Z opcji dodatkowych trzech jednostek zrezygnowano, gdyż priorytet otrzymał Projekt 17. Umowa opiewała na kwotę około miliarda dolarów i obejmowała nie tylko budowę fregat, ale także przeszkolenie załóg okrętów oraz personelu naprawczego w zakresie usuwania wszelkich usterek i dokonywania kompleksowych przeglądów. Dodatkowo umowa przewidywała powołanie indyjskiej grupy obserwatorów, która miała przyglądać się postępom prowadzonych prac, jakości wykonania fregat i ich zgodności z pierwotnym projektem. Zgodnie z ustaleniami w kontrakcie pierwsze dwie jednostki INS Talwar (F 40) i INS Trishul (F 43) miały być dostarczone stronie indyjskiej odpowiednio w maju i listopadzie 2002 roku. Ostatni okręt INS Tabar (F 44) miał trafić do odbiorcy w maju 2003 roku.
W październiku 2001 roku podpisany został suplement do umowy, zgodnie z którym szkolenie załóg okrętów miało obejmować także próbne rejsy i powinno zakończyć się przed ostatecznym odbiorem jednostek. W listopadzie 2001 roku zawarto kolejne porozumienie, które tym razem dotyczyło powołania grupy 15 specjalistów z Indii, którzy mieli dokonać przeglądu każdego okrętu przed odbiorem. Czas na oględziny wynosił 60 dni na każdą fregatę.
Po podpisaniu porozumienia opracowaniem nowych jednostek zajęło się Biuro Projekcyjne Sewiernoje (Sewiernoje Projektno-Konstruktorskoje Bjuro) w Sankt Petersburgu. Jako podstawę wykorzystano jednostki typu Krivak III (projekt 1135P Burevestnik), których technologia pochodziła z wczesnych lat 80-tych XX wieku. Z tego względu, jak również z powodu wymagań stawianych przez marynarkę wojenną Indii, plany wymagały gruntownych zmian. Zaowocowało to powstaniem okrętów typu Talwar (projekt 1135.6), którego wyposażenie pochodziło od około 130 dostawców między innymi z Rosji, Indii, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Danii, Ukrainy i Białorusi. Zmiany w konstrukcji były posunięte na tyle daleko, że okręty określono mianem typu Krivak III Mod.
Wybudowanie okrętów typu Talwar zlecone zostało Stoczni Bałtyckiej (Baltijskij Zavod) w Sankt Petersburgu. Już krótko po podpisaniu kontraktu na trzy fregaty dla Indii w zakładzie tym rozpoczęto przygotowania do konstrukcji jednostek. Stępkę pod pierwszą fregatę INS Talwar (F 40) położono w marcu 1999 roku. Wodowanie jednostki nastąpiło w maju 2000 roku. Pierwsze próby morskie wystartowały w listopadzie 2001 roku i zaraz po ich rozpoczęciu pojawiły się poważne problemy z systemem napędowym, podwodną częścią kadłuba, integracją pochodzącego z różnych krajów wyposażenia oraz uzbrojeniem. Dokładnie w tym samym czasie strona indyjska wyznaczyła 27 oficerów oraz 225 podoficerów i marynarzy do odbycia przeszkolenia w Rosji, które miało dobiec końca w lipcu 2002 roku. Po przejściu całego programu szkoleniowego załoga miała dołączyć do grupy indyjskich ekspertów, która oceniała sprawność jednostki podczas prób odbiorczych. Te rozpoczęły się w lutym 2002 roku. Podczas testów w marcu 2002 roku przeprowadzono udane strzelanie przeciwlotniczymi pociskami model 9M-317 (SA-N-12 Grizzly). Kolejne próby tego samego systemu w maju i czerwcu 2002 roku zakończyły się niepowodzeniem. W lipcu 2002 roku strona rosyjska powołała międzyresortową grupę śledczych, która miała za zadanie dojść do przyczyn nieudanych strzelań z systemu przeciwlotniczego model 3K-90 M-22 Sztil oraz opracować rozwiązanie problemu. Według generalnego dyrektora Stoczni Bałtyckiej kłopoty były wynikiem złego zintegrowania pochodzących z różnych krajów systemów okrętowych, które wzajemnie się zakłócały. W szczególności chodziło tu o system 3K-90 M-22 Sztil oraz radar kierowania ogniem armaty kalibru 100 mm. model AK-190E.
Dochodzenie międzyresortowej grupy śledczej doprowadziło do opracowania kilku niezbędnych poprawek, które należało wprowadzić do systemu model 3K-90 M-22 Sztil. Zalecone rozwiązania sprawdzone zostały na drugim okręcie INS Trishul (F 43), którego budowa rozpoczęła się we wrześniu 1999 roku, a wodowanie nastąpiło w listopadzie 2000 roku. Próby trwały od sierpnia do października 2002 roku i zakończyły się sukcesem. Z tego względu były one znacznie krótsze niż na INS Talwar (F 40).
Problemy z przejściem prób odbiorczych INS Talwar (F 40) miały wpływ na cały program budowy, który doznał rocznego opóźnienia. Doprowadziło to do zamieszania w kwestii indyjskich załóg okrętów. Były one wysyłane na szkolenia do Rosji, po czym z powodu opóźnień i niemożności objęcia fregat niemal wszyscy musieli wracać do Indii, by za kilka miesięcy ponownie jechać do Sankt Petersburga w celu obsadzenia okrętów. Wygenerowało to niepotrzebne koszty, których można było uniknąć.
Po zakończeniu długich prób odbiorczych jednostka INS Talwar w końcu przekazana została stronie indyjskiej w czerwcu 2003 roku. Oficjalna ceremonia wejścia do służby miała miejsce w Stoczni Bałtyckiej. Udział w niej wzięli dowódcy marynarek wojennych Indii oraz Rosji. W sierpniu 2003 roku po długim rejsie z Sankt Petersburga okręt zawinął do bazy marynarki wojennej w Mumbaju (Bombaj). W kilkanaście dni po przekazaniu stronie indyjskiej INS Talwar (F 40) drugi okręt INS Trishul (F 43) również został wcielony w szeregi floty. Odbył on podobną drogę powrotną do portu macierzystego co pierwsza fregata i zawinął do Mumbaju we wrześniu 2003 roku. Ostatnia jednostka INS Tabar (F 44), której budowa rozpoczęła się w maju 2000 roku, a wodowanie nastąpiło w tym samym miesiącu 2001 roku, przekazana została odbiorcy w kwietniu 2004 roku. Podczas rejsu do Indii okręt zawinął z wizytami do 12 różnych portów i ostatecznie przybył do Mumbaju w lipcu 2004 roku.
Przebieg służby okrętów typu Talwar nie obfituje w spektakularne wydarzenia, jednak istnieje kilka incydentów, o których warto wspomnieć. W grudniu 2005 roku wracająca z ćwiczeń fregata INS Trishul (F 43) zderzyła się z jednostką cywilną "Ambuja Laxmi". Wypadek miał miejsce 11 mil morskich od portu w Mumbaju. Przyczyną zderzenia było niewykrycie przez radar statku cywilnego obecności okrętu, którego konstrukcja cechuje się technologią "stealth". Również radarowy system kierowania ruchem morskim w porcie nie zauważył INS Trishul (F 43). W połączeniu z ciemnością nocy doprowadziło to do kolizji. Inne godne uwagi zdarzenie z udziałem INS Trishul (F 43) miało miejsce w maju 2006 roku. Wówczas rzucana kotwica trafiła w gruszkę dziobową, uszkadzając system hydrolokacyjny, wymuszając wysłanie okrętu do doku remontowego.
W drugiej połowie pierwszej dekady XXI wieku na wodach okalających Półwysep Somalijski w Afryce nasiliły się ataki piratów na statki handlowe. By zapobiec dalszej eskalacji floty państw Unii Europejskiej, Stanów Zjednoczonych i innych krajów zorganizowały morską operacją anty piracką, która polegała na konwojowaniu statków i walce z piratami. W gronie państw uczestniczących w akcji znalazły się Indie, które wysłały w rejon Półwyspu Somalijskiego jednostkę INS Tabar (F 44). Okręt dotarł na miejsce na początku listopada 2008 roku i rozpoczął patrolowanie Zatoki Adeńskiej. W kilka dni po rozpoczęciu misji załoga fregaty uderzyła na somalijskich piratów po tym jak ci zaatakowali indyjski statek handlowy "Jag Arnav" oraz zarejestrowaną w Arabii Saudyjskiej jednostkę "Timaha". Z okrętu wystartował śmigłowiec HAL (Hindustan Aeronautics Ltd.) Chetak z komandosami na pokładzie, którzy skutecznie zapobiegli próbie porwania saudyjskiego statku. W sumie w ciągu pierwszej połowy listopada 2008 roku INS Tabar (F 44) eskortował około 35 jednostek handlowych z różnych krajów. Kolejne istotne wydarzenie z udziałem INS Tabar (F 44) miało miejsce w drugiej połowie listopada 2008 roku. Indyjska załoga próbowała zatrzymać do kontroli jednostkę piracką, jednak ci zagrozili, że jeżeli fregata zbliży się do nich wówczas zostanie ostrzelana. Mimo groźby indyjska fregata podjęła próbę kontroli, co spotkało się z otwarciem w jej kierunku ognia z broni automatycznej i wyrzutni rakiet. Indyjska załoga odpowiedziała tym samym. Walka trwała około trzech godzin i zakończyła się zatopieniem pirackiej jednostki.
Obok sukcesów załoga fregaty INS Tabar (F 44) zaliczyła także wpadkę. Podczas nocnego patrolu natrafiła na tajlandzki trauler "Ekawat Nava 5", który transportował sprzęt do połowu ryb. Obok niego znajdowały się dwie łodzie motorowe, przez co tajlandzka jednostka została wzięta za piracki "statek matka", podczas gdy w rzeczywistości trwała próba jego porwania przez piratów z łodzi. Gdy indyjski okręt zbliżył się do atakowanej przez piratów jednostki ci zagrozili ostrzelaniem. W odpowiedzi INS Tabar (F 44) otworzył ogień i zatopił tajlandzki statek. Z 16 osób załogi przeżyła tylko jedna, śmierć kolejnej została potwierdzona, natomiast los pozostałych nie jest znany. Pod osłoną ciemności piraci podjęli próbę ucieczki. Indyjska fregata rozpoczęła pościg, jednak zakończył się on jedynie znalezieniem jednej opuszczonej łodzi. Po całym incydencie marynarka wojenna Indii broniła swojej akcji twierdząc, że otworzyła ogień w odpowiedzi na ostrzał ze strony piratów.
Dzień po pomyłkowym zatopieniu traulera "Ekawat Nava 5" indyjska flota ogłosiła, że fregata zostanie zastąpiona w Zatoce Adeńskiej przez niszczyciel INS Mysore (D 60), należący do typu Delhi. W lutym 2009 roku INS Tabar (F 44) powrócił na wody wokół Półwyspu Somalijskiego, dołączając do jednostki typu Brahmaputra INS Beas (F 37) i ponownie prowadząc misję anty piracką.
Konstrukcja okrętów typu Talwar oparta została na jednostkach typu Krivak III, które datują się na lata 80-te XX wieku. W projekcie 1135P Burevestnik przeprowadzono liczne i głębokie zmiany, które zaowocowały powstaniem wielozadaniowych fregat dla Indii projektu 1135.6 o wyporności standardowej zwiększonej do 3620 ton. Większa wyporność okrętów spowodowana została przez zamontowanie dodatkowych systemów uzbrojenia oraz przez wykonanie nadbudówek ze stali zamiast z lekkich stopów metali. Zabiegi te miały na celu dostosowanie fregat do wymagań stawianych przez marynarkę wojenną Indii. Kadłub jednostek typu Talwar w stosunku do typu Krivak III wydłużony został o nieco ponad metr i przeprojektowany w ten sposób, by w jak najmniejszym stopniu odbijał nieprzyjacielskie wiązki radarowe. Również struktura nadbudówek dostosowana została do technologii "stealth". Ich ściany nieco odchylono od pionu i pozostawiono relatywnie gładkie, nie montując na nich wyposażenia i systemów okrętowych. Struktura przedniego masztu, na którym umieszczono główną antenę obserwacji nawodnej i przestrzeni powietrznej, przyjęła formę kratownicową, która w żaden sposób nie koresponduje z technologią niewykrywalności, podobnie jak zdecydowana większość pozostałych elementów znajdujących się na przedniej bryle nadbudówki.
Jednostki typu Talwar otrzymały siłownię w systemie COGAG (COmbined Gas And Gas turbine) oznaczoną jako M7N.1E. Zaprojektowana i zbudowana ona została przez ukraiński państwowy Kompleks Naukowo-produkcyjny Turbin Gazowych Zorya-Mashproekt (Zorya-Mashproekt, Nauczno-proizvodstvjennyj Kompleks Gazoturbostrojenija). Składa się ona z dwóch przedziałów (lewego i prawego). Każdy z nich posiada marszową turbinę gazową model DS-71 o mocy 9000 KM oraz 1500 KM podczas pracy wstecznej. Silnik ten napędza wał śrubowy poprzez przekładnię redukcyjną dwóch prędkości (marszowej i maksymalnej) model RO-63. Dodatkowo cała siłownia okrętów typu Talwar model M7N.1E wyposażona jest w jedną przekładnię redukcyjną jednej prędkości (marszowej) model R1063, która jest wspólna dla przedziałów lewego i prawego. Dzięki takiemu krzyżowemu połączeniu możliwe jest by jedna turbina gazowa model DS-71 napędzała dwa wały śrubowe (lewy i prawy), co w wydatny sposób zwiększa żywotność indyjskich fregat. Kolejnym elementem wyposażenia każdego z dwóch przedziałów siłowni jest turbina gazowa model DT-59.1, która wykorzystywana jest do osiągania prędkości maksymalnych. Jej moc wynosi 19500 KM i 4500 KM w przypadku pracy wstecznej. Wał śrubowy napędzany jest poprzez przekładnię redukcyjną jednej prędkości (maksymalnej) model RO-58. Siłownia model M7N.1E dostosowana została do pracy w warunkach tropikalnych. Maksymalna prędkość jednostek typu Talwar wynosi 30 węzłów, natomiast szybkość ekonomiczna to 14 węzłów, przy której okręty mogą przepłynąć 4850 mil morskich.
Jednostki typu Talwar, jako fregaty wielozadaniowe, wyposażone są w różnorodne uzbrojenie, pozwalające na prowadzenie różnego rodzaju misji. Głównym systemem walki z celami nawodnymi są manewrujące pociski przeciwokrętowe ASCM (Anti-Ship Cruise Missile) model 3M-54E (SS-N-27 Sizzler). Składają się one z trzech stopni. Po wystrzeleniu silnik pierwszego stopnia na paliwo stałe rozpędza rakietę i na wysokości około 150 metrów odłącza się. Następnie następuje zapłon silnika przelotowego drugiego stopnia. Wówczas rakieta zmniejsza wysokość do 10 - 15 metrów i z prędkością poddźwiękową leci w kierunku celu na odległość 30 - 40 kilometrów od niego. Gdy osiągnie tą odległość wznosi się ku górze i uruchamia aktywny, radarowy system naprowadzania model ARGS-54. Po namierzeniu celu w odległości około 20 kilometrów od niego odłączany jest drugi stopień i pracę zaczyna silnik ponaddźwiękowy trzeciego stopnia. Pocisk zmniejsza wysokość do 3 - 5 metrów i z prędkością 2,9 macha, lotem zygzakowatym, zmierza ku nieprzyjacielskiej jednostce. Marynarka wojenna Indii jest pierwszą, której pociski model 3M-54E (SS-N-27 Sizzler) zostały sprzedane. Wystrzeliwane są one z ośmio prowadnicowej wyrzutni VLS (Vertical Launching System) model KBSM 3S-14E, będącej częścią systemu model P-900 (3K-54E) Klub-N, opracowanego przez Doświadczalne Biuro Projektowe Nowator (OKB Nowator - Oltno Konstruktorskoje Biuro Nowator, wcześniej będące częścią OKB-8). Białoruskie Państwowe Przedsiębiorstwo Naukowo-produkcyjne Agat (Gosudarstwjennowo Nauczno-proizwodstwjennowo Objedinjennja Agat) dostarczyło system kierowania ogniem pocisków przeciwokrętowych model 3R-14N, który sprzężony został z systemem Klub-N. Wybór celów dokonywany jest poprzez radar model 3Ts-25E Garpun-B (Plank Shave-B), opracowany przez Centralny Instytut Naukowo-badawczy Granit. Wykorzystuje on kanały aktywne i pasywne w celu wykrywania nieprzyjacielskich jednostek na dalekich dystansach.
W przyszłości jednostki typu Talwar wyposażone zostaną także w pociski przeciwokrętowe model PJ-10 BrahMos, które opracowała firma BrahMos Aerospace Private Limited. Rakiety te pierwszy raz przetestowane zostały w pierwszej połowie pierwszej dekady XXI wieku na niszczycielu INS Rajput (D 51), należącym do typu Kashin II. Planuje się, że pierwszą jednostką, która otrzyma pociski będzie INS Tabar (F 44).
Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwokrętowego jest zamontowana na dziobie armata kalibru 100 mm. model AK-190E, którą opracowało Biuro Projektowe Ametist (Konstruktorskoje Biuro Ametist), będące częścią Koncernu Morinformsystem-Agat (Kocjern Morinformsistjema-Agat). Projekt armaty model AK-190E rozwijany był od wczesnych lat 90-tych XX wieku. Jej obudowa jest lekka i odpowiada wymogom technologii "stealth". Armata jest w pełni zautomatyzowana w zakresie wyboru odpowiedniej amunicji, przygotowania do otwarcia ognia i jego prowadzenia z szybkością 80 strzałów na minutę. Zaopatrzenie armaty odbywa się z dwóch oddzielnych magazynów po lewej i prawej stronie, w których znajdują się trzy typy amunicji: przeciwpancerna z zapalnikiem uderzeniowym, przeciwlotnicza z zapalnikiem elektronicznym oraz ćwiczebna. Armata model AK-190E sprzęgnięta jest z systemem kierowania ogniem model 5P-10E Puma, opracowanym przez Biuro Projektowe Ametist, a wyprodukowanym przez Przedsiębiorstwo Radiotechniczne Ratep (Radiotehnicieskoje Prjedprijetije Ratep), należące do Koncernu Obronności Przeciwlotniczej Ałmaz-Antjej (Kocjern PWO Ałmaz-Antjej). System model 5P-10E Puma posiada antenę radarową, która wykrywa i śledzi cele. Dodatkowo wyposażona została w laserowy system pomiaru odległości do celów oraz śledzącą kamerę telewizyjną. Armata model AK-190E wykorzystywana jest nie tylko do niszczenia celów nawodnych, ale także do ostrzeliwania instalacji brzegowych.
Podstawowym elementem systemu przeciwlotniczego są pociski model 9M-317 (SA-N-12 Grizzly), które opracowało Państwowe Przedsiębiorstwo Naukowo-produkcyjne Atlair, a wyprodukowało Dolgoprudnjenskoje Przedsiębiorstwo Naukowo-produkcyjne (Dolgoprudnjenskoje Nauczno-proizwodstwjennoje Prjedprijatije). Wykorzystują one pół aktywne naprowadzanie radarowe, które zapewniają cztery anteny model MR-90 Oriech (Front Dome). Dodatkowo rakiety wyposażono w inercyjny system naprowadzania. Pociski model 9M-317 (SA-N-12 Grizzly) są w stanie niszczyć zarówno samoloty jak i rakiety, a ich komputer pokładowy oraz głowice mogą zostać ustawione na zniszczenie konkretnego celu, na przykład balistycznego, małych rozmiarów, wystrzelonego z powierzchni lub śmigłowca, co w znacznym stopniu zwiększa prawdopodobieństwo trafienia. Wybór obiektów do zniszczenia prowadzony jest przez trójwspółrzędny radar model MR-760 Fregat-M2EM (Top Plate). Pociski wystrzeliwane są z jednej jednoramiennej wyrzutni model 3S-90, która pracuje w ramach systemu przeciwlotniczego model 3K-90 M-22 Sztil. Ładowanie wyrzutni odbywa się z magazynu pod pokładem, który może pomieścić 24 rakiety.
Do obrony bezpośredniej jednostki typu Talwar wykorzystują system artyleryjsko-rakietowy model 3R-87E Kortik (Kashtan / CADS-N-1). Składa się on z dwóch modułów bojowych model 3R-87E Kortik oraz jednego modułu dowodzenia model 3R-86E1. Moduł dowodzenia prowadzi autonomiczne względem innych systemów okrętowych operacje, wykrywając zagrożenia, przekazując informacje o nich do głównego okrętowego systemu dowodzenia, przydzielając modułom bojowym cele do zniszczenia i prowadząc procedury określania czy obiekt jest swój czy obcy (IFF - Identfication Friend / Foe). Dane o obiektach system otrzymuje od jednego wyprodukowanego przez Zakład Produkcyjny Urządzeń Tajfun radaru model MR-352 Pozitiw-E (Cross Dome). Antena ta może prowadzić obserwację przestrzeni powietrznej i nawodnej. Zasięg jej wykrywania dochodzi do 110 kilometrów, a jednocześnie może śledzić do 30 różnych celów. Gdy moduł dowodzenia model 3R-86E1 przydzieli modułowi bojowemu obiekt do zniszczenia, ten rozpoczyna automatyczne śledzenie celu za pomocą radaru oraz optycznego systemu kontroli (Hot Flash / Hot Spot). Oblicza także dane potrzebne do skutecznego zestrzelenia obiektu za pomocą działek i rakiet. Jeden moduł bojowy jest w stanie śledzić jeden cel. Okręty typu Talwar zainstalowane mają dwa moduły bojowe, dlatego cały system model 3R-87E Kortik (Kashtan / CADS-N-1) może jednocześnie namierzać i zniszczyć dwa obiekty. Każdy moduł bojowy wyposażony jest w dwa sześcio lufowe działka kalibru 30 mm. model GSh-30k (AO-18K) o szybkostrzelności 1000 pocisków na minutę. Powyżej każdego działka znajduje się kontenerowa wyrzutnia z czterema gotowymi do odpalenia rakietami model 9M-311 (3M-87) (SA-N-11 Grison). Dodatkowo pod pokładem każdy z modułów bojowych posiada zapas ośmiu pocisków. Całkowite przeładowanie jednej wyrzutni kontenerowej nie przekracza półtorej minuty.
Kolejnym elementem systemu obrony przeciwlotniczej, który zwiększa jego skuteczność, są cztery 10-lufowe wyrzutnie celów pozornych model KT-216. Stanowią one część systemu model PK-10, który wykorzystuje ładunki flar model AZ-SO-50 oraz model AZ-SOM-50 do zakłócania elektrooptycznych i termicznych (na podczerwień) systemów naprowadzania i ładunki dipoli (paski folii metalizowanej) model AZ-SR-50 do zakłócenia wiązek radarowych naprowadzających pociski. Wyrzutnie model KT-216 ładowane są ręcznie, przy czym każda z osobna może być załatowana tylko przez jeden typ ładunków (flar lub dipoli). Łącznie fregaty wyposażone są w 120 sztuk celów pozornych.
Wyposażenie zwalczania okrętów podwodnych jednostek typu Talwar złożone jest z dwóch podwójnych wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm. model DTA-53 dla torped model SET-65E. Fregaty mogą także przenosić torpedy zwalczania okrętów nawodnych model 53-65KE. W części dziobowej umieszczona została wyrzutnia model RBU-6000 systemun model Smiercz-2 dla rakietowych bomb głębinowych model RGB-60. Całością uzbrojenia zwalczania okrętów podwodnych zawiaduje system kierowania ogniem przeciwpodwodnym model Purga, który został opracowany przez Centralny Instytut Naukowo-badawczy Granit. Współpracuje on z systemem hydrolokacyjnym jednostek.
Konfiguracja zestawu hydrolokacyjnego fregat typu Talwar nie jest dobrze znana. Według jednych źródeł okręty wyposażone zostały w opracowany przez NPOL (Naval Physical and Oceanographic Laboratory) i wyprodukowany przez firmę Bharat Electronics Ltd. panoramiczny hydrolokator kadłubowy model APSOH (Advanced Panoramic SOnar Hull), który w trybie aktywnym określa położenie i odległość celu, a w trybie pasywnym prowadzi nasłuch, śledzi i klasyfikuje wykryte obiekty. Inne źródła twierdzą, że fregaty otrzymały hydrolokator model HUMSA (HUll Mounted Sonar Array), także opracowany przez NPOL i wyprodukowany przez Bharat Electronics Ltd. W trybie pasywnym prowadzi on nasłuch, natomiast tryb aktywny charakteryzuje się możliwością panoramicznego poszukiwania i naprowadzania. Wydaje się, że instalacja tego systemu jest bardziej prawdopodobna, gdyż można znaleźć informacje o wyposażeniu typu Talwar w kompleks hydrolokacyjny model MGK-365 Zwiezda M-1, w skład którego wchodziłby rosyjski hydrolokator model MG-345 Bronza (Ox Yoke), będący odpowiednikiem indyjskiego modelu HUMSA. Informacje przekazane przez Biuro Projekcyjne Sewiernoje utrzymują, że typ Talwar dodatkowo wyposażony został we francuski hydrolokator holowany. Faktycznie większość okrętów marynarki wojennej Indii korzysta z holowanych systemów francuskich, jednak nic nie wskazuje na to, że jednostki typu Talwar również zostały w nie zaopatrzone. Bardziej prawdopodobne jest to, że okręty otrzymały rosyjski hydrolokator aktywny o zmiennej głębokości zanurzania model SSN-137 (Steer Hide), który w nomenklaturze indyjskiej może być znany jako model SSSN-113. Jest to możliwe, gdyż w skład kompleksu model MGK-365 Zwiezda M-1 wchodzi system o zmiennej głębokości zanurzania.
Jednostki typu Talwar wyposażone są w lądowisko oraz hangar dla jednego śmigłowca. Na pokładzie może stacjonować maszyna firmy Kamov model Ka-28 (Helix-A), która stanowi cenne uzupełnienie dla systemów zwalczania okrętów podwodnych. Na fregatach mogą także bazować inne śmigłowce takie jak HAL Chetak lub wczesnego ostrzegania AEW (Airborne Early Warning) firmy Kamov model Ka-31 (Helix-B).
Podstawowym systemem obserwacji przestrzeni powietrznej i nawodnej jest trójwspółrzędny radar model MR-760 Fregat-M2EM (Top Plate). W zamyśle jest on przystosowany do wykrywania średnich i dużych jednostek nawodnych w promieniu do 300 kilometrów. w przypadku obiektów powietrznych, myśliwiec może zostać zauważony w odległości 230 kilometrów, natomiast nadlatujący pocisk w odległości 50 kilometrów. Zasięg pionowy wynosi 30 kilometrów. Antena model MR-760 Fregat-M2EM (Top Plate) posiada własne urządzenie zapytująco-odzewowe "swój / obcy" (IFF) oraz system diagnostyczny, pozwalający na identyfikację i śledzenie celów. Może ona efektywnie pracować w warunkach intensywnego zakłócania. Do nawigacji okręty typu Talwar wykorzystują dwa radary model MR-212/201 Wajgacz-U (Palm Frond). Dodatkowo jednostki wyposażono w antenę firmy Kelvin Hughes model Nucleus-2 6000A, która wykorzystywana jest do prowadzenia nawigacji i obserwacji nawodnej krótkiego zasięgu. Poza tym okręt posiada inercyjny (bezwładnościowy) system nawigacji model Ładoga-ME, który dostarczony został przez Centralny Instytut Naukowo-badawczy Elektropribor (Cjentralnyj Nauczno-issljedowatjelskij Institut Elektropribor).
Większość systemów walki elektronicznej na okrętach marynarki wojennej Indii często pochodziła od rodzimych lub izraelskich dostawców. W przypadku fregat typu Talwar wykorzystany został rosyjski kompleks model TK-25E-5. Składa się on z odbiornika emisji sygnałów radarowych i elektronicznych ESM (Electronic Support Measures) oraz z systemu przeciwdziałania ECM (Electronic CounterMeasures). Przechwytywanie wrogich wiązek radarowych i elektronicznych pozwala na klasyfikację i ocenę kierunku zagrożenia dla okrętu oraz na prowadzenie zakłócania na najbardziej niebezpiecznych kierunkach.
Całość systemów okrętowych jednostek typu Talwar sprzężona jest z rosyjskim system dowodzenia i kierowania ogniem model Trebowanije-M, dostarczonym przez Przedsiębiorstwo Naukowo-produkcyjne Meridian. System ten na bieżąco nabywa dane z czujników okrętowych i przetwarza je, tworząc zadania bojowe dla systemów uzbrojenia. Mieści się w tym wyznaczanie celów i określanie optymalnej liczby pocisków, których należy użyć. System model Trebowanije-M sprawuje także nadzór nad sprawnością uzbrojenia i innych elementów wyposażenia okrętowego, przekazując odpowiednie dane do systemów odpowiedzialnych za żywotność jednostek. System dowodzenia i kierowania ogniem jednocześnie jest w stanie przetwarzać informacje napływające z 250 różnych źródeł. W skład systemu wchodzi osiem stanowisk roboczych model T-171 z kolorowymi płaskimi monitorami, prezentującymi różnego rodzaju informacje i sytuację taktyczną, oraz trzy główne serwery model T-162. Poszczególne elementy wyposażenia bojowego podłączone są do systemu model Trebowanije-M poprzez złącza model T-119 oraz T-190, natomiast dane z radarów spływają poprzez złącze model T-181. Oprogramowanie systemu opracowane zostało w ten sposób, by wytrzymało bardzo duże przeciążenia, wynikające z napływu ogromnej ilości danych.
Marynarka wojenna Indii jest siłą, z którą należy się liczyć, a wejście do służby okrętów typu Talwar jeszcze bardziej zwiększyło jej możliwości bojowe. Fregaty te zaprojektowano z myślą o wykonywaniu różnorodnych zadań i założenie to zostało zrealizowane, co udowodniła jednostka INS Tabar (F 44), przeprowadzając udane operacje podczas anty pirackiej akcji w rejonie Półwyspu Somalijskiego. Należy jednak pamiętać, że przede wszystkim projekt okrętów zakładał stworzenie skutecznej platformy w niszczeniu wrogich okrętów podwodnych i dużych jednostek nawodnych. Wyposażenie typu Talwar w pociski manewrujące model 3M-54E (SS-N-27 Sizzler) uczyniło te okręty niezwykle groźnymi, a w samej marynarce wojennej Indii rakiety te określane są jako "rosyjski Tomahawk". Warto zaznaczyć, że są to pierwsze okręty w indyjskiej flocie, które wykorzystują pionowe wyrzutnie VLS. Walkę z okrętami podwodnymi wspiera stacjonujący na pokładzie śmigłowiec, bez którego wykonywanie misji zwalczania okrętów podwodnych byłoby bardzo utrudnione. Wydaje się, że wyposażenie indyjskich fregat spełnia wymagania, które stawiają operacje przeciwpodwodne i przeciwokrętowe.
Jednostki typu Talwar są pierwszymi w marynarce wojennej Indii, które zaprojektowane zostały w technologii "stealth". Jest to niewątpliwa zaleta, lecz całościowo w projekcie zabrakło nieco konsekwencji. Podczas gdy kadłub i nadbudówki otrzymały strukturę, która niweluje odbijanie nieprzyjacielskich wiązek radarowych w kierunku swego źródła, system kratownicowych masztów okrętowych w żaden sposób nie spełnia wymogów technologii "stealth", co ma negatywny wpływ na ostateczny stopień niewykrywalności fregat. Nie zmienia to jednak faktu, że typ Talwar stał się podwaliną pod zbudowanie okrętów z wykorzystaniem technologii "stealth" w pełni, stanowiąc cenne doświadczenie, które zostało już wykorzystane w projekcie okrętów typu Shivalik.
Wysoki stopień automatyzacji systemu dowodzenia zainstalowanego na okrętach typu Talwar jest niezbędnym elementem potrzebnym do prowadzenia operacji pełnomorskich. Wraz z silnym uzbrojeniem i technologią "stealth" fregaty niewątpliwie wzmocniły obronny potencjał Indii, jak również możliwości ofensywne.
|
