|
|
|
|
Typ Hydra (FFG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 15.03.2005 r.
|
|
OPIS:
|
|
Decyzja o zakupie dla Greckiej Marynarki Wojennej niemieckich fregat projektu MEKO (MEhrzweck-KOmbination) A-200HN została ogłoszona w kwietniu 1988 roku. Decyzja ta związana była z rozbudową greckiej floty, w wyniku której do 2003 roku w służbie znalazło się 9 holenderskich jednostek typu Kortenaer. Pierwsza fregata typu MEKO w wersji A-200HN została zamówiona w lutym 1989 roku w Niemczech w stoczni Blohm und Voss w Hamburgu. Kolejne 3 jednostki zamówiono w greckiej stoczni w Skaramandze w maju 1989 roku. Wszystkie okręty określane są mianem typu Hydra lub czasem typu Ydra. Budowa pierwszej jednostki "Hydra" (F 452) rozpoczęła się w grudniu 1990 roku. Jej wodowanie nastąpiło w czerwcu 1991 roku, a przekazanie okrętu greckiej flocie miało miejsce w listopadzie 1992 roku. Prace nad pierwszym okrętem o nazwie "Spetsai" (F 453) zamówionym w stoczni greckiej ruszyły w sierpniu 1992 roku. W tym samym roku, z powodów finansowych nastąpiło opóźnienie w pracach. W wyniku tych kłopotów, niektóre elementy jednostki zostały wykonane w stoczni Blohm und Voss w Hamburgu. Ostatecznie wcielenie do służby "Spetsai" (F 453), którego kadłub wodowano w grudniu 1993 roku, odbyło się w październiku 1996 roku. W wyniku przestoju z 1992 roku pozostałe dwie jednostki również zostały wcielone w szeregi Greckiej Marynarki Wojennej z opóźnieniem. Fregata "Psara" (F 454), której konstrukcja trwała od grudnia 1993 roku do tego samego miesiąca roku 1994 znalazła się w służbie w kwietniu 1998 roku. Budowa okrętu "Salamis" (F 455) trwała zdecydowanie najdłużej od grudnia 1994 roku do maja 1997 roku. Wcielenie do służby tej jednostki odbyło się w grudniu 1998 roku. Grecka Marynarka Wojenna zastanawia się nad zamówieniem kolejnych dwóch okrętów typu Hydra, których kadłub byłby nieco dłuższy.
Konstrukcja greckich jednostek, podobnie jak wszystkich okrętów koncepcji MEKO, opiera się na kompletnie wyposażonych modułach, które należy połączyć ze sobą w jedną całość. Układ napędowy opracowany został w układzie CODAG. Dla uzyskiwania prędkości maksymalnych wykorzystywane są dwie amerykańskie turbiny gazowe General Electric LM 2500 o łącznej mocy 53200 KM. Maksymalnie jednostki typu Hydra mogą poruszać się z szybkością 31 węzłów. Kolejnym ogniwem systemu napędowego są 2 silniki diesla MTU 20V956 TB82 o łącznej mocy 10400 KM. Wykorzystywane są one do pływania z prędkością ekonomiczną, jak również w przypadku konieczności poruszania się jak najciszej. Moc z turbin gazowych i silników diesla przekazywana jest na 2 wały, na końcu których znajdują się pięciopłatowe śruby. Cały system napędowy kontrolowany i monitorowany jest poprzez kamery video i system Nautos (Naval Automation System) dostarczony przez firmę Siemens. System ten sprawuje kontrolę nie tylko nad jednostką napędową, ale nad każdym elementem fregat typu Hydra.
Uzbrojenie okrętów typu Hydra jest bardzo wszechstronne. Obronę przeciwlotniczą zapewniają rakiety firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow, których łączny zapas wynosi 16 sztuk. pociski te wystrzeliwane są z wyrzutni Raytheon Mk 48 Mod 2 VLS (Vertical Launching System), która umieszczona jest między dwoma kominami a hangarem dla śmigłowca. Kierowaniem rakiet zajmują się holenderskie radary Thales Nederland STIR 180 (Separate Tracking and Illuminating Radar). Radary te współpracują z systemem kierowania ogniem Thales Nederland Mk 73 mod 1. Uzupełnieniem systemów przeciwlotniczych są 2 działka obrony bezpośredniej kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx. Jedno z nich zainstalowane jest na dziobie przed mostkiem kapitańskim, natomiast drugie na dachu hangaru dla śmigłowca. Dodatkowe okręty dla Greckiej Marynarki Wojennej, jeśli zostaną wybudowane, najprawdopodobniej zostaną wyposażone w wyrzutnie Martin Marietta Mk 41 VLS zamiast wyrzutni Raytheon Mk 48 Mod 2 VLS.
Przeciwko celom nawodnym wykorzystywane są przeciwokrętowe rakiety firmy Boeing model RGM-84D Harpoon Block 1C. Wystrzeliwane są one z dwóch poczwórnych wyrzutni Mk 141, które umieszczone są na śródokręciu między przednim a tylnym masztem radarowym. Kierowaniem tych rakiet zajmuje się system AN/SWG-1A(V). Kolejnym systemem przeciwokrętowym jest zainstalowana na dziobie armata United Defense 127 mm. model Mk 45 Mod 2A. Kierowana jest ona za pomocą radarów Thales Nederland STIR 180, tych samych które wykorzystywane są przez przeciwlotnicze rakiety firmy Raytheon/NATO model RIM-7M Sea Sparrow. Armata United Defense 127 mm. model Mk 45 Mod 2A wykorzystywana jest również do obrony przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi. Równie dobrze sprawdza się w operacjach wsparcia ogniowego NGFS (Naval Gun-Fire Support).
Uzbrojenie zwalczania okrętów podwodnych składa się z dwóch wyrzutni torped 324 mm. model Mk 32 Mod. 5 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 5. Wyrzutnie te zainstalowane są na głównym pokładzie na śródokręciu. Głównym elementem systemu zwalczania okrętów podwodnych jest śmigłowiec Sikorsky S-70B-6 Aegean Hawk, który jest grecką wersją maszyny amerykańskiej. Projektanci przewidzieli pokład lotniczy i hangar tylko dla jednego śmigłowca. Typ Hydra jest w stanie przyjąć na pokład każdy śmigłowiec, którego masa całkowita nie przekracza 10 ton.
Bierne środki obrony okrętu składają się z systemu przeciwdziałania elektronicznego Argo, obecnie Condor Systems APECS II (Advanced Programmable Electronic Countermeasures System). Na pokładzie zainstalowane są także 4 wyrzutnie pułapek termicznych Sippican Hycor Mk 36 Mod 2 Super RBOC (Rapid Blooming Offboard Chaff). Wykrywaniem emisji wrogich sygnałów radarowych i elektronicznych zajmuje się odbiornik Condor Systems (Argo) AR700. Do obrony przed nadpływającymi torpedami wykorzystywany jest holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25A Nixie.
Wyposażenie w czujniki elektroniczne typu hydra składa się z radaru dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland DA-08, który zainstalowany jest na tylnym maszcie, trójwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland MW-08 znajdującego się na szczycie masztu przedniego, oraz radaru nawigacyjnego Racal Decca, obecnie Thales 2690 BT. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160 i hydrolokator o zmiennej głębokości zanurzania pasywny MBDA/Raytheon DE-1160. Dane ze wszystkich czujników spływają do systemu dowodzenia Thales Nederland STACOS Mod 2.
Ogólnie greckie okręty typu Hydra są bardzo udaną konstrukcją, podobnie jak wszystkie jednostki wywodzące się z niemieckiej koncepcji MEKO. Fregaty typu Hydra są groźnym przeciwnikiem, szczególnie jak weźmie się pod uwagę uzbrojenie, które jest bardzo podobne do tego, jakie zainstalowane zostało na amerykańskich niszczycielach typu Arleigh Burke. Dzięki modułowej konstrukcji i wykorzystaniu do budowy stali o podwyższonej wytrzymałości, okręty typu MEKO wykazują bardzo dużą odporność na uszkodzenia. Ta sama konstrukcja modułowa zmniejsza koszty utrzymania jednostek, których wysokość zależy głównie od ilości czasu spędzonego w dokach remontowych. Jest on stosunkowo krótki, gdyż wymiana lub naprawa poszczególnych elementów konstrukcji związana jest jedynie zastąpieniem starego modułu nowym.
W latach 2002 - 2003 jednostki typu Hydra przeszły swój chrzest bojowy. Wówczas 3 okręty zostały wysłane do sił wspierających operację pod kryptonimem "Enduring Freedom", która miała miejsce w Afganistanie.
|
|
|
|