|
Niszczyciele typu KDX-2, znane także jako typ Chungmugong Yi Sun-shin, są drugim typoszeregiem okrętów, który powstał w ramach południowo koreańskiego programu KDX (Korean Destroyer eXperimental). Zapoczątkowany on został w 1989 roku, a głównym projektantem została firma Daewoo Heavy Industries. W założeniu wszystkie jednostki powstałe w tym programie miały dać południowo koreańskiej flocie możliwość operowania nie tylko na wodach znajdujących się stosunkowo blisko Półwyspu Koreańskiego, ale także na otwartych akwenach oceanicznych. Planowano, że niszczyciele serii KDX zastąpią znajdujące się w służbie stare amerykańskie jednostki tej samej klasy, które znajdowały się na wyposażeniu od lat 50-tych XX wieku. Od czasu formowania się marynarki wojennej Korei Południowej w drugiej połowie lat 40-tych XX wieku, była ona w dużej mierze zależna od zagranicznych dostawców, przede wszystkim Stanów Zjednoczonych. Ten stan rzeczy zaczął się zmieniać w latach 70-tych XX wieku, kiedy nastąpił gwałtowny rozwój floty. Większa niezależność gwarantowała większe bezpieczeństwo, które permanentnie było zagrożone przez reżim panujący w Korei Północnej. Program KDX jest kontynuacją rozpoczętego wcześniej i zakrojonego na szeroką skalę projektu rozbudowy południowo koreańskiej marynarki wojennej.
Projekt KDX podzielony został na trzy fazy, co miało na celu stopniowe wprowadzanie na nowych okrętach coraz nowocześniejszych systemów elektronicznych i uzbrojenia, przy jednoczesnym wzroście wielkości budowanych w kolejnych etapach jednostek. Pierwsza seria niszczycieli typu KDX-1 (typ Kwanggaeto-Daewang) stanowiła podstawę do doświadczeń, które zamierzano wykorzystać przy konstrukcji następnych, większych jednostek typu KDX-2 oraz typu KDX-3 (typ Sejong-Daewang). Etap projektowania serii KDX-2 rozpoczął się w 1996 roku, kiedy firma Daewoo Heavy Industries otrzymała zamówienie na opracowanie podstawowego projektu okrętów. Realizacja programu została zagrożona na przełomie 1997 i 1998 roku, gdyż wówczas wybuchł tak zwany azjatycki kryzys finansowy, który mocno dotknął Koreę Południową. Mimo to finansowanie programu budowy serii KDX-2 nie zostało zagrożone, ponieważ w obliczu pogarszających się stosunków z Koreą Północną uznany on został za priorytetowy dla obronności państwa. Decyzja o pełnoskalowej kontynuacji podjęta została w 1998 roku, co miało także duży wpływ na realizacje jednych z największych zakupów w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS (Foreign Military Sales), prowadzonego przez Departament Obrony Stanów Zjednoczonych. Podobnie jak w przypadku niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang, przeważająca część wyposażenia jest produkcji amerykańskiej lub licencyjnej.
Do służby w południowo koreańskiej flocie łącznie oddanych zostało sześć niszczycieli w dwóch wersjach Batch 1 oraz Batch 2. W początkowych planach zakładano, że marynarka wojenna otrzyma tylko trzy niszczyciele typu KDX-2, które miały być gotowe w latach 2003 - 2005. Obecnie okręty te należą do odmiany Batch 1. Prawdopodobnie pod koniec 2000 roku zdecydowano, że wybudowane zostaną trzy dodatkowe, nieznacznie zmodernizowane niszczyciele w wersji Batch 2, które miały zostać przekazane flocie w latach 2006 - 2008. W połowie 2004 roku rozważana była opcja kolejnego rozszerzenia zamówienia do 12 okrętów, jednakże ostatecznie zrezygnowano z niej. Pojawiały się także informacje o możliwości zredukowania programu budowy serii KDX-2 do trzech jednostek na rzecz skonstruowania większej liczby niszczycieli typu KDX-3, co okazało się nieprawdą. Obecny całościowy plan rozwoju marynarki wojennej Korei Południowej, opracowany przez władze, zakłada, że do 2012 roku stworzone zostaną siły oceaniczne, złożone z trzech okrętów typu KDX-1, sześciu typu KDX-2 oraz trzech, wyposażonych w zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS (Automatized Electronic Guidance Interconected System), typu KDX-3, jak również z okrętów podwodnych i innych jednostek pomocniczych. Do 2020 roku zakłada się stworzenie dwóch lub trzech grup szybkiego reagowania, z których każda skomponowana ma być z jednego uniwersalnego okrętu desantowego typu Dokto, jednego niszczyciela typu KDX-3, dwóch lub trzech jednostek typu KDX-2, kilku fregat, tworzonych w ramach projektu FFX (Frigate eXperimental), mających zastąpić w służbie jednostki typu Ulsan, oraz dwóch okrętów podwodnych.
Budowa niszczycieli serii KDX-2 prowadzona była w stoczniach w Opko, znajdującej się niedaleko miasta Koje, należącej do firmy Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering, oraz w Ulsan, której właścicielem jest firma Hyundai Heavy Industries. Koszt każdego okrętu wyniósł około 385 milionów dolarów. Wszystkie jednostki w wersjach Batch 1 oraz Batch 2 znalazły się w służbie w latach 2003 - 2008.
Konstrukcja typu Chungmugong Yi Sun-shin zawiera w sobie pewne podobieństwa w stosunku do poprzednich niszczycieli typu KDX-1, mimo że wyporność pełna jest większa o ponad 1000 ton. Projekt kadłuba tych jednostek wykonany został w Korei Południowej na licencji niemieckiej firmy IABG (IndustrieAnlagen-BetriebsGesellschaft). Udział w jego projektowaniu miała także firma Davis Engineering International, która odpowiadała za zastosowanie technologii obniżonej wykrywalności "stealth". Długość całkowita kadłuba wynosi 149,5 metra, natomiast szerokość 17,4 metra. Wyporność pełna rzędu 5000 ton pozwala na efektywne operowanie na otwartych wodach oceanicznych, które mogą być mocno wzburzone. Pierwszy raz w historii południowo koreańskiej floty zastosowano rozwiązania konstrukcyjne, dostosowane specjalnie do potrzeb żeńskiej części załogi. Do mementu pojawienia się typu KDX-2 kobiety nie odbywały służyły na jednostkach bojowych. Wpływ na całą konstrukcję typu KDX-2 miały nie tylko doświadczenia wyniesione z budowy pierwszej serii okrętów typu KDX-1, ale także napięte stosunki z Koreą Północną, która w dużej mierze realizuje swoje cele w polityce zagranicznej poprzez groźbę użycia siły i ciągłych zbrojeń. Istotnym elementem tej polityki są rakiety balistyczne, które mogą przenosić ładunki jądrowe, chemiczne i biologiczne. Z tego względu, podobnie jak okręty typu Kwanggaeto-Daewang, niszczyciele serii KDX-2 przystosowane zostały do działań w warunkach skażenia bronią biologiczną, chemiczną i radiologiczną CBR (Chemical, Biological, Radiological). Jednostki wyposażone są w kompleksowy system, w którym wszystkie pomieszczenia, gdzie przebywa załoga, umieszczone są wewnątrz gazoszczelnych cytadel, pozwalających marynarzom na wykonywanie swych obowiązków bez konieczności noszenia masek przeciwgazowych.
Wyposażenie okrętów, takie jak urządzenia elektryczne, okablowanie, system wentylacji, klimatyzacja, układy zasilania, jednostki napędowe, przekładnie, wały śrubowe, systemy przeciwdziałania pożarom, zalaniu wodą i tym podobne, monitorowane są w czasie rzeczywistym przez zintegrowany system zarządzania IPMS (Integrated Platform Management System), dostarczony przez firmę L-3 MAPPS, będącą częścią przedsiębiorstwa L-3 Communications. System ten znany jest także jako zintegrowany system monitoringu i kontroli IMCS (Integrated Monitoring and Control System). Jego zadanie polega na ciągłym nadzorowaniu działania wszystkich elementów wyposażenia okrętu, ich testowaniu i automatycznym powiadamianiu o wszystkich uszkodzeniach oraz innych problemach. Scala on w jeden system układy obrony jednostki przed pożarem, zalaniem wodą i innymi zagrożeniami, zwiększając tym samym efektywność ich wykorzystania oraz zdolności przetrwania ataku. Przyczynia się również do zmniejszenia zużycia energii oraz zredukowania liczby członków załogi. Dzięki integracji z jednostkami napędowymi (gazową i wysokoprężną) możliwa jest także kontrola ich pracy, zmniejszenie zużycia paliwa oraz poprawa niezawodności, co prowadzi do zmniejszenia kosztów eksploatacyjnych.
System IPMS cechuje się otwartą architekturą (OA - Open Architecture), co umożliwia podłączenie do niego innych systemów okrętowych, pozwalając na jego dostosowanie do wymagań stawianych przez konkretnego odbiorcę. Na południowo koreańskich niszczycielach typu KDX-2 złożony on jest z głównych konsol kontrolnych, które podzielone są między mostkiem oraz centralą sterowania maszynowni CCS (Central Control Station). Dodatkowo w poszczególnych częściach maszynowni i kilku innych miejscach na okręcie rozmieszczone są konsole lokalne. Wszystkie konsole wyposażone są w panel kontrolny oraz kolorowy wyświetlacz, za pomocą których operatorzy nadzorują cały system, monitorując sytuację na okręcie. Wyświetlacz prezentuje dane na temat danego podsystemu w postaci graficznej. Monitor może być podzielony na cztery części, umożliwiając zarządzanie czterema różnymi elementami jednocześnie. Każda konsola jest wielofunkcyjna i zawiera wszystkie aplikacje systemu IPMS. Oznacza to, że w przypadku zniszczenia jednego lub kilku pomieszczeń, w których znajdują się konsole, system nadal może być kontrolowany z innego, dowolnego miejsca, zwiększając jego efektywność i niezawodność. Układ alarmowy sieci IPMS w sposób automatyczny informuje operatorów przy konsolach o wszystkich wykrytych usterkach. Alarm nie jest jednakowy dla wszystkich uszkodzeń. System filtruje wykryte problemy, określając ich powagę. W zależności od stopnia zagrożenia wyświetlany on jest na monitorach w różnym natężeniu. Dzięki temu mniej istotne uszkodzenia nie odwrócą uwagi od bardziej krytycznych, które mogły zdarzyć się w tym samym czasie. Co więcej, rodzaj alarmu można przypisać do konkretnej konsoli. Przykładowo oznacza to, że o wykrytym problemie w maszynowni poinformowani zostaną tylko ci operatorzy, których konsole aktualnie dedykowane są kontroli jej działania. Konsole systemu IPMS mają także ograniczone zdolności kierowania pracą całego zespołu napędowego. W sytuacjach awaryjnych mogą one przejąć obowiązki centrum sterowania maszynownią CCS.
Konsole otrzymują i wysyłają wszystkie dane poprzez lokalną sieć LAN (Local Area Network), która opiera się na technologii światłowodowej. Poszczególne kable magistrali danych położone zostały oddzielnie, w pewnych odstępach od siebie, w celu zminimalizowania ryzyka przerwania komunikacji między poszczególnymi elementami systemu. Dane z kilku tysięcy czujników i urządzeń mechanicznych, należących do IPMS i zainstalowanych na monitorowanym wyposażeniu, gromadzone są przez przenośne terminale kontrolne RTU (Remote Terminal Units), które mogą być podłączone do sieci LAN w dowolnym miejscu. Przetwarzają one różnorodne sygnały, dotyczące sprawności danego urządzenia, wysyłając je do konsol kontrolnych w zależności od zgłaszanych przez operatorów potrzeb. W sposób automatyczny inicjują także testy sprawnościowe oraz sterują urządzeniami mechanicznymi systemu IPMS, które stanowią element automatyzacji działania wyposażenia okrętowego, przyczyniając się do redukcji liczebności załogi. Przenośne terminale kontrolne RTU wyposażone są także w moduł ECM (Engine Control Module), który pozwala na dokładne monitorowanie wykorzystywanych na niszczycielach typu Chungmugong Yi Sun-shin dwóch turbin gazowych model LM 2500. Zbierane dane pozwalają na optymalne wykorzystanie tych jednostek napędowych, zmniejszając zużycie paliwa i zwiększając czas między standardowymi przeglądami, co niesie za sobą oszczędności eksploatacyjne.
System IPMS nieprzerwanie zapisuje otrzymywane dane i wydawane komendy, przypisując im dokładną datę i czas. Pamięć krótkoterminowa zawiera informacje pochodzące z ostatnich 24 godzin i jest dostępna dla operatorów wszystkich konsol kontrolnych. Dane długoterminowe przechowywane są na wyjmowanych dyskach twardych, które znajdują się w specjalnych obudowach. One także są dostępne do wglądu na okręcie, jednakże dzięki wymienności dysków istnieje możliwość ich analizy także na lądzie.
Do systemu IPMS wgranych jest kilka dodatkowych aplikacji, które obsługiwane są z jego konsol. Pierwszą z nich jest system treningów pokładowych OBTS (On-Board Training System), który szkoli załogę w czasie jej służby na jednostce. Dzięki temu operatorzy zapoznają się z działaniem systemu IPMS, wykorzystują funkcje rzadko używane w czasie pokoju i braku zagrożenia oraz podnoszą swoje umiejętności w naturalnych warunkach okrętowych, co jest rozwiązaniem znacznie tańszym niż ich wysyłanie do ośrodków treningowych na lądzie. Wykonywanie scenariuszy szkoleniowych nie koliduje z normalnym funkcjonowaniem całego układu IPMS. Oznacza to, że osoby odpowiedzialne za jego działanie mogą zachować pełną czujność przy jednoczesnym podnoszeniu swoich kwalifikacji i odświeżaniu wiedzy.
Oprogramowanie treningowe może być zainstalowane na dowolnej ilości konsol systemu IPMS. Na jednostkach typu KDX-2 najprawdopodobniej znajduje się na wszystkich. Posiada ono różnego rodzaju aplikacje, pozwalające na symulowanie pracy wszystkich głównych urządzeń okrętowych, takich jak silniki diesla (wysokoprężne), turbiny gazowe, pompy oraz system przeciwpożarowy. Posiada także aplikację emulującą inicjację testów i nadzorowanie poszczególnych urządzeń. W normalnym trybie oba te zadania wypełniają przenośne terminale kontrolne RTU. Konsole z oprogramowaniem treningowym OBTS mają także wgrane oprogramowanie IOS (Instructor Operating Station), pozwalające każdemu stanowisku na pełnienie funkcji konsoli prowadzącej całe ćwiczenia. Aplikacje IOS dają operatorowi nadzorującemu ćwiczenia możliwość opracowania ich planu, rozpoczęcie sesji treningowej i wprowadzanie do scenariusza w czasie rzeczywistym dowolnych uszkodzeń, zmieniając jednocześnie jego wcześniej ustalony przebieg.
Uruchomienie sesji treningowej nią zakłóca standardowej pracy całego układu IPMS, polegającej na kontroli urządzeń okrętowych. Przed aktywacją OBTS z wybranych do sesji treningowej konsol do konsol nie uczestniczących w ćwiczeniach muszą zostać przetransferowane funkcje monitoringu, które pierwotnie były przez nie pełnione. Jednocześnie wstrzymują one komunikację z lokalną siecią LAN, przechodząc na działanie niezależne od niej. Dzięki temu poprawnie działające urządzenia nie zostaną w jakikolwiek sposób uszkodzone na skutek podjętych w czasie ćwiczeń akcji. Dodatkowo jedna konsola wybierana jest na stanowisko prowadzące. W przypadku jej awarii w sposób automatyczny funkcję prowadzącą przejmuje jedno ze stanowisk z trybu treningowego. Gdy pojawią się prawdziwe, poważne uszkodzenia, które zaczną narastać, możliwe jest natychmiastowe przerwanie ćwiczeń i powrót uczestniczących w nich konsol do standardowego trybu pracy bez konieczności ich resetowania i ponownej synchronizacji z pozostałymi elementami systemu IPMS. Jest to możliwe dzięki temu, że konsola prowadząca zachowuje łączność z siecią LAN i w tle, jednocześnie z wykonywaniem aplikacji IOS, na bieżąco przesyła aktualne dane o faktycznym stanie monitorowanych urządzeń. Do sesji treningowej może być wyznaczona dowolna liczba konsol, przy czym jedna zawsze musi być prowadzącą. Możliwe jest wgranie jednego, wspólnego scenariusza dla wszystkich stanowisk, dzięki czemu operatorzy mogą podnosić umiejętność wzajemnej współpracy. Istnieje także opcja przydzielenia różnych scenariuszy do różnych konsol.
Kolejną aplikacją wgraną do sieci IPMS i wykorzystującą jej konsole jest system kontroli uszkodzeń odniesionych podczas walki BDCS (Battle Damage Control System). Pomaga on w radzeniu sobie w sytuacjach kryzysowych, związanych z pożarami na pokładzie, zalaniem wodą, zadymieniem i zagrożeniami natury radiologicznej, chemicznej oraz biologicznej, zapewniając wczesne rozpoznanie rodzaju uszkodzeń i koordynując podejmowane działania zaradcze. Zwiększa on tym samym zdolności obrony przeciwawaryjnej okrętu, przyczyniając się do poprawy możliwości przetrwania jednostki w warunkach bojowych. Układ BDCS współpracuje także z OBTS, dzięki czemu operatorzy przy konsolach mogą podnosić swoje umiejętności w zakresie walki z różnego rodzaju awariami.
Podstawowa funkcja systemu BDCS polega na zarządzaniu wykrytymi uszkodzeniami. Operatorzy przy konsolach mogą dowolnie przełączać monitor między wyświetlaniem danych z kontroli i monitoringu prowadzonego przez sieć IPMS a raportami o uszkodzeniach, które automatycznie nanoszone są na plan całej jednostki GAP (General Arrangement Plan) i układane w kolejności od najpoważniejszego. Następnie poprzez wewnętrzną sieć LAN wysyłane są do wszystkich stanowisk kontrolnych. Dzięki temu informacje na wszystkich konsolach są na bieżąco uaktualniane, co daje pewność, że każdy z operatorów będzie podejmował decyzje na podstawie tych samych danych. System BDCS współpracuje z przenośnymi terminalami kontrolnymi RTU, do których z konsol trafiają komendy o uruchomieniu danych urządzeń mechanicznych systemu IPMS. Pozwalają one operatorom na zahamowanie rozprzestrzeniania się zagrożenia, umożliwiając na przykład zdalne wyłączenie wentylacji, odcięcie od reszty okrętu uszkodzonego przedziału oraz rozpoczęcie procedury oddymiania. Możliwa jest także inicjacja automatycznych procedur przeciwawaryjnych. Każda z nich jest uprzednio przygotowana i odpowiada różnego rodzaju zagrożeniom, zawierając listę punktów, które w obliczu danego problemu system wykonuje samodzielnie.
Układ BDCS posiada wbudowaną aplikację, pozwalającą osobom obsługującym system na zobaczenie wpływu doznanych uszkodzeń oraz sprawności poszczególnych urządzeń na stabilność jednostki. Operator może także zainicjować tryb symulacyjny, wprowadzając do aplikacji dowolne dane związane z przeciwdziałaniem uszkodzeniom, jeszcze zanim one zostały podjęte, otrzymując w wyniku przewidywaną stabilność okrętu.
System kontroli uszkodzeń odniesionych podczas walki BDCS wspomagany jest przez system monitoringu telewizyjnego o obiegu zamkniętym CCTV (Closed Circuit TeleVision), który także wykorzystuje konsole układu IPMS. Dostęp do kolorowych kamer możliwy jest bezpośrednio z prezentacji planu całej jednostki GAP poprzez wybór danej sekcji okrętu i komendę pokazania rejestrowanego obrazu, który może być wyświetlany w okienku lub na całym ekranie konsoli. Sieć BDCS może zostać skonfigurowana w ten sposób, że wraz z wykryciem uszkodzenia, obok raportu o nim, naniesionego na plan jednostki GAP, na konsolach systemu IPMS automatycznie wyskakuje okienko z obrazem z kamer z przedziału gdzie znajduje się usterka, o ile w tym miejscu jest kamera systemu CCTV.
Ostatnią dodatkową aplikacją układu IPMS jest system nadzoru stanu wyposażenia EHM (Equipment Health Monitoring), znany także jako CBM (Condition-Based Maintenance system). Złożony on jest z różnego rodzaju czujników, które co jakiś czas są uruchamiane automatycznie. Dostarczają one informacji dotyczących zużycia danych elementów wyposażenia, co pozwala na określenie przez operatorów przy konsolach potrzeb serwisowych. Rozwiązanie to przyczynia się do oszczędności eksploatacyjnych, które byłyby wyższe w przypadku przeprowadzania standardowych przeglądów wszystkich urządzeń, wykonywanych przez mechaników.
Zarówno burty kadłuba jak i struktura nadbudówek uwzględniają technologię "stealth", zmniejszającą powierzchnie odbijające wiązki radarowe w kierunku źródła ich pochodzenia. Do czasu pojawienia się typu KDX-2 południowo koreańska flota nie posiadała w swoich szeregach jednostek, których architektura brałaby pod uwagę zagadnienie zmniejszonej wykrywalności. Projektując te okręty firma Daewoo Heavy Industries zadbała także o zmniejszenie widma termicznego. W tym zakresie prace projektowe prowadzone były we współpracy z firmą Davis Engineering International, która także miała wpływ na opracowanie odpowiedniej struktury nadbudówek i kadłuba, wykorzystujących technologię "stealth". W zakresie ograniczenia promieniowania podczerwonego u wylotów komina zainstalowane zostały specjalne urządzenia, które zmniejszają temperaturę gazów wylotowych i utrudniają tym samym lokalizację jednostki przez termiczne systemy naprowadzania rakiet przeciwokrętowych. Wszystkie rozwiązania mające na celu zmniejszenie wykrywalności sprawiają, że niszczyciele typu KDX-2 są dobrze przystosowane do operowania na współczesnym polu walki.
Jednym z założeń programu KDX było stworzenie jednostek, które byłyby zdolne do samodzielnych oraz zespołowych działań ofensywnych i defensywnych z dala od własnych baz. Do spełnienia tych wymagań potrzebny jest dobry i mocny system napędowy, pozwalający na rozwijanie dużych prędkości. Okręty typu Chungmugong Yi Sun-shin wyposażone zostały w napęd w układzie CODOG (COmbined Diesel Or Gas turbine), co oznacza, że do osiągnięcia maksymalnej prędkości wykorzystane są turbiny gazowe, natomiast prędkości ekonomiczne uzyskiwane są przy pomocy silników diesla (wysokoprężnych). Układ gazowy i diesla nie mogą pracować jednocześnie. Okręty typu KDX-2 mają dwa wały śrubowe. Każdy z nich posiada własną przekładnię redukcyjną, która łączy się z jedną turbiną gazową i jednym silnikiem wysokoprężnym. Kierowanie i kontrola całego systemu napędowego odbywa się z centrali sterowania CCS. Umieszczone są w niej różnego rodzaju konsole, w tym kontroli układu napędowego, kontroli generatorów prądu, monitorowania i wykrywania uszkodzeń oraz detekcji pożarów.
Południowo koreańskie niszczyciele otrzymały dwie amerykańskie turbiny gazowe firmy General Electric model LM 2500 w odmianie skonfigurowanej do uzyskiwania jednostkowej mocy rzędu 32480 KM, która pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 29 węzłów. Turbiny model LM 2500 mają prawy kierunek obrotów i nie posiadają biegu wstecznego. Z tego względu dla zapewnienia prawidłowego kierunku obrotów lewoburtowego wału turbina go napędzająca ustawiona została od strony dziobu względem przekładni redukcyjnej. Turbiny prawoburtowe znajdują się od strony rufy względem swojej przekładni. Dwa dwudziestocylindrowe silniki diesla model 20V 956 TB92 dostarczone zostały przez firmę SsangYong Motor Company, która wykupiła licencję na ich produkcję od niemieckiej firmy MTU-F (Motoren und Turbinen Union - Friedrichshafen). Łącznie posiadają one moc 13324 KM, która pozwala rozpędzić okręt maksymalnie do prędkości 18 węzłów. Każdy z 20 cylindrów obu silników wyposażony jest we własną pompę paliwową (bezpośredni wtrysk paliwa) i dwa układy turbodoładowania. Prawoburtowa jednostka model 20V 956 TB92 ustawiona jest na prawy kierunek obrotów, a lewoburtowa na lewy. Silniki nie posiadają biegu wstecznego. Każdy z nich chłodzony jest przez dwuobiegowy system zamknięty, zasilany wodą morską, która dostarczana jest do systemu przez dwie osobne pompy.
Jako że turbiny gazowe i silniki wysokoprężne nie posiadają biegu wstecznego, na końcu wałów umieszczono śruby nastawne, które wykonała firma HanJung na licencji wykupionej od firmy Bird-Johnson, bedącej częścią dywizji Vickers Ulstein Marine Systems, należącej do brytyjskiej firmy Vickers. Śruby nastawne mają zdolność obracania skrzydeł wokół osi prostopadłej do osi wału, regulując kąty ich wychylenia. Pozwala to kontrolować siłę naporu na wodę generowaną przez płaty śruby, co jest bardzo przydatne w warunkach zmiennego obciążenia jednostek napędowych. Pozwala to na optymalne wykorzystanie ich mocy, dobierając siłę naporu na wodę stosownie do stawianych oporów. Dzięki zmiennym kątom wychylenia płatów śruby możliwe jest wsteczne poruszanie się bez konieczności odwrócenia kierunku obrotu wałów śrubowych. Można także zmieniać kurs, regulując ustawienie płatów tylko jednej śruby. Zmiana tych ustawień pomocna jest także przy zatrzymywaniu okrętu.
Wyposażenie niszczycieli typu Chungmugong Yi Sun-shin złożone jest z szerokiej gamy komponentów, dostarczonych przez firmy z Europy i Stanów Zjednoczonych. Wlicza się w to nie tylko system napędowy, ale także czujniki, systemy walki elektronicznej, uzbrojenie i systemy dowodzenia. Elementy amerykańskie przede wszystkim kupowane były w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS, jednakże kilku transakcji dokonano bezpośrednio u dostawców (DCS - Direct Commercial Sales), jak miało to miejsce w przypadku sprzętu europejskiego. W porównaniu do typu Kwanggaeto-Daewang wzrósł jednakże udział sprzętu produkcji amerykańskiej, co sprzyja większej kompatybilności i możliwości ściślejszej współpracy z jednostkami marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, dając podstawy do długoterminowej współpracy między obiema flotami.
Jednym z najbardziej znaczących zakupów poprzez program FMS było pozyskanie rakiet przeciwlotniczych firmy Raytheon model RIM-66M-2 Standard MR (SM-2MR Block IIIA) oraz innego wyposażenia z nimi związanego. Między innymi chodzi tu o moduły pionowych wyrzutni VLS (Vertical Launching System) firmy Martin Marietta Corporation (obecnie Lockheed-Martin) model Mk 41. Przedstawiciele marynarki wojennej Korei Południowej rozważali możliwość ich kupna w konfiguracji pozwalającej na wystrzeliwanie nie tylko pocisków przeciwlotniczych serii SM-2MR, ale także RIM-162B ESSM (Evolved Sea Sparrow Missile), które w ówczesnym czasie znajdowały się już w fazie testów. Zastanawiano się również nad opcją przystosowaną do odpalania rakietotorped firmy Goodyear Aerospace Corporation (obecnie Lockheed-Martin) model RUM-139 VL-ASROC (Vertical Launch Anti-Submarine ROCket). Ostatecznie południowo koreańska flota zakupiła odmianę jedynie z rakietami model SM-2MR Block IIIA.
Każdy niszczyciel typu KDX-2 wyposażony został w jeden kompleks pionowych wyrzutni, złożony z czterech ośmiokontenerowych modułów model Mk 41. Każdy kontener mieści jedną rakietę, co oznacza, że łączna liczba przenoszonych pocisków wynosi 32 sztuki. Osiem kontenerów każdego modułu ustawionych jest w dwóch rzędach po cztery obok siebie. Podczas procedury odpalenia wykorzystywana jest technika "gorącego startu", która polega na uruchomieniu silnika rakiety wewnątrz wyrzutni. Z tego względu każdy moduł wyposażony jest we wspólny dla wszystkich kontenerów system odprowadzający gazy wylotowe, umieszczony między dwoma rzędami rakiet. Gazy wylotowe wyprowadzane są pionowo w górę, tak aby startujący pocisk nie doznał uszkodzeń od wysokiej temperatury. Każdy kontener wyposażony jest także w układ odladzania i osuszania oraz w automatyczny system zalewania wyrzutni w razie pożaru. Wszystkie moduły model Mk 41 mają dwie własne jednostki kontroli startu LCU (Launch Control Units), po jednej na każdy rząd kontenerów. Istnieje także funkcja, aby tylko jedna jednostka kontrolowała wszystkie wyrzutnie, a druga była w tym czasie wyłączona. Każdy z systemów LCU składa się z automatycznego systemu otwierania i zamykania pokryw wyrzutni oraz układu sterowania kolejnością startu. Jednocześnie do wystrzelenia mogą być przygotowane dwie rakiety, po jednej w każdym rzędzie.
Układ LCU otrzymuje komendę do odpalenia z emulatora amerykańskiego układu kontroli uzbrojenia WDS (Weapons Direction System) model Mk 14, obliczającego wszystkie rozwiązania ogniowe i stanowiącego integralną część okrętowego systemu dowodzenia model KDCom 2 (Korean Destroyer Command). Emulator ten współpracuje z komputerem jednej wielofunkcyjnej konsoli systemu KDCom 2, dedykowanej tylko do obsługi rakiet przeciwlotniczych model SM-2MR Block IIIA oraz dwóch radarów ciągłego podświetlania CWI (Continuous Wave Illuminator) i śledzenia celu firmy H.S.A. (Hollandse Signaal-Apparaaten, obecnie Thales Nederland) model STIR 240 (Separate Tracking and Illuminating Radar). Każdy z nich posiada okrągłą antenę o średnicy 2,4 metra, która może być obracana i podnoszona odpowiednio z prędkością 130 stopni na sekundę i 85 stopni na sekundę. Radar model STIR 240 pracuje w paśmie I, paśmie J oraz paśmie K (dawne pasma X, pasmo Ku oraz pasmo K). Maksymalny zasięg, na którym możliwe jest śledzenie i podświetlanie celu to 180 kilometrów.
Rozwiązania ogniowe obliczane są przez emulator systemu model Mk 14 na podstawie danych uzyskanych z dwuwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego firmy Raytheon model AN/SPS-49(V)5. Może on lokalizować obiekty w odległości do około 480 kilometrów i na wysokości do 46 kilometrów. Wyposażony on jest w system redukcji sygnałów zagłuszających i zakłócających odbiór wysłanych wiązek radarowych, uzupełniony o moduł CSLC (Coherent Sidelobe Canceller), który dodatkowo elektronicznie tłumi boczne wiązki radarowe, tworzące dalsze, słabsze echo głównego impulsu, zarówno wysyłanego, jak i odbieranego. Kolejnym elementem wyposażenia jest filtr o skończonej odpowiedzi impulsowej FIR (Finite Impulse Response), który na podstawie dopplerowskich charakterystyk wydziela obiekty ruchome i nieruchome. Radar model AN/SPS-49(V)5 posiada także system automatycznej interpretacji celów ATD (Automatic Target Detection), który samodzielnie identyfikuje i ocenia zagrożenie.
Pociski przeciwlotnicze model SM-2MR Block IIIA zapewniają okrętom ochronę przez zagrożeniami z powietrza na krótkim i średnim dystansie. W przypadku przedarcia się rakiet przeciwokrętowych przez tą linię obrony do odparcia ataku pozostaje inny rakietowy system obrony przeciwlotniczej na krótkim dystansie model Mk 31 Mod. 1 GMWS (Guided Missile Weapon System), który wykorzystuje pociski typu "odpal i zapomnij" RIM-116A RAM Block 1 (Rolling Airframe Missile). Wybrany on został przez południowo koreańską flotę na początku 2000 roku na drodze wieloetapowego konkursu, rywalizując z takimi systemami jak izraelski z rakietami Barak, który wspólnie opracowały firmy IAI (Israel Aerospace Industries, wcześniej znana jako Israel Aircraft Industries) i Rafael Advanced Defense Systems (wcześniej znana jako Rafael Armament Development Authority), czy francuski firmy Thomson-CSF (obecnie grupa Thales) model Crotale Naval NG (Nouvelle Génération), wykorzystujący rakiety firmy Matra Défense model VT-1. System model Mk 31 Mod. 1 zakupiony został od firmy Raytheon na drodze bezpośredniej sprzedaży komercyjnej DCS. Podpisany kontrakt zakładał dostarczenie pierwszego systemu w 2001 roku i obejmował także przeprowadzenie prac instalacyjnych i integracyjnych z systemem dowodzenia niszczycieli typu KDX-2. Same rakiety model RIM-116A RAM Block 1 wyprodukowane zostały w późniejszym terminie na mocy oddzielnego kontraktu.
System model Mk 31 Mod. 1 złożony jest z trzech podstawowych podsystemów. Pierwszym jest jednostka WCP (Weapon Control Processor), obliczająca rozwiązania ogniowe, drugim wyrzutnia model Mk 49 GMLS (Guided Missile Launching System), a trzecim rakiety. System nie posiada własnych czujników, dlatego układ WCP sprzęgnięty został z okrętowym systemem dowodzenia model KDCom 2. Otrzymuje on od niego wszystkie dane konieczne do obliczenia rozwiązań ogniowych, dotyczące odległości od obiektu, jego prędkości, kursu i wysokości. Dane te gromadzone są przez okrętowe radary, które wysyłają je do systemu dowodzenia. Poza tym jednostka WCP połączona jest z systemem walki elektronicznej model SLQ-200(V)1K Sonata, który transmituje dane dotyczące częstotliwości radaru naprowadzania zbliżającej się rakiety, o ile da się ją ustalić. Wyrzutnia Mk 49 pokrywa przestrzeń 129 stopni i może być podnoszona w zakresie od minus 25 do plus 80 stopni. Zawiera ona 21 kontenerów model Mk 44 GMRP (Guided Missile Round Pack), z których każdy mieści jedną rakietę RIM-116A RAM Block 1. Kontenery skonstruowane są w ten sposób, że elektroniczny układ przetwarzania danych każdego pocisku utrzymuje stałą łączność z jednostką WCP, otrzymując od niej wszystkie dane potrzebne do przechwycenia celu. Po odpaleniu rakieta nie otrzymuje dalszych informacji o obiekcie z okrętu, autonomicznie naprowadzając się na wyznaczony cel.
Wyrzutnia model Mk 49 umieszczona została w przedniej części okrętów. W tylniej znajduje się artyleryjski zestaw CIWS (Close-In Weapons System) model SGE-30 Goalkeeper, który wykorzystywany jest do obrony bezpośredniej. Działa on w pełni automatycznie, wykrywając i śledząc obiekty, oceniając zagrożenie oraz otwierając i wstrzymując ogień zaporowy. Kombinacja zestawu artyleryjskiego oraz rakiet model RIM-116A RAM Block 1 tworzy kompletny, wzajemnie uzupełniający się system obrony bezpośredniej.
Jednostki typu KDX-2 wyposażone są także w bierne środki obrony przeciwlotniczej. Zalicza się do nich system walki elektronicznej model SLQ-200(V)1K Sonata, który opracowany został przez południowo koreańską firmę LIG Nex1, wcześniej znaną jako LG Innotek. Prawdopodobnie stworzony on został w oparciu o kompleks model APECS II/AR-700A, w który wyposażone zostały poprzednie niszczyciele typu KDX-1. System SLQ-200(V)1K Sonata złożony jest z układu ESM (Electronic Support Measures), który za pomocą jednego odbiornika ORU (Omni-directional Receiving Unit), umieszczonego na szczycie masztu, wychwytuje emisję sygnałów radarowych i elektronicznych, jednocześnie je wzmacniając. Kolejnymi elementami są dwie anteny określające kierunek pochodzenia sygnałów DFU (Direction Finding Unit). Kompleks model SLQ-200(V)1K Sonata złożony jest także z systemu przeciwdziałania elektronicznego ECM (Electronic CounterMeasures), w skład którego wchodzą dwie anteny JTU (Jamming Transmission Unit). Tak skonstruowany system umożliwia określenie częstotliwości promieniowania radarowego, jego amplitudy, kierunku pochodzenia i czasu odebrania. Na tej podstawie uruchamiany jest podsystem ECM, który zagłusza wskazane sygnały. Sterowanie całym kompleksem walki elektronicznej odbywa się za pomocą jednej konsoli CCU (Command and Control Unit), która jest niezależna od systemu dowodzenia model KDCom 2. W skład systemu SLQ-200(V)1K wchodzi także własna jednostka zasilania PIU (Power Interface Unit), układ chłodzenia suchym powietrzem oraz układ wymiany ciepła.
Drugim pasywnym elementem obrony przeciwlotniczej są dwie wyrzutnie celów pozornych model DAGAIE Mk 2 (Disposatif d'Autodéfense pour la Guerre Anti-missiles Infra-rouge et Électro-magnétique), które we flocie francuskiej oznaczone są jako AMBL-1B. Program rozwojowy całej serii DAGAIE rozpoczął się w 1974 roku i wspólnie prowadziły go firmy CSEE Défense (wyrzutnie) oraz Matra Défense (ładunki dipoli i flary). Był on odpowiedzią na zgłoszone przez marynarkę wojenną Francji zapotrzebowanie na system zdolny do przeciwdziałania szybko i nisko nadlatującym ze wszystkich kierunków rakietom przeciwokrętowym. W przedstawionych założeniach sprecyzowano, że czas reakcji systemu nie powinien przekraczać pięciu sekund. System z wyrzutniami celów pozornych model DAGAIE Mk 2 wszedł do służby w 1986 roku i był rozwojową wersją odmiany DAGAIE Mk 1 (AMBL-1A), zwiększając zasięg oraz czas działania wystrzeliwanych ładunków.
Układ z wyrzutniami DAGAIE Mk 2 wykorzystuje komputer cyfrowy, sprzężony z systemem dowodzenia model KDCom 2, do którego spływają informacje o wykrytych obiektach powietrznych. Dane o tych, które w trybie automatycznym lub przez operatorów przy konsolach uznane zostaną za zagrażające, wysyłane są do komputera systemu z wyrzutniami DAGAIE Mk 2. Ten w około 0,2 sekundy oblicza rozwiązania ogniowe dla ładunków. Każda wyrzutnia w czasie mniejszym niż 10 sekund może skutecznie poradzić sobie z jednoczesnym atakiem pięciu rakiet przeciwokrętowych, które naprowadzane są radarowo i termicznie, wykorzystując po dwie kasety przeciwko pociskom używającym radaru i promieniowania podczerwonego. Każda wyrzutnia posiada 10 stanowisk startowych, w których można umieścić dwa rodzaje kaset z ładunkami. Pierwsza wersja zawiera 33 ładunki dipoli (paski folii metalizowanej), których zadaniem jest zakłócanie wiązek radarowych naprowadzających rakiety. Każda z 33 dipoli posiada cztery ładunki z paskami folii metalizowanej, które uaktywniane są w sekwencji. Oznacza to, że dipola z jednej kasety uwalniają swą zawartość w 132 różnych miejscach, tworząc chmurę pasków, zakłócających pracę radarów w paśmie H, paśmie I oraz paśmie J (dawne pasma C, X, Ku oraz K) przez więcej niż 10 minut. Druga odmiana kaset mieści 34 flary do zakłócania elektrooptycznych i termicznych (na podczerwień) systemów naprowadzania. Flary wystrzeliwane są w sekwencji jedna po drugiej i po osiągnięciu maksymalnej wysokości powoli opadają na spadochronach. Czas działania wynosi 30 sekund i każdy ładunek wpada do wody w jednosekundowych odstępach.
Nowiścią w stosunku do wersji DAGAIE Mk 1 jest możliwość zainstalowania na stanowiskach startowych od dwóch do czterech poczwórnych wyrzutni odpowiednio w miejsce dwóch lub czterech kaset. W każdym z czterech kontenerów jednej wyrzutni umieszczony jest jeden pocisk z trzema ładunkami dipoli. Po odpaleniu paski folii metalizowanej uwalniane są w sekwencji jeden po drugim w odległości 250 metrów (wysokość 60 metrów), 500 metrów (wysokość 80 metrów) i 750 metrów (wysokość 100 metrów), a czas ich działania wynosi ponad dwie minuty.
Marynarka wojenna Korei Południowej zdecydowała, że w zakresie walki przeciwokrętowej głównym uzbrojeniem niszczycieli typu KDX-2 będą amerykańskie rakiety firmy McDonnell Douglas (obecnie Boeing) model RGM-84D Harpoon Block 1C. Wraz z dwoma poczwórnymi wyrzutniami model Mk 141 i systemem kierowania ogniem model AN/SWG-1A zakupione one zostały w ramach programu zagranicznej sprzedaży sprzętu wojskowego FMS. Konsola system AN/SWG-1A wyposażona jest w graficzne wyświetlacze i komputer przetwarzania danych, który automatycznie planuje profil ataku rakiet, dążąc do ich optymalnego wykorzystania. Rozwiązania ogniowe obliczane są na podstawie danych uzyskanych z dwuwspółrzędnego radaru dozoru nawodnego model SPS-95K, który opracowany został przez dywizję zajmującą się produkcją zbrojeniową, należącą do firmy Daewoo Telecom. W grudniu 2001 roku dywizja ta zakupiona została przez firmę MteQ Systems.
Projekt impulsowego radaru model SPS-95K zakładał stworzenie małego, lekkiego i niezawodnego systemu, który mógłby być wykorzystywany do dozoru przestrzeni nawodnej i nawigacji przez korwety, fregaty i niszczyciele. Program rozwojowy zakończył się w styczniu 1994 roku i w grudniu 1995 roku południowo koreańska flota zdecydowała się na jego zakup. Radar model SPS-95K w szerokim stopniu wykorzystuje technologię opartą na półprzewodnikach (solid-state technology). Złożony on jest z kilku elementów, do których zalicza się obrotowa antena, własny system identyfikacji "swój czy obcy" (IFF - Identfication Friend / Foe), układ wykrywania i neutralizacji wrogich systemów przeciwdziałania elektronicznego ECCM (Electronic Counter-CounterMeasures), system nadawczo-odbiorczy oraz jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych. Prędkość obrotowa anteny oraz moc układu nadawczo-odbiorczego pozwala na wykrywanie obiektów w zasięgu około 200 kilometrów. Dozór odbywa się w sposób dookólny, jednakże możliwe jest ustawienie trybu przeszukiwania tylko wybranego przez operatora sektora. Częstotliwość powtarzania impulsów (PRF - Pulse Repetition Frequency), wysyłanych w paśmie C (obecne oznaczenie to G oraz H), może być zmieniana. Jednostka kontrolna z komputerem przetwarzania danych sprzęgnięta jest z okrętowym systemem dowodzenia model KDCom 2, poprzez który dane trafiają także do konsoli systemu AN/SWG-1A. Następnie, podobnie jak w przypadku rakietowej sieci przeciwlotniczej, wybór celu do zniszczenia dokonywany jest przez oficera operacyjnego lub operatora przy konsoli systemu AN/SWG-1A.
W połowie pierwszej dekady XXI wieku do służby w marynarce wojennej Korei Południowej weszła pierwsza partia rakiet przeciwokrętowych model SSM-700K Hae Sung. W pierwszej kolejności przewidziane one były do instalacji na wszystkich niszczycielach serii KDX. W październiku 2006 roku południowo koreańska flota podpisała kontrakt na wyprodukowanie do 2010 roku 100 tych pocisków. Obecnie jednostki typu Chungmugong Yi Sun-shin najprawdopodobniej uzbrojone są w rodzimej produkcji rakiety model SSM-700K Hae Sung, a nie w ich amerykańskie odpowiedniki serii RGM-84 Harpoon.
Uzupełnieniem uzbrojenia przeciwokrętowego na okrętach typu KDX-2 jest jedna, amerykańska, pojedyncza, automatyczna armata kalibru 127 mm. model Mk 45 Mod. 4. Jej program rozwojowy, początkowo znany jako Mk 45 Gun System Technical Improvement Program, rozpoczął się w styczniu 1996 roku i był prowadzony przez firmę BAE Systems Land and Armaments, natomiast kontrakt z marynarką wojenną Stanów Zjednoczonych na projekt i ich produkcję podpisany został w lutym tego samego roku. W latach 1997 - 1998 na poligonie testowym NSWCDD (Naval Surface Warfare Center, Dahlgren Division) w Dahlgren w stanie Virginia przeprowadzono udane próby armaty i w listopadzie 1999 roku mogła być ona zainstalowana na niszczycielu USS Winston S. Churchill (DDG 81), który był w tym czasie budowany. Zainstalowane na okrętach typu Chungmugong Yi Sun-shin armaty model Mk 45 Mod. 4 zakupione zostały przez południowo koreańską flotę na zasadach bezpośredniej sprzedaży komercyjnej DCS. W ramach podpisanej umowy firma Kia Heavy Industries otrzymała licencję na produkcję niektórych elementów armat.
W założeniach armata Mk 45 Mod. 4 miała wykorzystywać standardowe pociski, jak również nową kierowaną amunicję o wydłużonym zasięgu ERGM (Extended Range Guided Munition) model EX-171. Dzięki niej południowo koreańska flota zyskałaby możliwość wsparcia wojsk lądowych na bardzo dużych dystansach, ostrzeliwując cele w zasięgu 108 kilometrów. Z wykorzystaniem standardowej amunicji zasięg rażenia zmniejszał się do 38 kilometrów. Dodatkowo standardowa amunicja dawałaby dużą elastyczność użycia armaty, pozwalając na prowadzenie ognia przeciwlotniczego w zasięgu 29 kilometrów. Ostatecznie program rozwojowy amunicji model EX-171 zakończył się niepowodzeniem i został anulowany w marcu 2008 roku, a armata model Mk 45 Mod. 4 wykorzystuje jedynie standardowe pociski.
Z uwagi na planowane wykorzystanie amunicji ERGM, cechującej się większą energią strzału oraz masą, armata serii Mk 45 Mod. 4 nieco różni się od poprzednich wersji. Jej konstrukcja waży około 21300 kilogramów. Obrotowa wieża, wykonana w technologii obniżonej wykrywalności "stealth", porusza się z prędkością 30 stopni na sekundę i pokrywa przestrzeń w zakresie 340 stopni. Mechanizm obrotowy dodatkowo wzmocniono względem poprzednich armat. Lufa kalibru 127 mm. może być podnoszona pod kątami od minus 15 do plus 65 stopni z prędkością 20 stopni na sekundę. W porównaniu do poprzednich modeli została ona nieco wydłużona, dla zapewnienia odpowiedniej prędkości wylotowej cięższej amunicji ERGM, jak również zapewniono jej większą przestrzeń odrzutową. Szybkostrzelność wynosi 20 strzałów na minutę, a naboje dostarczane są z magazynu pod armatą do lufy za pomocą automatycznego podajnika. Aby nie pomylił on naboi ERGM ze standardowymi zainstalowano system rozpoznawania amunicji ARS (Ammunition Recognition System), który identyfikował rodzaj pocisków. W przypadku załadowania niewypału jest on automatycznie usuwany z lufy. W pełni samoczynny tryb działania nie umożliwia prowadzenia nieprzerwanego ognia, gdyż pojemność dostosowanego do naboi ERGM magazynu pod armatą ograniczona jest do 20 sztuk amunicji. Zapas przenoszonych naboi wynosi 680 sztuk. Ich ładowanie do magazynu nadzorowane jest przez trzy osoby, których stanowiska znajdują się pod pokładem, a nie wewnątrz obrotowej wieży. Załoga armaty złożona jest z dowódcy, operatora konsoli kontrolnej oraz ładowniczego. Jeżeli ogień ma być prowadzony nieprzerwanie muszą być oni obecni na swoich stanowiskach, na bieżąco uzupełniając magazyn amunicji.
Zamiast amunicji ERGM armata model Mk 45 Mod. 4 wykorzystuje różne pociski przeciwpancerne, ważące około 30 kilogramów. Szybkostrzelność 20 strzałów na minutę osiągana jest w przypadku strzelania amunicją z zapalnikiem ustawionym na inicjację wybuchu w momencie uderzenia w obiekt. Aby opóźnić zapłon konieczne jest ustawienie czasu eksplozji od momentu trafienia w cel. Zajmuje się tym elektryczna nastawnica zapalników czasowych, która zmniejsza szybkostrzelność do 16 strzałów na minutę. Nastawnica umieszczona jest nad podajnikiem naboi do lufy. Podajnik ma możliwość wyboru amunicji, która ma być ładowana do lufy. Odpowiednia komenda pobrania przez podajnik danego rodzaju naboju wydawana jest przez operatora (członka obsługi armaty) przy konsoli, sprzężonej z komputerem przetwarzania danych trójwspółrzędnego radaru impulsowo-dopplerowskiego dozoru powietrznego i nawodnego model MW-08, znanego także jako SMART-C (Signaal Multibeam Acquisition Radar for Targeting - C band). Opracowała go firma Thomson-CSF Signaal, która wcześniej znana była jako H.S.A., a obecnie nosi nazwę Thales Nederland. Radar ten zaprojektowano z myślą o wykrywaniu obiektów powietrznych i nawodnych na krótkich i średnich dystansach oraz do kierowania ogniem głównej artylerii okrętowej.
Radar model MW-08 złożony jest z obrotowej, stabilizowanej anteny, wewnątrz której znajduje się nadajnik, tworzący krótkie impulsy radarowe w paśmie C (obecne oznaczenie to G oraz H), wysyłane za pomocą układu nadawczo-odbiorczego. Prędkość obrotowa anteny i moc nadajnika są wystarczające do wykrycia obiektu wielkości 0,1 metra kwadratowego w odległości około 17 kilometrów. Cel o powierzchni jednego metra kwadratowego może być zlokalizowany w zasięgu 27 kilometrów, a o powierzchni dwóch metrów kwadratowych w odległości 32 kilometrów. Wiązki mogą być emitowane w trzech różnych trybach. W pierwszym z nich częstotliwość się nie zmienia, w drugim ustawiona jest sekwencja różnych częstotliwości, która jest ciągle powtarzana, a w trzecim trybie radar na bieżąco, automatycznie zmienia częstotliwość w reakcji na wykryte zagłuszanie prowadzone przez wroga. Kolejnym elementem wewnątrz radaru model MW-08 jest cyfrowy układ formowania wiązek DBF (Digital Beam-Forming). Tworzy on sześć niezależnych, sąsiadujących ze sobą ciągłych wiązek (CW - Continuous Wave) wertykalnych, które pokrywają przestrzeń w zakresie do 70 stopni. Punkty przecięcia kolejnych wiązek (pierwszej z drugą, drugiej z trzecią, trzeciej z czwartą i tak dalej) tworzą osie równosygnałowe. Odbite dwa echa od danej pary wiązek są porównywane ze sobą i to silniejsze wskazuje na wysokość celu. Jest to tak zwana metoda monoimpulsowa. Ostatnim podsystemem wewnątrz anteny jest układ nadawczo-odbiorczy złożony z ośmiu anten. Wyposażony on jest w filtr kompresyjny (pulse compression) oraz cyfrowy podsystem wykrywania celów ruchomych DMTI, (Digital Moving Target Indicator), który ignoruje obiekty nieruchome i zwiększa możliwości lokalizacji nisko i szybko lecących pocisków przeciwokrętowych. Do rozróżniania wykorzystywany jest efekt Dopplera (częstotliwość dudnieniowa). System porównuje częstotliwość odbitego sygnału z częstotliwością wiązki emitowanej przez radar okrętowy i różnica wskazuje ruchomy obiekt.
Antena radaru model MW-08 wyposażona jest także w inne elementy, takie jak własny system identyfikacji "swój czy obcy", układ ECCM oraz układ wykrywania i eliminacji zakłóceń wywoływanych przez środowisko. Poza elementami znajdującymi się w kompleksie antenowym radar model MW-08 wyposażony jest w konsolę sterującą z komputerem przetwarzania danych, umieszczoną w centrum dowodzenia okrętem CIC (Combat Information Center). Do tego komputera spływają wszystkie informacje z anteny, transmitowane następnie do systemu dowodzenia KDCom 2. Radar model MW-08 jest w stanie jednocześnie śledzić do 20 celów powietrznych oraz 10 celów nawodnych. W przypadku celów nawodnych komputer przetwarzania danych wyposażony jest w dwa kanały kierowania ogniem, pracujące w trybie jednoczesnego poszukiwania i śledzenia wybranych celów TWS (Track While Scan). Każdy z kanałów jest podłączony do armaty model Mk 45 Mod. 4 i może śledzić jeden obiekt, obliczając jednocześnie rozwiązania ogniowe.
W zakresie zwalczania okrętów podwodnych niszczyciele typu Chungmugong Yi Sun-shin wyposażone zostały w dwie potrójne wyrzutnie torpedowe kalibru 324 mm., które najprawdopodobniej są odpowiednikiem amerykańskiej serii Mk 32. Początkowo południowo koreańskie jednostki przenosiły torpedy model Mk 46 Mod. 2, które wyprodukowane zostały przez firmę Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems). Według niektórych źródeł jednostki uzbrojone są w nowocześniejszą odmianę torped model Mk 46 Mod. 5.
W połowie pierwszej dekady XXI wieku do służby wprowadzone zostały torpedy model K745 Cheong Sahng-uh (Niebieski Rekin), których program rozwojowy wystartował w 1995 roku i prowadzony był przez Koreańską Agencję do spraw Rozwoju Technologii Obronnych. Prace oraz testy dobiegły końca w 2004 roku i łącznie kosztowały 45 milionów dolarów. W 2005 roku, przy koszcie jednostkowym rzędu 850 tysięcy dolarów, rozpoczęła się produkcja tych torped, a ich producentem została południowo koreańska firma LIG Nex1. Najprawdopodobniej niszczyciele typu KDX-2 uzbrojone są obecnie w torpedy model K745 Cheong Sahng-uh. Po opuszczeniu przez nie wyrzutni torpedowej rozkłada się spadochron, który stabilizuje lot, łagodzi siłę uderzenia w taflę i zapewnia odpowiedni kąt wejścia do wody. Torpedy te wyposażone są w system hydrolokacyjny, mogący pracować w trybie aktywnym i pasywnym. Uruchamia się on w momencie osiągnięcia rejonu, w którym znajduje się cel. Do tego czasu torpeda kierowana jest z okrętu za pomocą światłowodowego kabla, który zrywa się w momencie rozpoczęcia przez torpedę poszukiwania celu. Poszukiwanie odbywa się przy prędkości 18 węzłów. Po namierzeniu obiektu torpeda przyspiesza do 35 węzłów, zbliżając się do celu. W fazie ataku jej prędkość dochodzi do 53 węzłów. Osiągana jest ona za pomocą silnika, który napędza pędnik wodnoodrzutowy (określany także jako pędnik strumieniowy lub strugowodny). Cała konstrukcja torpedy waży 280 kilogramów i ma długość 2,7 metra. Jej maksymalny zasięg rażenia wynosi około 11 kilometrów.
Uzbrojenie torpedowe wykorzystywane jest jako broń defensywna. Kolejnym elementem obrony przeciwpodwodnej jest holowany, pasywny system elektro-akustyczny model SLQ-261K TACM (Torpedo Acoustic Counter Measure), który opracowany został przez firmę Daewoo Telecom (obecnie LIG Nex1). Zadaniem tego systemu jest zmylenie akustycznych systemów naprowadzających torpedy poprzez wytwarzanie dźwięków imitujących odgłosy śrub i maszynowni.
Oprócz elementów defensywnych niszczyciele typu KDX-2 w wersji Batch 2 otrzymały wyposażenie, umożliwiające uzbrojenie w rakietotorpedy o ofensywnym charakterze. Ich dziobowy kompleks modułów model Mk 41, w porównaniu do odmiany Batch 1, przesunięty został ku lewej burcie. Tym sposobem po prawej stronie uzyskano przestrzeń, którą wykorzystano do instalacji ośmiokontenerowego, południowo koreańskiego modułu K-VLS (Korean Vertical Launching System). Według niektórych źródeł okręty w wersji Batch 2 wyposażone są w trzy takie moduły, jednakże dostępne zdjęcia jednostek nie potwierdzają tego. Każdy kontener mieści w sobie jedną rakietotorpedę model Hong Sahng-uh (Czerwony Rekin). W przypadku faktycznej instalacji trzech modułów ich przenoszona liczba mogłaby sięgać 24 sztuk. Wraz z informacjami o trzech modułach K-VLS pojawiają się dane, że typ KDX-2 w wersji Batch 2 uzbrojony jest także w pociski manewrujące model Hyunmoo IIIB, które odpalane są z tychże wyrzutni. W takim przypadku ilość przenoszonych rakietotorped, czasem określanych jako K-ASROC (Korean Anti-Submarine ROCket), byłaby zapewne mniejsza o liczbę pocisków manewrującyh. Najprawdopodobniej, co potwierdzają dostępne zdjęcia, okręty wyposażone są jedynie w jeden moduł K-VLS z ośmioma rakietotorpedami.
Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmują się hydrolokatory kadłubowy oraz holowany. Niszczyciele typu KDX-2 wyposażone zostały w hydrolokator kadłubowy model DSQS-21BZ, który dostarczyła niemiecka firma STN Atlas Elektronik. Może on pracować w trybie aktywnym, pozwalając na poszukiwanie, śledzenie i klasyfikację celów, jak również określenie odległości do nich. Tryb pasywny, charakteryzujący się panoramicznym przeszukiwaniem, pozwala na bierną lokalizację wrogich okrętów podwodnych oraz ostrzega przed zbliżającymi się torpedami. Tryby aktywny i pasywny nie mogą działać jednocześnie. Hydrolokator wyposażony jest we własną konsolę z komputerem przetwarzania danych. Konsola ma kolorowe wyświetlacze, na której prezentowane są dane dotyczące wykrytych obiektów. Cyfrowy komputer przetwarzania danych połączony jest z systemem dowodzenia model KDCom 2, którego jedna wielofunkcyjna konsola dedykowana jest tylko walce przeciwpodwodnej.
Pasywny hydrolokator holowany model SQR-220K TASS (Towed Array Sonar System) opracowany został przez dywizję zajmującą się produkcją zbrojeniową, należącą do firmy Daewoo Telecom (obecnie MteQ Systems). Program rozwojowy podstawowych technologii dla tego hydrolokatora rozpoczął się w 1989 roku i prowadzony był do 1992 roku, natomiast w lutym 1994 roku południowo koreańska flota zdecydowała się na zakup. We wrześniu 1995 roku marynarka wojenna otrzymała pierwszy, prototypowy egzemplarz, który poddany został intensywnym testom, a pierwsza produkcyjna odmiana dostarczona została we wrześniu 1999 roku. Hydrolokator model SQR-220K złożony jest z czterech konsol, z których każda wyposażona jest we własny komputer przetwarzania danych. Pierwsza z nich przeznaczona jest do analizy wykrywanych dźwięków oraz tworzenia obrazu taktycznego (ACTPS - ACoustic signal and Tactical Processing Subsystem). Dwie kolejne konsole wykorzystywane są do wyświetlania obrazów taktycznych i kontroli całego systemu hydrolokacyjnego (TCPS - Tactocal data display and Control Processong Subsystem). Ostatnia konsola przeznaczona jest do prowadzenia ćwiczeń (TSS - Target Signal Simulator). Podobnie jak hydrolokator kadłubowy, układ holowany podłączony jest do systemu dowodzenia okrętem model KDCom 2, którego jedna wielofunkcyjna konsola dedykowana jest tylko walce przeciwpodwodnej.
Na rufie niszczycieli typu Chungmugong Yi Sun-shin zarezerwowano miejsce na pokład lotniczy i przestronny hangar. Na jednej jednostce mogą stacjonować dwie maszyny zwalczania okrętów podwodnych model Super Lynx Mk 99, które opracowała firma Westland Helicopters, obecnie znana jako AgustaWestland po połączeniu się z firmą Agusta w 2000 roku. Śmigłowce model Super Lynx Mk 99 są eksportową konstrukcją, przystosowaną do wymagań marynarki wojennej Korei Południowej. W późniejszym czasie do użytku wprowadzono odmianę Super Lynx Mk 99A, która otrzymała usprawniony rotor. Maszyny te mogą być uzbrojone w torpedy model Mk 46 Mod. 2 lub Mk 46 Mod. 5 lub K745 Cheong Sahng-uh. Ich zapas znajduje się w magazynie wewnątrz hangaru. Torpedy te mogą stanowić nie tylko uzbrojenie śmigłowców, ale można je także wykorzystać do przeładowania okrętowych wyrzutni torpedowych. Maszyny model Super Lynx Mk 99 stanowią ofensywny element wyposażenia zwalczania okrętów podwodnych. Poza tym przystosowane są do przenoszenia czterech rakiet przeciwokrętowych model Sea Skua, które opracowała brytyjska firma BAe Dynamics, będąca dywizją firmy BAe (British Aerospace). W 1996 roku BAe Dynamics połączone zostało z Matra Défense, tworząc Matra BAe Dynamics. Pociski model Sea Skua, napędzane paliwem stałym, weszły do służby na początku lat 80-tych XX wieku. Mogą one razić cele w odległości około 15 kilometrów, a do naprowadzania wykorzystywany jest półaktywny system radarowy. Cel oświetlany jest przez radar zainstalowany na śmigłowcu. Trasę przelotową rakiety model Sea Skua mogą pokonywać na jednej z czterech różnych wysokościach, która przed startem jest wybierana w zależności od warunków pogodowych. Przed celem pocisk wznosi się ku górze, tak aby półaktywny system naprowadzania mógł wychwycić odbite od obiektu wiązki radarowe. Głowica odłamkowa o wadze 28 kilogramów wyposażona jest w zapalnik z opóźnionym zapłonem.
Dane z okrętowych systemów radarowych, hydrolokacyjnych i kierowania ogniem spływają do systemu dowodzenia model KDCom 2, który opracowało konsorcjum BAeSEMA, złożone z firm BAe (British Aerospace) oraz Sema Group. W listopadzie 1998 roku konsorcjum zostało rozwiązane, gdyż firma BAe wykupiła wszystkie udziały w nim. System ten znany był wcześniej jako SSCS Mk 7 (Surface Ship Command System) i skonfigurowany został specjalnie na potrzeby południowo koreańskiej floty. Jest on bardzo podobny do tego zainstalowanego na brytyjskich fregatach typu Duke (Typ 23). System model KDCom 2 złożony jest z 10 identycznych, wielofunkcyjnych konsol MFC (Multi-Function Console), które dostarczyła firma Racal Electronics (w 2000 roku kupiła ją firma Thomson-CSF i obecnie należy do grupy Thales). Konsole te połączone są między sobą przez opartą na światłowodach lokalną sieć LAN (Local Area Network) z dwoma węzłami komunikacyjnymi (I/O node), które wysyłają i otrzymują informacje z czujników okrętowych i systemów kierowania ogniem. Komputery wszystkich konsol MFC zawierają całe oprogramowanie systemu dowodzenia SSCS Mk 7, przez co każda z nich może pełnić dowolne funkcje. Węzły komunikacyjne przechowują wszystkie zgromadzone dane, przekazując je komputerom każdej konsoli MFC, wyposażonej w kolorowe wyświetlacze, mogące prezentować różnego rodzaju dane, na podstawie których oficerowie operacyjni, dowodzący i kierujący uzbrojeniem nadzorują sytuację powietrzną, nawodną i podwodną na krótkich i dalekich dystansach. W trybie manualnym prezentowane obrazy taktyczne stanowią podstawę do oceny zagrożenia i podjęcia konkretnych działań. System model KDCom 2 może także działać w trybie półautomatycznym i automatycznym, samodzielnie oceniając zagrożenie i kierując obroną okrętu.
Integralną częścią systemu model KDCom 2 jest emulator układu kontroli uzbrojenia WDS model Mk 14. Współpracuje on z komputerem jednej z konsol MFC, dedykowanej tylko i wyłącznie do kontroli rakiet model SM-2MR Block IIIA oraz radarów kierowania ogniem model STIR 240. Z dwuwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego model AN/SPS-49(V)5 informacje o celach najpierw trafiają do węzłów komunikacyjnych sieci lokalnej LAN, z których dalej transmitowane są do wszystkich konsol MFC. W tym momencie oficer operacyjny lub kontroli uzbrojenia przy dedykowanej konsoli MFC może w trybie manualnym wskazać układowi Mk 14 obiekty do zniszczenia. Istnieje także opcja automatycznego przydzielenia obiektów. Emulator układa przydzielone cele w kolejności od najbardziej zagrażającego okrętowi, a następnie jeden po drugim, według kolejności z listy, neutralizuje je, nakierowując na nie radary model STIR 240 i wysyłając komendy do odpalenia rakiet przeciwlotniczych. Jednocześnie emulator układu Mk 14 może obliczać rozwiązania ogniowe dla ponad 20 celów.
System dowodzenia jednostek typu KDX-2 wyposażony jest także w niezależną konsolę firmy H.S.A., przydzieloną tylko do trójwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego i nawodnego oraz kierowania ogniem artyleryjskim model MW-08. Konsola ta transmituje otrzymane z anteny radarowej dane do węzłów komunikacyjnych sieci lokalnej LAN, które dalej przekazują je do wielofunkcyjnych konsol MFC. Podobnie jak w przypadku rakietowego uzbrojenia przeciwlotniczego, wybór celu do zniszczenia może być dokonany przez oficera operacyjnego w trybie manualnym lub system w trybie automatycznym (poprzez sieć LAN odpowiednie dane wracają do konsoli firmy H.S.A., której komputer ma dwa kanały kierowania ogniem artyleryjskim) lub operatora konsoli firmy H.S.A. (dane bezpośrednio trafiają do kanałów kierowania ogniem komputera przetwarzani danych konsoli). W centrum dowodzenia niszczycielem CIC znajduje się także konsola systemu kierowania ogniem rakiet przeciwokrętowych. Radar dozoru nawodnego model SPS-95K wysyła dane do węzłów komunikacyjnych LAN, z których dalej trafiają do konsol MFC oraz konsoli systemu AN/SWG-1A. Ponownie istnieje możliwość wyboru działania między określaniem celów przez oficera operacyjnego w trybie manualnym lub system dowodzenia w trybie automatycznym (system AN/SWG-1A otrzymuje dane poprzez sieć LAN), a definiowaniem celów przez operatora konsoli systemu AN/SWG-1A (informacje transmitowane są bezpośrednio z konsoli systemu kierowania ogniem).
Komputery hydrolokatorów kadłubowego i holowanego również wysyłają informacje o wykrytych obiektach do węzłów komunikacyjnych LAN, poprzez które trafiają dalej do konsol MFC, w tym do dedykowanej walce przeciwpodwodnej. W tym momencie oficer operacyjny lub oficer przy dedykowanej konsoli MFC podejmuje decyzję dotyczącą konkretnych działań, wyznaczając cele do zniszczenia i wydając komputerowi w dedykowanej konsoli MFC komendę do obliczenia rozwiązań ogniowych.
System dowodzenia południowo koreańskich niszczycieli typu Kwanggaeto-Daewang współpracuje nie tylko z okrętowymi systemami radarowymi, hydrolokacyjnymi i kierowania uzbrojeniem, ale także ze skomputeryzowanym systemem przetwarzania danych KNTDS (Korean Naval Tactical Data System). W latach 90-tych XX wieku opracowany on został przez amerykańską firmę Litton Industries, którą w 2001 roku kupiła firma Northrop Grumman. System KNTDS w zamyśle miał połączyć w jedną cyfrową sieć wymiany informacji największe okręty nawodne marynarki wojennej Korei Południowej, lądowe stanowiska radarowe i rakietowe oraz centra dowodzenia floty. System KNTDS na każdym okręcie przetwarza otrzymywane od systemu dowodzenia oraz innych użytkowników sieci dane według takiego samego algorytmu, przez co na wszystkich jednostkach uzyskiwany jest jeden, wspólny obraz sytuacji taktycznej, który pomaga w podejmowaniu decyzji przez oficera dowodzącego.
Do przekazywania informacji w ramach KNTDS wykorzystywana jest linia transmisji danych Link 11, znana także jako system wymiany informacji taktycznych TADIL-B (TActical Digital Information Link-B). Opiera się ona na technologii pochodzącej z lat 60-tych XX wieku i pozwala na wymianę danych między różnymi okrętami, instalacjami lądowymi i samolotami. Zapewnia ona relatywnie szybką, cyfrową komunikację radiową na wysokiej częstotliwości fal HF (High Frequency), teorytycznie w zasięgu dochodzącym do około 540 kilometrów. Linia Link 11 może także operować na najwyższej częstotliwości fal UHF (Ultra High Frequency), na której zasięg ograniczony jest do 45 kilometrów przy wymianie informacji między okrętami nawodnymi i 270 kilometrów przy transmisjach z jednostki nawodnej do samolotu. Wykorzystuje ona terminal danych, który zapewnia łączność w systemie TADIL-B. Odbywa się ona według ściśle określonej kolejności i polega na tym, że gdy jeden użytkownik sieci Link 11 nadaje informacje, pozostali je odbierają. Kolejność narzucana jest przez jeden terminal zarządzający, który wybrany został na główny element sieci. Każdemu terminalowi danych użytkowników sieci Link 11 przypisany jest kod identyfikacyjny, na podstawie którego przydziela się miejsce w kolejce do nadawania. Po skończonej transmisji zarządzający terminal danych wywołuje kod danego terminalu, który ma rozpocząć nadawanie. W sieci pod kontrolą jednego terminalu zarządzającego może uczestniczyć 64 użytkowników. Wszystkie transmisje w ramach sieci Link 11 są kodowane, jednakże nie są odporne na zakłócenia i prowadzone przez wroga zagłuszanie.
System model KNTDS bardzo dobrze sprawdził się w czasie incydentu w okolicach wyspy Yeonpyeong w czerwcu 2002 roku, kiedy dwa północno koreańskie kutry patrolowe przekroczyły granicę z Koreą Południową, której dwie jednostki patrolowe wydały polecenie zawrócenia. W odpowiedzi padła groźba użycia siły i północno koreańskie okręty zaczęły akcję prowokacyjną, śledząc wycofujące się jednostki przeciwnika, które już wezwały pomoc. W tym momencie zadziałała sieć KNTDS i większe okręty ruszyły na miejsce incydentu. Gdy północno koreańskie jednostki znalazły się trzy mile morskie w głąb wód terytorialnych Korei Południowej otworzyły ogień artyleryjski i bezpośrednio trafiły jedną z południowo koreańskich jednostek. W odpowiedzi również otworzony został ogień, a po dwóch minutach na miejsce dopłynęły kolejne dwa okręty patrolowe oraz dwie korwety, poważnie uszkadzając północno koreańskie jednostki i zmuszając je do wycofania.
Skomputeryzowany system przetwarzania danych KNTDS z linią Link 11 traktowany jest jako drugorzędne źródło komunikacji z amerykańskimi okrętami, wykorzystującymi własne układy NTDS (Naval Tactical Data System). Pierwszorzędną siecią jest system komunikacji, zapewniający łączność satelitarną SATCOM (SATellite COMmunication) na najwyższej częstotliwości fal UHF w wielodostępowym standardzie Mini-DAMA (Miniaturized Demand Assigned Multiple Access) oraz zwykłą komunikację radiową na falach UHF w optycznym zasięgu widoczności LOS (Line of Sight communication). System ten wykorzystuje terminal model AN/USC-42(V)2, którego wyposażenie opiera się na powszechnie dostępnej technologii COTS (Commercial Off The Shelf). Terminal ten integruje ze sobą możliwości cyfrowego multipleksera model TD-1271B/U, zastosowanego w standardzie DAMA (Demand Assigned Multiple Access), oraz układu nadawczo-odbiorczego systemu komunikacji satelitarnej model AN/WSC-3, tworząc jeden, mały, zwarty system Mini-DAMA. W standardzie Mini-DAMA każdy z użytkowników korzysta z przydzielonej dla niego części wspólnego dla wszystkich kanału radiowego. Przydzielana jest ona na żądanie przez głównego operatora sieci, który wcześniej został określony. Multiplekser z użyciem ośmiu podwójnych portów danych pozwala na jednoczesną realizację 16 kanałów komunikacyjnych (głosowych lub danych) w jednym kanale transmisyjnym.
Najprawdopodobniej niszczyciele typu KDX-2 wyposażone są w scentralizowany system identyfikacji "swój czy obcy" IFF model Mark X, który opracowany został przez amerykańskie Morskie Laboratorium Badawcze (NRL - Naval Research Laboratory) na początku lat 50-tych XX wieku. Złożony on jest z interrogatora (systemu pytającego), transponderów oraz anten. Interrogator model AN/UPX-27 generuje zapytania identyfikujące w trzech różnych trybach. Pierwszy z nich (mode 1) skierowany jest do wszystkich obiektów i złożony jest z dwóch impulsów, wysyłanych w odstępie trzech milisekund. Drugi tryb (mode 2) skierowany jest tylko do konkretnych obiektów powietrznych, a odstęp między dwoma impulsami wynosi pięć milisekund. Trzeci tryb (mode 3) generuje zapytania funkcjonalne, a odstęp między impulsami to osiem milisekund. Wysłane przez interrogator model AN/UPX-27 zapytania odbierane są przez transpondery śledzonych obiektów, które generują jednoimpulsową odpowiedź. W przypadku drugiego trybu (mode 2) samoloty i śmigłowce wysyłają dwa impulsy w odstępie 16 milisekund. Transpondery zawsze odpowiadają na sygnały wysyłane w pierwszym trybie (mode 1), natomiast reakcja na dwa pozostałe jest opcjonalna i zależy od aktualnej konfiguracji systemu. Moduł przetwarzania danych okrętowego interrogatora przekształca otrzymaną odpowiedź w sygnał wizyjny, umożliwiając jego prezentację na wyświetlaczach konsol wykorzystywanych przez radary. Na niszczycielach typu Chungmugong Yi Sun-shin antena systemu model Mark X zsynchronizowana jest z radarem dozoru powietrznego model AN/SPS-49(V)5, tak aby obracała się w tym samym tempie i zawsze była zwrócona w tą samą stronę. Dzięki temu otrzymywane odpowiedzi mogą być automatycznie nanoszone na obraz radarowy. System identyfikacji model Mark X nie koduje wysyłanych i odbieranych sygnałów, co jest niebezpieczne. Przeciwnik może wygenerować takie same impulsy jak interrogator i zmusić dany obiekt do wysłania odpowiedzi, której impulsy będą stanowić radionawigacyjne wskaźniki dla rakiet.
Niszczyciele typu KDX-2 stanowią kolejny, poważny krok w budowie przez Koreę Południową pełnowartościowej floty oceanicznej. W porównaniu z jednostkami typu KDX-1 nastąpił skok technologiczny, który przejawia się zainstalowaniem nowocześniejszych i bardziej skomplikowanych systemów uzbrojenia. Również struktura nadbudówek i kadłuba, wykonana w technologii "stealth", jest odzwierciedleniem dokonanego postępu, który w ostateczności doprowadził do skonstruowania niszczycieli typu KDX-3, wyposażonych w zintegrowany system dowodzenia i kierowania ogniem AEGIS. Okręty typu Chungmugong Yi Sun-shin od samego początku traktowane były jako platforma testowa, kolejny etap w dochodzeniu do możliwości i zyskiwaniu doświadczeń, pozwalających na skonstruowanie tak skomplikowanych niszczycieli jak typ Sejong-Daewang.
Pomimo przejściowego charakteru konstrukcji między typem KDX-1 a typem KDX-3, niszczyciele typu KDX-2 są pełnowartościowymi jednostkami pełnomorskimi, które dzięki różnorodności uzbrojenia są w stanie wykonywać wiele odmiennych zadań, zarówno w pojedynkę, jak i w kooperacji z innymi okrętami floty. Duży udział wyposażenia produkcji amerykańskiej sprawia, że marynarka wojenna Korei Południowej związała się ze Stanami Zjednoczonymi na długie lata, jednakże relacje te przybrały bardziej partnerski charakter w porównaniu do tych z przed uruchomienia programu KDX. Wpływ na to miało opracowanie własnych systemów uzbrojenia i elektronicznych, takich jak rakiety przeciwokrętowe, pociski manewrujące, radary i systemy hydrolokacyjne. Niszczyciele typu Chungmugong Yi Sun-shin są dobrze przystosowane do współpracy z amerykańską flotą, jak również do obrony przed zagrożeniami ze strony Korei Północnej.
|
