|
|
|
|
Typ Giuseppe Garibaldi (CVS / V/STOL)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 27.04.2003 r.
|
|
OPIS:
|
|
Projekt okrętu typu Giuseppe Garibaldi został tak przemyślany, by uczynić z tej konstrukcji wszechstronną jednostkę zdolną do działań przeciwlotniczych, przeciwokrętowych i przeciwpodwodnych, a jednocześnie by można było korzystać z okrętu jako lotniskowiec. Jednostka miała zastąpić w służbie starzejące się krążowniki śmigłowcowe typu Andrea Doria.
Budowa tego jednego z najmniejszych lotniskowców świata rozpoczęła się w 1981 roku, a wodowanie nastąpiło 10 czerwca 1983 roku. MM Giuseppe Garibaldi (C 551) był pierwszym lotniskowcem z ciągłym pokładem lotniczym, który został wybudowany we włoskich stoczniach. Oficjalne wcielenie do służby we Włoskiej Marynarce Wojennej odbyło się 30 września 1985 roku.
Podstawowym zadaniem tych lotniskowców jest zwalczanie okrętów podwodnych. Do tego celu wykorzystywane są śmigłowce Agusta/Sikorsky SH-3D Sea King. Na lotniskowcu stacjonuje 18 takich maszyn, które mają do dyspozycji obszerny hangar. Jego długość wynosi 110 metrów, wysokość 6 metrów, a maksymalna szerokość 15 metrów. Jest on ulokowany centralnie i podzielony na 3 sekcje, które oddzielone są od siebie masywnymi kurtynami przeciwogniowymi. Środkowa część jest węższa, gdyż na prawej burcie ulokowane są kanały czerpni powietrza dla turbin gazowych. Hangar może pomieścić maksymalnie 12 śmigłowców, natomiast pozostałe 6 maszyn zaokrętowane jest na pokładzie lotniczym, który z hangarem połączony jest dwiema ośmiokątnymi podnośniki. Mają one rozmiary 18 na 10 metrów i umieszczone są przed i za nadbudówką. Sam pokład lotniczy ma długość 180 metrów i maksymalną szerokość 23 metrów. Wyznaczonych jest na nim 5 stanowisk startowych dla śmigłowców. Na dziobie pokład lotniczy zakończony jest rampą "ski jump" o kącie podniesienia 6 stopni. Rampa ta ma za zadanie umożliwić start samolotom o skróconym rozbiegu V/STOL (Vertical/Short Take-Off or Landing) z pełnym obciążeniem.
Mimo że lotniskowiec był spełnieniem marzeń Włoskiej Marynarki Wojennej, to początkowo z powodu sporów nie mógł otrzymać samolotów V/STOL. Zgodnie z przepisami prawnymi datującymi się na 1923 rok, Włoska Marynarka Wojenna nie mogła posługiwać się własnymi samolotami. Dopiero po kilku latach w 1989 roku, czyli w 4 lata od momentu wodowania, rozpoczęto realizację dostawy 16 amerykańskich samolotów Boeing AV-8B Harrier 2. Do tego czasu na pokładzie MM Giuseppe Garibaldi (C 551) stacjonowały tylko śmigłowce. Tylko od czasu do czasu na pokładzie włoskiego lotniskowca lądowały w ramach treningu hiszpańskie samoloty Boeing AV-8B Harrier 2 Plus, brytyjskie MBDA (BAE Systems) Sea Harrier F/A2 i amerykańskie Boeing AV-8B Harrier 2.
Warto zauważyć, że nawet bez samolotów pokładowych jednostka MM Giuseppe Garibaldi (C 551) jest bardzo niebezpieczna i w znaczący sposób rozszerza siły europejskiego lotnictwa pokładowego NATO (North Atlantic Treaty Organization) w rejonie Morza Śródziemnego.
Lotniskowiec zamiast 18 śmigłowców może zabrać na pokład 16 samolotów V/STOL lub mieszaną grupę śmigłowców i samolotów. Prócz grupy lotniczej jednostka posiada stosunkowo silne uzbrojenie własne. Na rufie zamontowane są 4 wyrzutnie dla przeciwokrętowych rakiet Alenia Difesa, obecnie MBDA model Otomat-Teseo Mk 2.
Do obrony przeciwlotniczej wykorzystywane są dwie wyrzutnie MBDA (Alenia Difesa) Albatros Mk 2 dla przeciwlotniczych rakiet Aspide. Wyrzutnie te zainstalowane są na masywnej nadbudówce z przodu i z tyłu. Kierowaniem rakiet Aspide zajmują się 2 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X). Należą one do systemu MBDA (Alenia Marconi Systems) NA-30 (Dardo E). Artyleryjskie systemy przeciwlotnicze dostarczyła firma OTO Melara. Są to 3 działka 40 mm. model Compact. Współpracują one z systemem kierowania ogniem MBDA NA-21 (Dardo). System ten wykorzystuje kamery w podczerwieni, laserowy system mierzenia odległości od celu i 3 radary MBDA (Alenia Marconi Systems) SPG-74 (RTN-20X). Bierną obroną lotniskowca zapewnia system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno i dwie wyrzutnie pułapek termicznych OTO Melara SCLAR.
Co ciekawe włoski lotniskowiec wyposażony jest także w wyrzutnie torped WASS (Whitehead Alenia Sistemi Subaqua) 324 mm. model ILAS 3 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 2 lub firmy Whitehead model A-290. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny MBDA/Raytheon DE-1160. Obroną przed torpedami zapewniał holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie, który zastąpiony został przez system SLAT (Systeme de Lutte Anti-Torpilles) dostarczony przez konsorcjum Euroslat, które składa się z WASS, DCN i Thales Underwater Systems.
System dowodzenia IPN-20 dostarczyło konsorcjum MBDA (Alenia Marconi Systems). Zbiera on informacje ze wszystkich okrętowych czujników.
Urządzenia obserwacji nawodnej i powietrznej składają się z radaru dozoru powietrznego MBDA (Alenia Marconi Systems) MM/SPS-768 (RAN 3L), trójwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C i radaru dozoru nawodnego i powietrznego MBDA (Alenia Marconi Systems) MM/SPS-774 (RAN-10S), który dostarcza informacje o celu dla rakiet Aspide. Pozostałe systemy dostarczyła firma SMA, obecnie Galileo Avionica. Składają się one z radaru dozoru nawodnego MM/SPS-702, który dostarcza informacji o celach dla rakiet MBDA Otomat-Teseo Mk 2, radaru nawigacyjnego MM/SPN-749 i radaru kontroli lądowań MM/SPN-728.
System napędowy zaprojektowany został w układzie COGAG. Składa się z czterech turbin gazowych Fiat LM 2500 Fiat LM 2500 o mocy 106400 KM. Turbiny te zostały wykonane we Włoszech na amerykańskiej licencji General Electric. Turbiny te dają MM Giuseppe Garibaldi (C 551) maksymalną prędkość rzędu 30 węzłów. Prędkość ekonomiczna to 20 węzłów, przy której zasięg wynosi 7000 Mm.
Mniejszy i tańszy od typu Invincible włoski lotniskowiec stanowi interesujące porównanie z brytyjskimi jednostkami i hiszpańskim okrętem typu Principe de Asturias. Zbudowanie typu Giuseppe Garibaldi było kosztownym przedsięwzięciem, dodatkowo zakup samolotów podniósł koszty eksploatacji, dlatego Włoska Marynarka Wojenna nie planuje w najbliższym czasie budowy kolejnych jednostek tego typu. Mimo wysokich kosztów bardzo udany typ Giuseppe Garibaldi będzie długo służył we włoskiej flocie.
|
|
|
|