|
Niszczyciele typu Luhu, w Chinach znanych jako Typ 052, były pierwszymi tak bardzo nowoczesnymi niszczycielami rakietowymi w składzie floty. W połowie lat 80-tych XX wieku Chińska Marynarka Wojenna otrzymała inne niszczyciele rakietowe typu Luda, w terminologii chińskiej zwane Typ 051, jednak w momencie wcielenia ich do służby jednostki te były mocno przestarzałe. W takiej sytuacji, w której strategiczne plany obrony wybrzeża zakładały aktywne działania, chińska flota na gwałt potrzebowała nowocześniejszych okrętów. W 1985 roku stocznia Jiangnan w Szanghaju, obecnie CSSC (China State Shipbuilding Corporation), otrzymała zamówienie na budowę dwóch nowych jednostek. Były to właśnie nowe niszczyciele Typu 052, znane także jako typ Luhu.
Stępkę pod pierwszy okręt położono we wrześniu 1989 roku, a jego budowa zakończyła się dość szybko w kwietniu 1991 roku. Jednostka otrzymała nazwę "Harbin". Konstrukcja drugiego niszczyciela "Qingdao" wystartowała w lutym 1992 roku, a końca dobiegła w październiku 1993 roku. Wejście do służby jednostki "Harbin" przypadło dopiero na 1994 rok, gdyż pojawiły się problemy z instalacją zagranicznych systemów, z których każdy został wyprodukowany przez inną firmę. Trudności nie zakończyły się na samej integracji ze sobą tych systemów. Równie ciężkie było przeszkolenie chińskiej załogi, która musiała nauczyć się języka angielskiego, dokładnie ponad 1000 słów, by w przyszłości móc bez przeszkód obsługiwać powstałą technologiczną mieszankę. Również niszczyciel "Qingdao" wcielony został w szeregi floty dopiero po 3 latach prac wykończeniowych.
Wyposażenie typu Luhu w zagraniczne systemy elektroniczne, uzbrojenia, dowodzenia i walki elektronicznej dały chińskiemu przemysłowi zbrojeniowemu doskonałą okazję do intensywnej współpracy z zachodnimi firmami, dzięki czemu można było zmniejszyć technologiczną przepaść między Chinami a światem zachodnim. Obok ponad 40 zagranicznych systemów, niszczyciele wyposażone są w urządzenia rodzimej technologii, która po raz pierwszy odpowiadała zachodnim standardom i jest obecna w większym stopniu na "Qingdao" niż na "Harbin". Współpraca z państwami zachodnimi trwała do 1989 roku, kiedy na placu Tiananmen doszło do masakry studentów. Od tego momentu na Chiny zostało nałożone embargo, które spowodowało wstrzymanie dostaw nowoczesnego uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego. Jednak elementy dostarczone przed 1989 rokiem pozostały w Chinach, pozwalając inżynierom na ich skopiowanie i zapoznanie się z dokładną budową.
Układ napedowy na obu okrętach typu Luhu zaprojektowany został w systemie CODAG. Do uzyskiwania prędkości maksymalnych na pierwszym zbudowanym niszczycielu wykorzystywane są dwie amerykańskie turbiny gazowe General Electric LM 2500 o łącznej mocy 53200 KM, natomiast na drugiej jednostce pojawiły się inne, ukraińskie turbiny gazowe GT 25000 o łącznej mocy 48600 KM. Zmiana tego elementu systemu napędowego była spowodowana nałożeniem embarga na Chiny, po wydarzeniach w 1989 roku na placu Tiananmen. Mniejsza moc turbin ukraińskich spowodowała minimalny spadek prędkości maksymalnej z 32 węzłów do 31 węzłów. Obok turbin gazowych na obu okrętach typu Luhu znajdują się te same silniki diesla MTU 12V1163 TB83 o łącznej mocy 8840 KM, które wykorzystywane są do uzyskiwania prędkości ekonomicznych i marszowych.
Początkowo uzbrojenie obu wybudowanych okrętów typu Luhu było prawie identyczne. Jedyną różnicą było zamontowanie na niszczycielu "Qingdao" wyrzutni dla rakiet przeciwlotniczych HQ-7 (FM-80), zamiast francuskiego systemu przeciwlotniczego Thales Crotale Naval R-440. System z rakietami HQ-7 (FM-80) był niczym innym jak kopią systemu francuskiego. Kierowaniem pocisków przeciwlotniczych w obu przypadkach zajmował się radar Thales Castor 2J. Uzupełnieniem rakietowego systemu przeciwlotniczego na obu okrętach typu Luhu były 4 działka kalibru 37 mm. model 76A. Ich kierowaniem zajmowały się 2 radary Typ 347C (EFR-1) (Rice Lamp).
Na pozostałe systemy uzbrojenia składały się przeciwokrętowe rakiety YJ-81 (C-801A), których zapas wynosił 8 sztuk, jak również armata kalibru 100 mm. model PJ33A. Kierowaniem pocisków przeciwokrętowych i armaty kalibru 100 mm. zajmował się radar Typ 344 (MR-34). Ponad to typ Luhu wyposażony został w systemy zwalczania okrętów podwodnych takie jak dwie wyrzutnie torped 324 mm. dla torped Yu-7 i dwie wyrzutnie rakietotorped kalibru 240 mm. model 75. Na rufie znajdował się pokład lotniczy i hangar dla dwóch śmigłowców Harbin Z9A, które są głównym ogniwem systemu zwalczania okrętów podwodnych.
Chińskie systemy uzbrojenia zamontowane na typie Luhu stały się po 1990 roku standartowym wyposażeniem montowanym na każdym nowym okręcie, włączając w to działka przeciwlotnicze kalibru 37 mm. model 76A, śmigłowce zwalczania okrętów podwodnych Harbin Z9A i rakiety przeciwokrętowe YJ-81 (C-801A). Na okręcie "Harbin" przeciwokrętowe pociski YJ-81 (C-801A) zostały później zastąpione w czasie modernizacji przeprowadzonej w 2002 roku nowszą wersją YJ-83 (C-803). Tym samym zwiększony został zapas przenoszonych rakiet z 8 do 16 sztuk. Modernizacja objęła również zastąpienie oryginalnie zamontowanej armaty kalibru 100 mm. model PJ33A nowym modelem wykonanym w technologii "stealth". Dodatkowo wymieniono francuski rakietowy system przeciwlotniczy Thales Crotale Naval R-440, a w jego miejsce zainstalowano taką samą wyrzutnię jak na okręcie "Qingdao" dla rakiet HQ-7 (FM-80). Również radar kierowania rakiet przeciwlotniczych Thales Castor 2J zastąpiony został chińskim Typem 345 (MR-35), który jest kopią czujnika francuskiego. Taka sama wymiana uzbrojenia obejmująca rakiety przeciwokrętowe i armatę kalibru 100 mm., jak również radar kierowania rakiet przeciwlotniczych przeprowadzona została na jednostce "Qingdao" w 2004 roku. Tym samym wszystkie początkowe i późniejsze różnice w uzbrojeniu obu chińskich niszczycieli zostały zlikwidowane.
Bierne środki ochrony niszczycieli typu Luhu składają się z systemu przeciwdziałania elektronicznego Typ 826C (BM-8610) i dwóch wyrzutni pułapek termicznych Typ 946 (PJ-46). jednostki nie posiadają holowanego systemu celów pozornych dla torped.
Wyposażenie elektroniczne jednostek typu Luhu jest niemal identyczne na okręcie "Harbin" i "Qingdao". Istnieje tylko jedna różnica w postaci radaru dozoru nawodnego i powietrznego, który zainstalowany jest na szczycie przedniego masztu. Pierwsza jednostka otrzymała francuski radar Thales DRBV-15 Sea Tiger. Na okręcie "Qingdao" zainstalowano chiński radar Typ 360 (SR-60), który jest kopią włoskiego radaru MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S). Pozostałe wyposażenie w czujniki jest identyczne na obu niszczycielach. Na rufowej nadbudówce znajduje się duża antena trójwspółrzędnego radaru dozoru powietrznego Typ 518 (REL-1/2) Hai Ying. Ponad to jednostki wyposażono w radar dozoru nawodnego Typ 362 (ESR-1) i radar nawigacyjny Thales RM-1290. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny Thales Underwater Systems DUBV-23 i hydrolokator o zmiennej głębokości zanurzania pasywny Thales Underwater Systems DUBV-43. Wszystkie czujniki okrętowe zintegrowane są poprzez francuski system dowodzenia system Thales TAVITAC na jednostce "Harbin" i jego kopią ZKJ-4B/6 na drugim niszczycielu. System komunikacji satelitarnej SNTI-240 (SATCOM), będący taki sam na obu okrętach, został dostarczony przez Wielką Brytanię.
W porównaniu z jednostkami typu Luda, typ Luhu stanowi ogromny technologiczny skok naprzód. Wybudowanie tych okrętów było pierwszym krokiem ku stworzeniu oceanicznej floty, działającej z dala od swych baz. W momencie wcielenia ich do służby, "Harbin" i Qingdao" były najpotężniejszymi jednostkami Chińskiej Marynarki Wojennej, będąc pierwszymi okrętami, na których zamontowano tak dużą liczbę zagranicznych systemów, i których kadłub posłużył do instalacji tak bardzo zróżnicowanego uzbrojenia. Wszystko to spowodowało, że typ Luhu posiada znakomite możliwości walki z wrogimi siłami nawodnymi, podwodnymi i powietrznymi.
Również pod względem historycznym typ Luhu, dokładnie okręt "Harbin", okazał się bardzo ważny. Pierwszy raz w całej historii Chińskiej Marynarki Wojennej, 21 marca 1997 roku do amerykańskiego portu w San Diego z oficjalną wizytą zawinął "Harbin" i dwie inne jednostki. Wizyta ta była demonstracją dobrej woli floty chińskiej i amerykańskiej. W drodze do San Diego w Południowej Kalifornii chińskie okręty zawinęły również do Pearl Harbour na Hawajah. Z kolei "Qingdao" i towarzyszący mu okręt zaopatrzeniowy "Taicang" w okresie od maja do października 2002 roku okrążyły świat, stając się pierwszymi chińskimi okrętami marynarki wojennej, które wyruszyły w taką podróż.
Wejście do służby znacznie nowocześniejszych jednostek typu Lujang, w Chinach oznaczonych jako Typ 052B, spowodowało iż nie planuje się budowy kolejnych okrętów typu Luhu. Na taką decyzję miał również wpływ tonaż, który jest stosunkowo mały i nie do końca wystarczający do efektywnego działania z dala od swoich baz na pełnym oceanie. Jednak nie zmienia to faktu, że niszczyciele typu Luhu są bardzo przydatnymi okrętami i pozostaną w służbie jeszcze przez bardzo długi czas.
|
