|
W regionie południowo-wschodniej Azji Malezyjska Marynarka Wojenna jest jedną z najbardziej liczących się sił morskich. Wpływ na to ma głównie nowoczesne wyposażenie, które rekompensuje jego niewielką ilość. Przykładem takich nowoczesnych okrętów służących w malezyjskiej flocie są fregaty rakietowe typu Lekiu. Zamówienie na te jednostki zostało złożone w pierwszej połowie lat 90-tych XX wieku w brytyjskiej stoczni Yarrow Shipbuilders w Glasgow. Oba okręty nalezą do brytyjskiego projektu oznaczonego jako Frigate 2000. Pierwszy okręt o nazwie KD (Kapal DiRaja) Lekiu (30) wodowany został w grudniu 1994 roku, natomiast druga jednostka KD Jebat (29) w maju 1995 roku. Fregata KD Jebat (29) otrzymała niższy numer burtowy niż pierwszy okręt z serii KD Lekiu (30), gdyż w ten sposób zaznaczone zostało starszeństwo jednostki. Obie fregaty weszły w skład Malezyjskiej Marynarki Wojennej dopiero w 1999 roku, czyli w 4 lata po wodowaniu drugiego okrętu typoszeregu. Powodem tak długiego czasu przekazywania jednostek flocie były problemy z prawidłowym działaniem systemu dowodzenia i kierowania ogniem. Ostatecznie problem rozwiązano, a Malezyjska Marynarka Wojenna w 1999 roku wzbogaciła się o nowe, nowoczesne fregaty.
Projekt malezyjskich fregat typu Lekiu, który otrzymał oznaczenie Frigate 2000, powstał w Wielkiej Brytanii. Okręty te mają bardzo charakterystyczne kształty, które jest łatwo rozpoznać. Dziób kadłuba typu Lekiu uniesiony jest wysoko, a dziobowy pokład opada na dół w kierunku pomostu bojowego, który ma bardzo duże prostokątne okna. Przedni piramidalny maszt znajduje się na końcu dachu przedniej nadbudówki, za którą znajduje się pokład przeznaczony na instalację wyrzutni dla rakiet przeciwokrętowych. Dalej zaczyna się niska nadbudówka rufowa, na początku której znajduje się drugi, mniejszy piramidalny maszt. Za tym masztem radarowym umieszczono charakterystyczny bardzo duży komin o prostokątnym przekroju poprzecznym, zwężający się ku górze i o mocno ukośnie ściętych ścianach przedniej i tylnej. Bardzo nietypowe jest zakończenie nadbudówki rufowej, które podobnie jak ściany komina ścięte jest ostrym skosem. Wewnętrzna część zakończenia rufowej nadbudówki jest niemal pionowa, dzięki czemu możliwe było zainstalowanie drzwi prowadzących do hangaru dla śmigłowca. Fregaty typu Lekiu są małe, ich długość całkowita wynosi zaledwie 105,5 metra, a wyporność pełna równa jest 2270 tonom. Takie charakterystyki predysponują raczej do zadań patrolowych niezbyt daleko od własnej bazy, jednak projektanci zainstalowali na tej niewielkiej platformie stosunkowo silne i zróżnicowane uzbrojenie, co pozwala na wykonywanie zadań czysto ofensywnych.
Małe rozmiary malezyjskich fregat typu Lekiu dobrze nadawały się do instalacji układu napędowego w systemie CODAD, który w porównaniu z systemem CODAG ma ogólnie mniejszą moc. Jednak małe gabaryty i wyporność nie wymagały instalacji bardzo silnej jednostki napędowej. Tym sposobem malezyjskie fregaty wyposażone zostały w 4 silniki diesla MTU 20V1163 TB93 o łącznej mocy 39600 KM, które przekazywane są na dwa wały śrubowe. Napęd ten pozwala maksymalnie poruszać się z prędkością 28 węzłów. Szybkość ekonomiczna wynosi 14 węzłów, przy której malezyjskie okręty typu Lekiu są w stanie przepłynąć odległość równą 5200 Mm. Są to osiągi zupełnie wystarczające, odpowiadające osiągom innych nowoczesnych okrętów.
Główne uzbrojenie przeciwokrętowe zainstalowane jest na śródokręciu między przednią a tylną nadbudówką. Składa się ono z dwóch wyrzutni dla francuskich rakiet MBDA MM 40 Exocet Block 2. Łączny zapas tych pocisków przenoszonych przez fregaty typu Lekiu wynosi 8 sztuk. Wyrzutnie rozmieszczone są w konfiguracji krzyżowej, czyli jedna z nich skierowana jest ku lewej burcie, a druga ku prawej. Uzupełnieniem systemów przeciwokrętowych jest dziobowa armata model SAK Mk 2 stosunkowo małego kalibru 57 mm.. Została ona dostarczona przez firmę Bofors. Jej kierowaniem zajmuje się system elektrooptyczny Radamec Defence Systems 2400, którego antena składa się z kamery telewizyjnej używanej w dzień przy dobrej pogodzie, kamery termowizyjnej stosowanej w nocy lub przy złej pogodzie, i lasera mierzącego odległość do celu. System Radamec Defence Systems 2400 zbiera również informacje przekazywane z okrętowych radarów dozoru nawodnego i powietrznego. Dodatkowo fregaty typu Lekiu wyposażone są w system śledzenia celów MBDA Typ V 3001, który oparty jest na wytwarzanym cieple przez ten cel.
Podstawowym systemem przeciwlotniczym są brytyjskie rakiety MBDA Seawolf GWS 26, które wystrzeliwane są z pionowej wyrzutni VLS (Vertical Launching System). Wyrzutnia ta z 16 silosami umieszczona jest na dziobie za armatą kalibru 57 mm. na podwyższeniu przed pomostem bojowym. Kierowaniem pocisków przeciwlotniczych zajmują się 2 radary Marconi Typ 1802. Pierwszy z nich znajduje się na dachu przedniej nadbudówki przed masztem radarowym, a drugi zainstalowano na krawędzi dachu hangaru dla śmigłowca. Na wysokości tylnego masztu radarowego znajdują się 2 działka kalibru 30 mm. model DS-30B, które dostarczyła firma MSI Defense Systems. Artyleria ta rozmieszczona jest po jednej na lewej i prawej burcie. Działka MSI Defense Systems 30 mm. model DS-30B stanowią uzupełnienie systemu przeciwlotniczego i wykorzystywane są głównie do obrony własnej. Ich kierowaniem, podobnie jak armaty kalibru 57 mm., zajmuje się system elektrooptyczny Radamec Defence Systems 2400.
Do zwalczania okrętów podwodnych wykorzystywane są dwie wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm. model B-515. Rozmieszczone są one na rufie po jednej na prawej i lewej burcie na wysokości hangaru dla śmigłowca Westland Wasp HAS 1. Maszyna ta jest głównym środkiem zwalczania okrętów podwodnych. Pokład lotniczy jest bardzo duży i umożliwia przyjęcie na pokład większych śmigłowców.
Wyposażenie w systemy obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej jest dość bogate. Na szczycie przedniego masztu znajduje się radar dozoru nawodnego Ericsson Sea Giraffe 150HC. Pod nim na specjalnej półeczce mniej więcej w połowie wysokości masztu zainstalowano antenę radaru nawigacyjnego firmy Thales. Na tylnym maszcie przewidziano miejsce na holenderski radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales Nederland DA-08. Wykrywaniem nieprzyjacielskich okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny Thales Underwater Systems TSM-2633 Spherion. Całość czujników okrętowych sprzężona jest z systemem dowodzenia MBDA (Alenia Marconi Systems) Nautis F.
Uzupełnieniem radarów obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej są systemy walki elektronicznej. Do obrony przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi wykorzystywane są dwie wyrzutnie pułapek termicznych ML Aviation Super Barricade. Dodatkowo by zakłócić pracą systemów naprowadzających zbliżające się rakiety używany jest system przeciwdziałania elektronicznego Thales Scimitar. Fregaty typu Lekiu wyposażone są także w holowany system celów pozornych Graseby Sea Siren dla torped. Wykrywaniem wrogich emisji sygnałów radarowych i elektronicznych zajmuje się odbiornik MBDA Mentor.
Ogólnie malezyjskie fregaty prezentują się bardzo dobrze. Mimo niewielkich rozmiarów brytyjskim projektantom udało się stworzyć jednostki silnie uzbrojone, wyposażone w jedne z najnowocześniejszych systemów elektronicznych, mogące wykonywać zadania czysto ofensywne. Przy okazji nie zapomniano o skutecznej obronie przeciwlotniczej w postaci rakiet MBDA Seawolf GWS 26. Niewielka wyporność raczej wyklucza te okręty z długotrwałych działań pełnomorskich, co w przypadku malezyjskiej floty nie ma większego znaczenia, gdyż ogranicza się raczej do obrony własnych wód terytorialnych i walki z piractwem. Jednostki typu Lekiu, podobnie jak inne malezyjskie okręty, wykorzystywane są także w operacjach pokojowych takich jak we wschodnim Timorze i w Kosowie. Dzięki fregatom typu Lekiu, jak również okrętom typu Kasturi, Malezyjska Marynarka Wojenna stała się jedną z najbardziej zaawansowanych technologicznie flot w regionie południowo-wschodniej Azji. Zaawansowanie to w pełni rekompensuje niewielką ilość okrętów i sprawia, że malezyjska flota jest trudnym do pokonania przeciwnikiem.
|
