|
|
|
|
Typ Duke (FFG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 18.04.2003 r.
|
|
OPIS:
|
|
Bolesne doświadczenia w wojnie o Falklandy w 1982 roku zmusiły Brytyjskich konstruktorów do modernizacji istniejących okrętów typu Broadsword i typu Sheffield. Z tego powodu prace prowadzone w tym czasie nad systemamii uzbrojenia mającymi zostać zainstalowane na projektowanych jednostkach typu Duke, znanych również jako Typ 23, zostały wstrzymane, mimo że kontrakt był już podpisany.
Koncepcja fregat typu Duke zrodziła się pod koniec lat 70-tych XX wieku. Miały to być jednostki zwalczania okrętów podwodnych, które posiadałyby również spore możliwości walki z okrętami nawodnymi i samolotami.
W tym samym czasie ukończono program, wynikiem którego było powstanie smigłowca Agusta/Westland EH-101 Merlin, który w połączeniu z bardzo cichym typem Duke stanowiłby ogromne zagrożenie dla nieprzyjacielskich okrętów podwodnych. Maszyna EH-101 Merlin jest znacznie większa od śmigłowców typu Sea King, co było głównym powodem, dla którego projektanci typu Duke zarezerwowali na nim bardzo dużo miejsca na pokład lotniczy i hangar.
Gdy po wojnie o Falklandy sytuacja wokół jednostki Typu 23 stała się klarowna i było wiadomo, że okręty powstaną, stały się one bardzo oczekiwaną konstrukcją w siłach NATO (North Atlantic Treaty Organization), gdyż miały wiązać podwodne siły sowieckie na dalekiej północy. Prócz tego okręty wzmocniłyby siły działające na innych obszarach Atlantyku.
Kontrakt na wybudowanie trzech fregat tego typu został podpisany w lutym 1996 roku ze stocznią w Yarrow. Pierwsza zwodowana jednostka typu Duke HMS Norfolk (F 230) weszła do służby w 1990 roku i była pierwszym okrętem w pełni zbudowanym w oparciu o doświadczenia wyniesione z wojny falklandzkiej. Wraz z oddaniem do służby okrętu, Brytyjska Marynarka Wojenne wzbogaciła się o pierwszą w swych szeregach jednostkę wybudowaną w oparciu o technologię "stealth". Wszystkie kanty na całej 133 metrowej długości okrętu są zaokrąglone, a cała struktura jednostki jest odchylona od pionu o 7 stopni. Dzięki temu nieprzyjacielskie wiązki radarowe odbijając się od burt i nadbudówek nie wracają do źródła emisji, a kierują się w powietrze lub do wody. Skuteczność radarów wroga, podobnie jak na francuskich fregatach typu La Fayette, redukowana jest również poprzez ograniczenie wystających elementów z pokładu.
Pierwszy zbudowany okręt HMS Norfolk (F 230) pod wieloma względami był nowatorską jednostkę jeżeli chodzi o trendy istniejące w Brytyjskiej Marynarce Wojennej.
Niezwykły napęd w systemie CODLAG jest kombinacją turbin gazowych, silników elektrycznych i diesla. Składają się na niego dwie turbiny gazowe Rolls-Royce Spey SM1C o mocy 52000 KM, 4 silniki diesla General Electric/Alsthom Paxman Valenta 12 RP - 2000 CZ o mocy 8100 KM i 2 silniki elektryczne General Electric/Alsthom o mocy 4400 KM. Na niektórych jednostkach turbiny gazowe wymieniono na Rolls-Royce Spey SM1A o mocy 33400 KM. Gdy sytuacja wymaga bardzo cichego poruszania się podczas śledzenia okrętu podwodnego, fregata używa silników elektrycznych. Prędkość ekonomiczna wynosi 15 węzłów i rozwijana jest dzięki silnikom diesla. Zasięg przy tej szybkości wynosi 7800 Mm. Prędkość maksymalna osiągana jest dzięki turbinom gazowym i wynosi ona 28 węzłów.
Uzbrojenie przeciwokrętowe fregat typu Duke składa się z dwóch wyrzutni dla amerykańskich rakiet firmy Boeing model RGM-84 Harpoon. Do zwalczania celów nawodnych wykorzystywana jest również zainstalowana na dziobie armata Vickers 114 mm. model Mk 8. Armata ta wykorzystuje system elektro-optyczny BAE Systems, obecnie MBDA Sea Archer 30 (GSA 8).
Uzbrojenie przeciwlotnicze składa się z rakiet MBDA Seawolf GWS 26 Mod 1. Wystrzeliwane są one z pionowej wyrzutni VLS (Vertical Launching System) umieszczonej na dziobie za armatą Vickers. Kierowaniem rakiet Seawolf zajmują się 2 radary Marconi Typ 911. W 2003 roku rozpoczęły się próby z nową rakietą MBDA Seawolf Block 2, która w przyszłości ma być na wyposażeniu okrętów typu Duke. Walkę z wrogimi celami powietrznymi można również prowadzić za pomocą armaty Vickers 114 mm. model Mk 8. Innym przeciwlotniczym uzbrojeniem artyleryjskim są 2 działka Oerlikon 30 mm. Pasywną obronę przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi zapewnia system przeciwdziałania elektronicznego Thales Defence Scorpion i 4 wyrzutnie pułapek termicznych Marconi Sea Gnat. Na pierwszych siedmiu zwodowanych fregatach zainstalowany jest także odbiornik emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Thales Defence UAF-1, natomiast na pozostałych okrętach zamontowano inne urządzenie Thales Defence UAT(1).
Przeciwko okrętom podwodnym wykorzystywane są dwie wyrzutnie torped Plessey 324 mm. model STWS-2 dla torped firmy GEC-Marconi model Stingray Mod. 0. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmuje się hydrolokator kadłubowy aktywny Ferranti/Thales Underwater Systems Typ 2050. Na niektórych okrętach dodatkowo znajduje się hydrolokator holowany pasywny Dowty Typ 2031Z. Około 2006 roku Typu 2031Z ma zostać zastąpiony hydrolokator o zmiennej głębokości zanurzania Thales Underwater Systems Typ 2087 LFAS (Low-Frequency Active Sonar). W jego skład wchodzi także holowany system pasywny. W przypadku zlokalizowania wrogiej jednostki, do akcji wkracza śmigłowiec Agusta/Westland EH-101 Merlin, który atakuje wyznaczony cel za pomocą torped model Stingray Mod. 0. Obroną przed torpedami zapewnia holowany system celów pozornych Graseby Typ 182.
Obserwacją przestrzeni powietrznej i nawodnej zajmuje się trójwspółrzędny radar Marconi Typ 996, który zainstalowany ja na szczycie przedniego masztu. Nawigacją zajmuje się radar Kelvin Hughes Typ 1007. System dowodzenia SSCS (Surface Ship Command System) dostarczyło konsorcjum MBDA (BAE Systems). Komunikację satelitarną zapewnia system Marconi SCOT 1D.
Jak narazie w służbie w Brytyjskiej Marynarce Wojennej znajduje się 16 okrętów typu Duke, które wraz z typem Broadsword stanowią główny trzon sił zwalczania okrętów podwodnych w NATO.
|
|
|
|