|
|
|
|
Typ Kitty Hawk (CV)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 24.06.2005 r.
|
|
OPIS:
|
|
Podobnie jak w przypadku lotniskowca typu Enterprise dwie pierwsze jednostki typu Kitty Hawk, USS Kitty Hawk (CV 63) i USS Constellation (CV 64), powstały na bazie okrętów typu Forrestal. Są one dłuższe od swojego pierwowzoru, a rozmieszczenie wind na pokładzie było bardziej przemyślane. Na poprzednich jednostkach jeden z podnośników znajdował się na końcu pasa startowego, co wykluczało go z użytku na czas operacji lądowania samolotów. Na prawej burcie przed nadbudówką znajdowała się tylko jedna winda, która przyjmowała samoloty lądujące i sprowadzała je do hangaru. Wydłużało to czas potrzebny do sprowadzenia wszystkich lądujących samolotów do hangaru. Dodatkowo podnośnik ten musiał obsługiwać dwie dziobowe katapulty, co również wydłużało czas startu samolotów. Dwie prawoburtowe windy znajdujące się za nadbudówką były praktycznie bezużyteczne. Na typie Kitty Hawk dwie prawoburtowe windy znajdują się przed nadbudówką, dzięki czemu obie mogą obsługiwać katapulty dziobowe i 2 razy szybciej sprowadzać lądujące samoloty do hangaru. Na lewej burcie winda została umiejscowiona na rufie, dzięki czemu może ona obsługiwać dwie pozostałe katapulty wraz z windą prawoburtową znajdującą się za nadbudówką.
Sporą nowością na amerykańskich lotniskowcach, którą wprowadził typ Kitty Hawk, było ustawienie za nadbudówką masztu dla radaru.
Trzeci okręt z typoszeregu, USS America (CV 66), został zmodernizowany w oparciu o doświadczenia wyniesione z czteroletniej eksploatacji pierwszych jednostek typu Kitty Hawk.
Niekiedy lotniskowiec USS John F. Kennedy (CV 67) zaliczany jest do typu Kitty Hawk, jednak faktycznie stanowi on oddzielny typ John F. Kennedy.
Jednostki typu Kitty Hawk, wliczając w to okręt USS John F. Kennedy (CV 67), były ostatnimi amerykańskimi lotniskowcami wielozadaniowymi o napędzie konwencjonalnym. System napędowy składał się z czterech śrub, które napędzane były przez 4 turbiny parowe Westinghouse o łącznej mocy 280000 KM. Napęd ten dawał prędkość maksymalną rzędu 30 węzłów. Zasięg wynosił 12000 Mm przy szybkości 20 węzłów, natomiast płynąc z maksymalną szybkością lotniskowiec był w stanie przebyć 4000 Mm.
Budowa pierwszej jednostki USS Kitty Hawk (CV 63) rozpoczęła się w grudniu 1956 roku w stoczni New York Shipbuilding Corporation. Konstrukcja pozostałych dwóch lotniskowców USS Constellation (CV 64) i USS America (CV 66) ruszyła odpowiednio we wrześniu 1957 roku w stoczni New York Naval Shipyard i w styczniu 1961 roku w stoczni Newport News Shipbuilding. Wcielenie do służby pierwszej jednostki odbyło się 21 kwietnia 1961 roku.
Początkowo numery taktyczne wszystkich jednostek były poprzedzone literami CVA, gdzie litera "A" (attack) świadczyła o ofensywnym charakterze okrętów. Oznaczenie to zmieniło się na USS Kitty Hawk (CV 63) w kwietniu 1973 roku na CV, co oznaczało że jest to lotniskowce wielozadaniowy. Tym samym okręt ten stał się pierwszym lotniskowcem wielozadaniowym Floty Pacyfiku, dla którego działanie przeciwko okrętom podwodnym odgrywały taką samą dużą rolę, jak atakowanie celów lądowych lub jednostek nawodnych. Przebudowa na jednostkę wielozadaniową trwała od stycznia do lipca 1973 roku i objęła między innymi dodanie 10 stanowisk do obsługi śmigłowców zwalczania okrętów podwodnych, zmienienie procedur operacyjnych i instalację systemów dowodzenia operacjami przeciwpodwodnymi ASCAC (Anti-Submarine Classification and Analysis Center).
Podczas tej modernizacji przeprowadzono również inne istotne zmiany. Lotniskowce typu Kitty Hawk miały zostać wyposażone w nowe myśliwce Northrop Grumann Corporation F-14 Tomcat, które miały zastąpić samoloty Northrop Grumann Corporation F-4 Phantom. Z tego powodu zainstalowano nowe mocniejsze katapulty, które nie miały problemów z wyrzucaniem w powietrze nowych samolotów. Kolejną zmianą jakiej dokonano było wprowadzenie skośnej sekcji w przedniej części podnośników. Umożliwiło to operowanie większymi samolotami, takimi jak nowe myśliwce Northrop Grumann Corporation F-14 Tomcat. Wprowadzenie skosu w windach okazało się na tyle udanym rozwiązaniem, że od tej pory wszystkie amerykańskie lotniskowce wyposażane były w windy tego rodzaju.
Podobne zmiany jak na lotniskowcu USS Kitty Hawk (CV 63) zaszły na jednostce USS Constellation (CV 64), którą przemianowano na lotniskowiec wielozadaniowy w czerwcu 1975 roku i na USS America (CV 66), która otrzymała oznaczenie CV w 1977 roku.
W marcu 1976 roku USS Kitty Hawk (CV 63) przeszedł gruntowną modernizację, która przypieczętowała możliwość współdziałania z myśliwcami Northrop Grumann Corporation F-14 Tomcat i samolotami zwalczania okrętów podwodnych Lockheed Martin S-3 Viking. Modernizacja ta, która kosztowała 100 milionów dolarów, odbyła się w doku Puget Sound Naval Shipyard i uczyniła z lotniskowca pełnowartościowy okręt do wykonywania wielu zróżnicowanych zadań.
Podczas tej przebudowy usunięto również wyrzutnie dla przeciwlotniczych pocisków General Dynamics RIM-2 Terrier. W ich miejsce pojawiły się 3 wyrzutnie Raytheon Mk 29 GMLS (Guided Missile Lauchning System) dla rakiet firmy Raytheon/NATO model RIM-7 Sea Sparrow. Modernizacja ta zakończyła się w marcu 1977 roku. Takie same modernizacje przeszły 2 pozostałe lotniskowce USS Constellation (CV 64) i USS America (CV 66).
W 1987 roku rozpoczął się program SLEP (Service Life Extension Program), który miał na celu wydłużenie czasu służby jednostek typu Kitty Hawk. Koszt modernizacji jednego lotniskowca w ramach tego programu wynosił około 700 - 800 milionów dolarów i przewidywał zainstalowanie nowych mocniejszych katapult, uzupełnienie wyposażenie lotniczego, modernizację całości elektroniki i gruntowne odnowienie kadłuba, systemu napędowego i układów elektrycznych.
Przewidywany czas służby jednego lotniskowca typu Kitty Hawk wynosił 30 lat. Na skutek programu SLEP żywotność okrętów miała zostać wydłużona o kolejne 15 lat.
Na okręcie USS Kitty Hawk (CV 63) program SLEP został zrealizowany między styczniem 1988 roku, a lipcem 1991 roku, wydłużając żywotność okrętu do 50 lat. Druga jednostka stacjonująca w Norfolk USS Constellation (CV 64) przeszła ten sam zabieg między lipcem 1990 roku a marcem 1993 roku, w wyniku czego planowany czas służby również wydłużył się do 50 lat. Trzeci okręt stacjonujący w San Diego USS America (CV 66) miał być objęty planem SLEP, jednak ostatecznie Kongres Stanów Zjednoczonych cofną fundusze ze względu na zbyt wysokie koszty. Ostatecznie lotniskowiec nie został poddany modernizacji i jednostka została wycofana ze służby 9 sierpnia 1996 roku. Na jej miejsce pojawiła się nowo wybudowana jednostka USS John C. Stennis (CVN 74), która należy do typu Nimitz. Lotniskowiec USS America (CV 66) został odesłany do rezerwy nieaktywnych okrętów NISMF (Naval Inactive Ship Maintenance Facility). Tuż przed wycofaniem z pierwszej linii samoloty z lotniskowca wykonały 250 misji bojowych nad Bośnią i Hercegowią. Ostatecznie jednostka USS America (CV 66) posłużyła jako okręt do testów wybuchów nawodnych i podwodnych, a następnie w maju 2005 roku została zatopiona podczas manewrów.
Okręt USS Constellation (CV 64) został wycofany ze służby 7 sierpnia 2003 roku. Zastąpiła go kolejna jednostka typu Nimitz USS Ronald Reagan (CVN 76). Jeszcze w 2002 roku pojawiły się propozycje, by poddać USS Constellation (CV 64) kolejnej modernizacji mającej na celu wydłużenie jej czasu służby. Operacja ta miała kosztować 150 milionów dolarów, a roczne utrzymanie w gotowości operacyjnej około 500 milionów dolarów.
Wycofanie ze służby pierwszego zbudowanego okrętu typu Kitty Hawk przewidziane jest na 2008 rok. Obecnie okręt stacjonuje w Jokosuce i po wycofaniu ze służby ma być tam zastąpiony przez lotniskowiec USS John F. Kennedy (CV 67).
Na pokładzie lotniskowców typu Kitty Hawk stacjonowało 20 myśliwców Northrop Grumann Corporation F-14 Tomcat, 36 samolotów myśliwsko-szturmowych Boeing F/A-18 Hornet, 4 samoloty przeciwdziałania elektronicznego Northrop Grumann Corporation EA-6B Prowler, 4 samoloty wczesnego ostrzegania Northrop Grumann Corporation E-2C Hawkeye i 8 samolotów zwalczania okrętów podwodnych Lockheed Martin S-3 Viking. Prócz tego na lotniskowcu stacjonowały także 4 śmigłowce Sikorsky SH-60F Seahawk i 2 śmigłowce Sikorsky HH-60H Seahawk.
Samoloty były wyrzucane w powietrze poprzez 4 katapulty USN typu C13 o długości 90 metrów. Na lotniskowcu USS Ameriva (CV 66) jedna z katapult była nowszą wersją C13 Mod 1 o długości 94,5 metra. Lotnictwo myśliwskie zapewniało okrętom obronę powietrzną, jednak lotniskowce miały również własne systemy uzbrojenia przeciwlotniczego. Składają się one z trzech działek obrony bezpośredniej kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx i rakiet firmy Raytheon/NATO model RIM-7 Sea Sparrow. Pociski te kierowane są za pomocą radarów Lockheed Martin AN/SPG-60 STIR (Separate Tracking and Illuminating Radar), które współpracują z systemem kierowania ogniem Mk 91 i Mk 23 TAS (Target Acquisition System), który jest częścią systemu Mk 91. Bierną obronę przed pociskami przeciwokrętowymi zapewnia system przeciwdziałania elektronicznego Raytheon AN/SLQ-29 i odbiorniki emisji sygnałów radarowych i elektronicznych WLR-1 i WLR-11.
Na szczycie masztu za nadbudówką zainstalowany jest trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-48C, który na USS Constellation (CV 64) zastąpiony został nowszą wersją AN/SPS-48E. Na nadbudówce zamontowano radar dozoru powietrznego Raytheon AN/SPS 49(V)5. Obserwacją nawodną zajmuje się radar Northrop Grumman Norden Systems AN/SPS-67, którego nie było na lotniskowcu USS America (CV 66). W jego miejsce zainstalowany był inny radar Raytheon AN/SPS-10F. Nawigacją zajmował się radar Marconi LN-66. Co ciekawe jednostki typu Kitty Hawk były jedynymi amerykańskimi lotniskowcami, na których przewidziano miejsce na hydrolokator. Był to hydrolokator kadłubowy aktywny AN/SQS-23, który umieszczono tylko na USS Ameriva (CV 66).
Jednostki USS Kitty Hawk (CV 63) i USS Constellation (CV 64) wyposażone są w elektroniczny wykaz map morskich ECDIS (Electronic Chart Display and Information System), który automatycznie nanosi na mapę pozycję okrętu dzięki wykorzystaniu systemu GPS (Global Positioning System). Dzięki centrum informacji lotniskowców CVIC (Intelligence Center) możliwe jest dokładne rozpoznanie sytuacji na polu walki. System ten gromadzi dane dzięki satelitom systemu komunikacji satelitarnej Challenge Athena III, przez który przesyłane są cyfrowe obrazy pola walki. Dzięki nim dowódca grupy lotniskowcowej może zaplanować lot i cel rakiety manewrującej firmy Raytheon model xGM-109 TLAM (Tomahawk Land Attack Missile). Innym systemem przekazywania obrazów pola bitwy do CVIC jest system DCRS (Digital Camera Receiving Station), który współpracuje z samolotami Northrop Grumann Corporation F-14 Tomcat wyposażonymi w system TARPS (Tactical Aircraft Reconnaissance Pod System). Dzięki systemowi CVIC możliwe jest również organizowanie telekonferencji, które wykorzystują system satelitarny Challenge Athena III.
Lotniskowce typu Kitty Hawk stanowiły bardzo silny zespół bojowy, który można porównać tylko do lotniskowców o napędzie atomowym typu Nimitz lub typu Enterprise. Wydaje się, że jednostki typu Kitty Hawk są ostatnimi tak dużymi okrętami z napędem konwencjonalnym.
|
|
|
|