|
|
|
|
Typ Iroquois (DDG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 22.06.2007 r.
|
|
OPIS:
|
|
|
Okręty przed modernizacją
TRUMP:
Okręty po modernizacji
TRUMP:
|
Początkowo niszczyciele typu Iroquois lub inaczej typu Tribal miały być jednostkami, których głównym zadaniem byłaby obrona przeciwlotnicza własnej grupy okrętów. Do tego celu miały być wykorzystywane rakiety General Dynamics RIM-24 Tartar, jednak okazało się, że instalacja tego systemu jest zbyt kosztowna. Z tego powodu przeklasyfikowano projektowaną jednostkę na niszczyciel zwalczania okrętów podwodnych, u których systemy przeciwlotnicze ograniczały się tylko do obrony własnej.
Zamiast systemu General Dynamics RIM-24 Tartar typ Iroquois otrzymał obszerny hangar i pokład lotniczy, który jest zdolny do obsługi dwóch śmigłowców Sikorsky CH-124A Sea King. Dodatkowym uzbrojeniem zwalczania okrętów podwodnych była wyrzutnia Mk 10 Limbo dla rakietotorped i dwie wyrzutnie torped 324 mm. model Mk 32 dla torped firmy Honeywell Defense Systems (obecnie ATK - Alliant TechSystems) model Mk 46 Mod. 5.
Budowę pierwszego okrętu o HMCS Iroquois (280) rozpoczęto 15 stycznia 1969 roku, a wykonawcą była stocznia Marine Industries Ltd. w Sorel, która wybudowała także jednostkę HMCS Huron (281). Konstrukcję pozostałych dwóch niszczycieli HMCS Athabaskan (282) i HMCS Algonquin (283) powierzono stoczni Davie w Lauzon.
Były to pierwsze zachodnie okręty, które otrzymały napęd w systemie COGAG w postaci dwóch turbin gazowych Pratt & Whitney FT4-A2 o mocy 50000 KM i dwóch Allison FT12-H, które w czasie modernizacji w ramach programu TRUMP zostały wymienione na Allison 570 KF o mocy 12000 KM. Maksymalna prędkość typu Iroquois to 29 węzłów, która uzyskiwana jest za pomocą turbin Pratt & Whitney FT4-A2. Zasięg wynosi 4500 Mm przy prędkości 10 węzłów.
Wojna o Falklandy rozpoczeta w kwietniu 1982 roku, w której zostały zatopione 2 brytyjskie niszczyciele typu Sheffield i ataki na jednostki koalicji prowadzące blokadę Iraku w 1990 roku przyczyniły sie do dozbrojenia okrętu HMCS Athabaskan (282) w działko obrony bezpośredniej kalibru 20 mm. firmy Raytheon/General Dynamics model Mk 15 Phalanx. Zostało ono zamontowane nad hangarem w ramach programu TRUMP, który rozpoczął się na początku lat 90-tych XX wieku. Po tym dozbrojeniu "Athabaskan" udał się w rejon Zatoki Perskiej jako okręt flagowy Kanadyjskiej Marynarki Wojennej i tam dołączył do sił Organizacji Narodów Zjednoczonych prowadzących blokadę Iraku, by w 1991 roku brać czynny udział w operacji "Pustynna Burza". Powrót do Halifax'u nastąpił 6 listopada 1991 roku w celu dokończenia rozpoczętej modernizacji TRUMP.
Gruntowna modernizacja czterech okrętów typu Iroquois w ramach programu TRUMP obejmowała wymianę praktycznie wszystkich systemów uzbrojenia i elektronicznych, prowadząc do przeklasyfikowania z niszczycieli zwalczania okrętów podwodnych na jednostki obrony przeciwlotniczej. Zmodernizowanie wszystkich czterech niszczycieli odbyło się w latach 1988 - 1994.
W misjsce Armaty OTO Melara 127 mm. model 45 została zainstalowana wyrzutnia Martin Marietta Mk 41 VLS (Vertical Launching System) dla rakiet firmy Raytheon model RIM-66K-2 Standard MR (SM-2MR Block IIIA), a wyrzutnia VLS dla rakiet firmy Raytheon/NATO model RIM-7 Sea Sparrow została zastąpiona przez armatę OTO Melara 76 mm. model model Super Rapid. Armata ta wykorzystuje optroniczny system LIROD (Lightweight Radar and Optronic Director) i 2 holenderskie radary kierownia ogniem Thales Nederland STIR 180 (Separate Tracking and Illuminating Radar), które zastąpiły system Thales Nederland WM 22. Radary STIR umieszczone są na dachu zaraz za mostkiem po lewej i prawej stronie i nakierowująca cel również rakiety firmy Raytheon model RIM-66K-2 Standard MR (SM-2MR Block IIIA).
Wyrzutnia Mk 10 Limbo dla rakietotorped została całkowicie usunięta, podobnie jak hydrolokator kadłubowy aktywny General Dynamics - Canada AN/SQS-501. Tropieniem wrogich okrętów podwodnych zajmował się teraz tylko hydrolokator kadłubowy pasywno-aktywny General Dynamics - Canada AN/SQS-510, który także miał pasywny system o zmiennej głębokości zanurzania.
Systemy obserwacji przestrzeni nawodnej i powietrznej wymieniono z radaru dozoru nawodnego i powietrznego SPS-501 na holenderski radar dozoru powietrznego Thales Nederland LW-08 i dozoru nawodnego i powietrznego DA-08. Dane z systemów elektronicznych spływały do systemu dowodzenia SHINPADS, który dostarczyła firma Lockheed Martin Canada. System ten wykorzystuje komputery General Dynamics - Canada AN/UYQ-505 i AN/UYQ-507. System komunikacji satelitarnej składał się z terminali AN/WSC-4 i AN/SSR-1.
Modernizacja TRUMP objęła również częściową wymianę systemu napędowego. Turbiny gazowe Allison FT12-H wymieniono na 570 KF. Zmodernizowano również system wylotowy spalin. Likwidację uległy 3 kominy, z których 2 były odchylone od osi pionowej okrętu zyskując przydomek "króliczka playboya". Zastąpiono je jedną spójną konstrukcją.
Dzięki modernizacji TRUMP niszczyciele typu Iroquois stały się bardziej kompatybilne z jednostkami Marynarki Wojennej USA, a ich czas służby wydłużył się do około 2010 roku, jednak jak na razie Kanadyjska Marynarka Wojenna nie dysponuje planem budowy nowych jednostek, które miałyby zastąpić typ Iroquois.
Portem macierzystym dla jednostek HMCS Iroquois (280) i HMCS Athabaskan (282) został Halifax, natomiast do bazy w Esquimalt przydzielono HMCS Algonquin (283) i HMCS Huron (281). Obecnie w służbie pozostały jedynie trzy jednostki.
Niszczyciel HMCS Huron (281), od grudnia 2000 roku znajdujący się w rezerwie, został wycofany ze składu marynarki wojennej Kanady w marcu 2005 roku. Okręt popłynął następnie do stoczni Victoria Shipyard, gdzie spędził prawie dwa lata, podczas których zdemontowano jego wyposażenie oraz uzbrojenie. Usuwano także materiały toksyczne i niebezpieczne dla środowiska, tak by nie złamać ustawy o ochronie środowiska naturalnego. Niektóre ze zdemontowanych z pokładu elementów, takich jak pionowa wyrzutnia Martin Marietta Mk 41 VLS (Vertical Launching System), będą służyć jako zamienniki do pozostających w służbie niszczycieli typu Iroquois. Po tych pracach stoczniowych jednostka HMCS Huron (281) rozpoczęła wypełnianie swojej ostatniej misji na wodach Pacyfiku, co miało miejsce w maju 2007 roku. Okręt służył jako cel do zatopienia w ćwiczeniach z ostrą amunicją o kryptonimie Trident Fury. Tego rodzaju manewry należą do typu SINKEX (SINking EXercise). Początkowo jednostka miała zostać storpedowana przez amerykański okręt podwodny, jednak strzelanie torpedowe ostatecznie zostało odwołane, a HMCS Huron (281) zatonął od ognia artylerii okrętowej oraz działek kanadyjskich samolotów myśliwsko-szturmowych firmy Boeing model CF-18A Hornet.
|
|
|
|