|
Na początku lat 60-tych XX wieku sądzono, że trzonem brytyjskich sił nuklearnych będą bombowce z serii V, dokładniej Avro Vulcan B.2A oraz Handley Page Victor B.2R. Samoloty te przenosiły rakiety z głowicą jądrową Blue Steel, które w przyszłości miały być zastąpione przez amerykańskie pociski Skybolt. Szybki rozwój radzieckich rakietowych systemów przeciwlotniczych zweryfikował strategiczne plany Wielkiej Brytanii i pokazał, że należy poszukać innych środków przenoszenia głowic jądrowych. Co więcej w 1961 roku w Stanach Zjednoczonych anulowano program Skybolt. W obliczu takiej sytuacji główny ciężar brytyjskiej strategii tak zwanego odstraszania atomowego spadł na marynarkę wojenną.
W owym czasie Stany Zjednoczone były przeciwko pomysłowi, by jak największa ilość krajów należących do NATO (North Atlantic Treaty Organization) miała na uzbrojeniu głowice atomowe. Mimo tego stanowiska w grudniu 1962 roku na brytyjsko-amerykańskiej konferencji w Nassau na wyspach Bahama ustalono, że Stany Zjednoczone dostarczą Wielkiej Brytanii balistyczne rakiety firmy Lockheed Missiles and Space Corporation (obecnie Lockheed-Martin) model Polaris A-3P. Dodatkowo Amerykanie zapewnili odpowiednie silosy oraz system kierowania ogniem. Sam okręt podwodny miał zostać wybudowany w Wielkiej Brytanii, podobnie jak głowice jądrowe. Stosowna umowa została podpisana w kwietniu 1963 roku. Taka sama propozycja sprzedaży rakiet firmy Lockheed Missiles and Space Corporation model Polaris A-3P została przedstawiona Francji, jednak rząd francuski zdecydował się na rozpoczęcie własnego programu tak zwanych sił odstraszania atomowego.
Mając już pociski balistyczne, brytyjscy konstruktorzy rozpoczęli opracowywanie nowego okrętu podwodnego, który przenosiłby rakiety serii Polaris. W ten sposób narodził się typ Resolution.
Szczegółowe badania potrzeb eksploatacyjnych typu Resolution wykazały, że aby nieprzerwanie prowadzić patrole na morzu potrzebnych będzie 5 okrętów. Jednostki te miały otrzymać nazwy "Resolution", "Repulse", "Renown", "Revenge" i "Ramillies". Gdy w 1964 roku do władzy w Wielkiej Brytani doszli Laburzyści, postanowiono skreślić z planów piątą jednostkę, uznając ją za niepotrzebną. Argumentem za skreśleniem ostatniego okrętu "Ramillies" były również oszczędności budżetowe. W wyniku kasacji miano zaoszczędzić 45 milionów funtów. Ogłaszając taką decyzję podkreślono jednocześnie, że dokończenie znajdujących się w budowie dwóch i rozpoczęcie konstrukcji kolejnych dwóch okrętów jest jak najbardziej wskazane.
Okręty HMS Resolution (S 22) i HMS Repulse (S 23) zostały zamówione w stoczni VSEL (Vickers Shipbuilding and Engineering Limited) w Barrow-in-Furness. Konstrukcja tych jednostek ruszyła odpowiednio w lutym 1964 roku i marcu 1965 roku. Kolejne dwie jednostki HMS Renown (S 26) i HMS Revenge (S 27) zostały wykonane w stoczni Cammell Laird w Birkenhead. Ich budowa rozpoczęła się odpowiednio w czerwcu 1964 roku i maju 1965 roku. Program budowy balistycznych okrętów podwodnych o napędzie atomowym typu Reolution przebiegał zgodnie z wcześniej wytyczonym planem, mimo że po drodze napotkano wiele trudności. Ważną rzeczą było również to, że nie przekroczono planowanego budżetu na program. By sprawnie wdrożyć koncepcję brytyjskich okrętów podwodnych z rakietami serii Polaris powołano również specjalnego pełnomocnika do spraw realizacji programu. Każda z jednostek typu Resolution została wybudowana w nieco ponad 2 lata. Jako pierwszy w służbie znalazł się HMS Resolution (S 22), a było to w październiku 1967 roku. Kolejne 2 okręty HMS Repulse (S 23) i HMS Renown (S 26) zostały przekazane Brytyjskiej Marynarce Wojennej odpowiednio we wrześniu i listopadzie 1968 roku. Ostatni w szeregach floty znalazł się HMS Revenge (S 27), a miało to miejsce w grudniu 1969 roku.
Konstrukcję okrętów podwodnych typu Resolution oparto na amerykańskim odpowiedniku, typie Lafayette, który przenosił rakiety z serii Polaris. Przy budowie wykorzystano kadłub brytyjskich myśliwskich okrętów podwodnych typu Valiant, który został odpowiednio powiększony, tak by móc pomieścić rakiety firmy Lockheed Missiles and Space Corporation model Polaris A-3P. Część dziobowa i rufowa kadłuba były konstruowane osobno do momentu, gdy Stany Zjednoczone dostarczyły środkowy segment z silosami wyrzutni dla pocisków balistycznych. Kadłub miał kształt cylindryczny na prawie całej długości okrętu. Zewnętrznie typ Resolution bardzo przypominał amerykański typ Lafayette. Miał identyczną długość i szerokość oraz podobną wyporność. Istotną różnicą było umiejscowienie sterów głębokości, które znajdowały się wysoko na dziobie i składały się do góry, tak by nie przeszkadzały podczas dobijania do nabrzeża. W przypadku typu Lafayette stery głębokości znajdowały się na kiosku. Zdaniem brytyjskich konstruktorów zmiana położenia sterów głębokości w stosunku do typu Lafayette pozwoliła na uzyskanie lepszej sterowności przy małych prędkościach. Usterzenie rufowe otrzymało zwykłą formę krzyżową.
Przed przedziałem rakietowym zastosowano trzypokładowy układ, który jest bardzo podobny do tego, jaki znalazł się na typie Valiant. Znajdowały się tam przedziały dowodzenia i pomieszczenia mieszkalne dla załogi. Trzypokładowy układ ograniczony był również na dziobie przez cylindryczne pomieszczenia z zapasowymi torpedami. Całe śródokręcie zajmowały silosy wyrzutni pocisków balistycznych, a dalej na rufie znajdował się system napędowy.
Typ Resolution wykorzystywał chłodzony wodą ciśnieniowy reaktor atomowy firmy Rolls-Royce model PWR-1 (Pressurized Water Reactor). Jednostka była znacznie większa od myśliwskich okrętów podwodnych typu Valiant, dlatego zastosowanie takiego samego reaktora jak na mniejszych okrętach spowodowało spadek maksymalnej prędkości podwodnej z 30 do 25 węzłów. Para wytworzona przez reaktor napędzała turbinę parową, która z kolei wprawiała w ruch pojedynczy wał śrubowy. W razie awarii reaktora atomowego do napędzania jednostki wykorzystywane były 2 silniki diesla model Valenta 1600 RPA - 200 SZ o łącznej mocy 4070 KM. Silniki te dostarczyła firma Paxman, która wchodzi w skład firmy MAN B&W Diesel Ltd., będącej z kolei własnością MAN AG (Maschinenfabrik Augsburg-Nurnberg AG).
Jednostki typu Resolution uzbrojone były w 16 rakiet firmy Lockheed Missiles and Space Corporation model Polaris A-3P. W 1980 roku ogłoszono chęć zastąpienia rakiet z serii Polaris nowymi amerykańskimi pociskami model UGM-96A Trident I C-4, które podobnie jak rakiety z serii Polaris dostarczyła firma Lockheed Missiles and Space Corporation. Do czasu pojawienia się w brytyjskiej flocie nowych rakiet, w służbie miały pozostać dotychczasowe pociski Polaris A-3P. Wówczas zostały one poddane modernizacji, która obejmowała wymianę pojedynczej głowicy atomowej na nową głowicę model TK-100, która składała się z dwóch osobnych ładunków. Program modyfikacji brytyjskich rakiet balistycznych nosił kryptonim "Chevaline". Po przeprowadzeniu modernizacji zmieniło się oznaczenia pocisków z Polaris A-3 na Polaris A-3TK. Unowocześnione pociski w 1982 roku jako pierwszy otrzymał okręt HMS Renown (S 26). Z tego względu jednostka ta była pierwszym okrętem, który wyruszył na patrol z rakietami model Polaris A-3TK na pokładzie. W 1984 roku rakiety Polaris A-3TK otrzymał HMS Resolution (S 22), w 1986 roku HMS Repulse (S 23), a w 1988 roku HMS Revenge (S 27).
Uzbrojenie torpedowe początkowo składało się z trzech rodzajów pocisków. Do zwalczania okrętów podwodnych wykorzystywano torpedy model Mk 20 i Mk 23. Torpedy model Mk 8 służyły do zwalczania celów nawodnych. W momencie gdy do służby w marynarce wojennej Wielkiej Brytanii weszły nowe torpedy firmy Marconi Underwater Systems, będącej częścią Marconi Electronic Systems, model Mk 24 Tigerfish, wszystkie jednostki typu Resolution otrzymały właśnie te pociski, które przeznaczone są do zwalczania celów nawodnych i podwodnych. W późniejszym okresie typ Resolution otrzymał ulepszoną wersję torped oznaczoną jako Mk 24 Mod. 2 Tigerfish. Gdy w listopadzie 1999 roku z firm BAe (British Aerospace) i Marconi Electronic Systems powstało konsorcjum BAE Systems (British Aerospace Electronics), stworzenie torped z serii Tigerfish zaczęł być przypisywane BAE Systems, a dokładniej jego komórce Underwater Systems Division. Torpedy model Mk 24 Mod. 2 Tigerfish wystrzeliwane były z sześciu standardowych wyrzutni kalibru 533 mm., które znajdowały się na dziobie po 3 na każdej burcie.
Wyposażenie hydroakustyczne było identyczne do tego, jakie zastosowano na myśliwskich okrętach podwodnych typu Valiant. Przede wszystkim składało się ono hydrolokatora firmy Plessey Electronics model Type 2001, który był głównym pasywno-aktywnym systemem hydrolokacyjnym. Typ Resolution wyposażony był także w hydrolokator boczny pasywny model Type 2007, który dostarczyła firma BAE Systems, a dokładniej jej dywizja Underwater Systems Division. System model Type 2007 opracowany został przez dywizję Underwater Systems Division, która wchodzi w skład BAE Systems. Ostatnim sonarem zamontowanym na pierwszych brytyjskich balistycznych okrętach podwodnych był przechwytujący hydrolokator pasywny model Type 197. Na początku lat 90-tych XX wieku myśliwskie okręty podwodne o napędzie atomowym typu Valiant i typu Swiftsure przechodziły modernizację, podczas której wymienione zostały systemy elektroniczne. W owym czasie wiadomo już było, że okręty typu Resolution zostaną niebawem zastąpione przez nowy typ Vanguard. Z tego powodu główny pasywno-aktywny system hydrolokacyjny firmy Plessey Electronics model Type 2001 nie został wymieniony na nowszy model Type 2020, także firmy Plessey Electronics, tak jak na jednostkach myśliwskich. Jedyne co wprowadzono to wymiana hydrolokatora przechwytującego model Type 197 na wysuwany hydrolokator pasywno-aktywny firmy Thales Underwater Systems (firma ta wchodzi w skład Thales Naval, który z kolei jest częścią Thales Group. W tym przypadku chodzi o angielski odział Thales Underwater Systems. Oprócz niego są jeszcze oddziały we Francji i Australii) model Type 2019 PARIS (Passive/Active Range and Intercept Sonar) i dodanie pasywnego układu holowanego model Type 2046, powstałego przy współpracy firm BAE Systems (Underwater Systems Division) oraz Ferranti. Zadaniem hydrolokatora holowanego było wykrywanie celów na dużym dystansie, ich klasyfikacja oraz śledzenie. Udoskonalono także system dowodzenia i kierowania ogniem.
Wszystkie jednostki typu Resolution były częścią Dziesiątej Eskadry Okrętów Podwodnych z bazą w Faslane w Szkocji. Po wypłynięciu na dwu miesięczny patrol okręt typu Resolution zanurzał się pod wodę i nie wypływał na powierzchnię do momentu powrotu do bazy. Położenie i kurs okrętu podczas patrolu były ściśle strzeżoną tajemnicą, którą znali jedynie najwyżsi rangą oficerowie na pokładzie i w sztabie. Raz w tygodniu załoga otrzymywała wiadomości z domu, jednak nie mogła na nie odpowiedzieć, gdyż zagrażało to wykryciem jednostki. Cała załoga typu Resolution składała się z 13 oficerów i 130 podoficerów oraz marynarzy. By maksymalnie wykorzystać okręty typu Resolution, każda jednostka posiadała dwie załogi, z których jedna znajdowała się na patrolu, a druga odpoczywała lub odbywała szkolenia na lądzie. Długi okres spędzany w zanurzeniu mógł być dość kłopotliwy dla załogi, dlatego by podnieść morale typ Resolution dodatkowo wyposażony został w siłownię, bibliotekę i kino.
Po prawie 30 latach służby i przeprowadzeniu przez wszystkie 4 okręty typu Resolution łącznie 229 patroli, okręty zostały wycofane ze służby w pierwszej połowie lat 90-tych XX wieku i zastąpione przez nowy typ Vanguard, który wyposażono w nowe pociski balistyczne z serii Trident. Jako pierwszy z linii usunięty został HMS Revenge (S 27), a miało to miejsce w maju 1992 roku. Kolejnym okrętem wycofanym ze służby w październiku 1994 roku był HMS Resolution (S 22). Ten sam los spotkał HMS Renown (S 26) w 1995 roku, a HMS Repulse (S 23) w kwietniu 1996 roku. Wszystkie 4 jednostki zostały umiejscowione w suchym doku w Rosyth. Ich reaktory atomowe zostały usunięte, jednak kadłuby nadal wykazują niski poziom radiacji. Z tego powodu złomowanie lub zatopienie nie jest obecnie możliwe.
|
