|
|
|
|
Typ Tourville (DD)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 07.11.2003 r.
|
|
OPIS:
|
|
Jednostki typu Tourville zostały zaprojektowane na podstawie fregat typu Aconit i początkowo były klasyfikowane jako korwety. Począwszy od lipca 1971 roku klasyfikacja zmieniła się na niszczyciele. Była ona bardziej odpowiednia ze względu na spore rozmiary jednostek. O tym że jednostki typu Tourville są niszczycielami może również świadczyć litera "D", która poprzedza numery taktyczne okrętów.
Łącznie wybudowano 3 niszczyciele typu Tourville, a konstrukcja pierwszej jednostki ruszyła w marcu 1970 roku. Wykonanie tych jednostek zostało zlecone stoczni marynarki wojennej DCN (Direction des Constructions Navales) Lorient. Wszystkie okręty weszły do służby we Francuskiej Marynarce Wojennej między 1974 a 1977 rokiem. Przydzielono je do Floty Atlantyckiej do Grupy Zwalczania Okrętów Podwodnych GASM (Groupe d'Action Sous-Marine) z portem w Breście.
Przydzielenie okrętów do grupy GASM było jak najbardziej uzasadnione i logiczne, gdyż głównym zadaniem typu Tourville była walka z okrętami podwodnymi. Okręty te były od samego początku projektowane zgodnie z tym przeznaczeniem i były pierwszym typem francuskich okrętów o parametrach niszczyciela, zdolnych do operacyjnego stosowania śmigłowca zwalczania okrętów podwodnych. Osiągnięto to dzięki wygospodarowaniu przestrzeni na hangar i urządzenia techniczne potrzebne do obsługi śmigłowca.
Do zwalczania okrętów podwodnych wykorzystywana była wyrzutnia Latecoere MALAFON (contraction de MArine LAtecoere FONd) dla 13 rakietotorped i 2 śmigłowce. Pozostałe rodzaje uzbrojenia nie były dobrze rozwinięte. Na dziobie znajdowały się dwie, a na rufie na dachu hangaru jedna armata Cruesot-Loire 100 mm. model 1968 CADAM. Armaty te wykorzystywano do walki z okrętami nawodnymi i do obrony przeciwlotniczej. Typ Tourville posiadał jeszcze 2 działka Oerlikon 20 mm.
Na początku lat 80-tych XX wieku rozpoczęła się gruntowna przebudowa dwóch niszczycieli typu Tourville. Pierwszy "De Grasse" zakończył ją we wrześniu 1981 roku, a drugi "Duguay-Trouin" w 1985 roku.
W połowie lat 90-tych XX wieku przeprowadzono modernizację wszystkich okrętów typu Tourville, która miała na celu wydłużenie żywotności jednostek tak, by z powodzeniem służyły w pierwszej dekadzie XXI wieku.
Własnie podczas tej przebudowy typ Tourville otrzymał system rakietowy Thomson-CSF, obecnie Thales Crotale Naval EDIR (Ecartometrie Differentielle Infrarouge). Wyrzutnia to została umieszczona na rufie nad hangarem w miejscu gdzie poprzednio znajdowała się armata Cruesot-Loire 100 mm. model 1968 CADAM.
Wzmocnione zostały środki zwalczania okrętów podwodnych. Pojawiły się dwie wyrzutnie torped 533 mm. model KD 59E dla torped ECAN L5 Mod 4 Murene. Do odpalania tych torped przystosowano również stacjonujące na pokładzie śmigłowce Westland Lynx Mk 4. Wyrzutnia Latecoere MALAFON dla rakietotorped została zdemontowana, a zamiast niej zainstalowano system z rakietotorpedami MBDA Milas. Dodano również hydrolokator holowany pasywny Thales Underwater Systems DSBV-62C.
Do zwalczania okrętów podwodnych wykorzystywane były rakiety Aerospatiale, obecnie MBDA MM 38 Exocet. Ich 6 wyrzutnie zostało zainstalowany zaraz za przednią nadbudówką.
Głównym systemem obserwacji przestrzeni powietrznej był radar Thales DRBV-26 Jupiter. Wspomagał go radar dozoru nawodnego i powietrznego radar dozoru nawodnego i powietrznego Thales DRBV-51B. Do nawigacji wykorzystywane były 2 radary Thales 1226, z których 1 przeznaczony do naprowadzania śmigłowca. Armaty kalibru 100 mm. kierowane były za pomocą radaru Thales DRBC-32D Vega. Wykrywaniem okrętów podwodnych zajmowały się 3 hydrolokatory w kadłubowy aktywny Thales Underwater Systems DUBV-23, o zmiennej głębokości zanurzania pasywny Thales Underwater Systems DUBV-43C i dodany podczas modernizacji z połowy lat 90-tych XX wieku holowany pasywny Thales Underwater Systems DSBV-62C. Informacje ze wszystkich czujników spływały do systemu dowodzenia Senit 3 (Systeme de Traitement des Informations Tactiques). Komunikację satelitarną zapewniał system Syracuse 1 (Systeme de Radio-Communication Utilisant un Satellite). Dodatkowo wykorzystywany był cywilny system łączności satelitarnej Inmarsat (International Maritime Satellite Organisation).
Bierną ochronę przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi zapewniał system przeciwdziałania elektronicznego Thales ARBB-32, odbiornik emisji sygnałów radarowych i elektronicznych ARBR-16 i dwie wyrzutnie pułapek termicznych CSEE/VSEL Syllex.
Okręty typu Tourville napędzane były dwiema turbinami parowymi Rateau o łącznej mocy 58000 KM, które wprawiały w ruch dwie śruby. Dzięki tym turbinom maksymalna prędkość wynosiła 32 węzłów, a zasięg 5000 Mm. był osiągany przy szybkości 18 węzłów. Poprzednie jednostki typu Aconit były wyposażone tylko w jedna śrubę, co w porównaniu z nowymi okrętami typu Tourville dawało mniejsza prędkość o 4 węzły.
Obecnie w słuzbie we Francuskiej Marynarce Wojennej znajdują się 2 niszczyciele "Tourville" i "De Grasse". Trzecia jednostka "Duguay-Trouin" została przeniesiona do rezerwy 13 lipca 1999 roku.
Mimo dużego wieku okrętów typ Tourville nadal dobrze sprawdza się w zadaniach eskortowych, broniąc własnych okrętów głównie przed zagrożeniami za strony okrętów podwodnych. Jednak mimo to koniec służby w pierwszej linii jest już bliski końca i należy się spodziewać, iż do końca 2010 roku pozostałe w składzie floty niszczyciele zostaną przeniesione do rezerwy.
|
|
|
|