|
|
|
|
Typ Luigi Durand de la Penne (DDG)
| opis | dane taktyczno-techniczne | rysunki | lista okrętów |
ostatnia aktualizacja: 19.06.2004 r.
|
|
OPIS:
|
|
Okręty typu Luigi Durand de la Penne są kolejnymi włoskimi niszczycielami, które powstały w oparciu o doświadczenia zebrane z eksploatacji poprzedzających je konstrukcji. Historię rozwoju powojennych niszczycieli włoskich rozpoczyna zamówiony w 1950 roku typ Impetuso, który został opracowany pod znacznym wpływem amerykańskiego stylu projektowania. Okręty te zostały wyposażone w amerykańskie systemy elektroniczne i uzbrojenia, które między innymi składały się z 16 działek kalibru 40 mm. i dwóch armat kalibru 127 mm. Były to typowe niszczyciele artyleryjskie. Kolejne jednostki to typ Impavido, będący zmodernizowaną i powiększoną wersją niszczycieli typu Impetuso. W odróżnieniu od poprzedniej konstrukcji na rufie zamiast armaty kalibru 127 mm. została zamontowana wyrzutniua Mk 13 dla rakiet przeciwlotniczych General Dynamics RIM-24 Tartar i model RIM-66 Standard MR (SM-1MR). Działka kalibru 40 mm. zostały zastąpione przez dwie włoskie armaty kalibru 76 mm. umieszczone po obu burtach na wysokości głównego masztu. Na jednostkach tych pojawiło się lądowisko dla śmigłowca, jednak nie było hangaru. Dlatego na pokładzie mogła stacjonować tylko jedna maszyna Agusta Bell AB 204B. Brak hangaru był powodem, dla którego pokład lotniczy w zasadzie pełnił wyłącznie rolę lądowiska dla śmigłowca, gdyż ciężko było uzbroić i zatankować maszynę bez hangaru.
Kolejnym rozwinieciem włoskich niszczycieli był typ Audace, na którym amerykańskie armaty kalibru 127 mm. zostały zastąpione przez włoskie armaty OTO Melara 127 mm. model Compact. Jednostka otrzymała hangar, dzięki czemu liczbę śmigłowców powiększono do dwóch maszyn Agusta Bell AB 212. O ile początkowo głównym zadaniem typu Audace były działania zwalczania okrętów podwodnych, tak jednostki typu Luigi Durand de la Penne były od początku projektowane jako niszczyciele wielozadaniowe zdolne atakować cele nawodne, podwodne i powietrzne, a także prowadzić ostrzał instalacji lądowych.
Budowa tych niszczycieli rozpoczęła się w 1986 roku, a ich wykonawcą była stocznia Riva Trigoso, która wchodzi w skład konsorcjum Fincantieri.
Uzbrojenie typu Luigi Durand de la Penne jest bardzo wszechstronne. Do obrony przeciwlotniczej wykorzystywana jest wyrzutnia Alenia Difesa, obecnie MBDA Albatros Mk 2 dla rakiet Aspide. Wyrzutnia znajduje się na dziobie, a kierowaniem pocisków zajmują się 4 radary MBDA SPG-75 (RTN-30X), które współpracują z systemem NA-30 (Dardo E). Na dachu hangaru zamontowany jest kolejny system przeciwlotniczy. Jest to wyrzutnia Mk 13 dla rakiet firmy Raytheon model RIM-66 Standard MR (SM-2MR). Przed wyrzutnią znajdują się 2 radary kierowania tych pocisków Raytheon AN/SPG-51D.
Do obrony przeciwlotniczej może również zostać zastosowana artyleria okrętowa. Na dziobie zainstalowana jest armata OTO Melara 127 mm. model Compact. Na wysokości mostka kapitańskiego na lewej i prawej burcie zamontowane są dwie armaty OTO Melara 76 mm. model Super Rapid. Taka sama armata znajduje się również na dachu hangaru za wyrzutnią rakiet Mk 13. Podobnie jak rakiety Aspide, cała artyleria wykorzystuje radary MBDA SPG-75 (RTN-30X) współpracujące z systemem NA-30 (Dardo E). System NA-30 (Dardo E) wykorzystuje także kamery w podczerwieni i laserowy system mierzenia odległości od celu.
Bierną obroną przed nadlatującymi pociskami przeciwokrętowymi zapewnia system przeciwdziałania elektronicznego i wykrywania emisji sygnałów radarowych i elektronicznych Elettronica SLQ-732 Nettuno. Prócz tego zamontowane są dwie wyrzutnie pułapek termicznych CSEE Sagaie.
Główny system przeciwokrętowy znajduje się na śródokręciu. Są to 4 wyrzutnie dla rakiet MBDA (Alenia Difesa) model Otomat-Teseo Mk 2. Wsparcie w walce z okrętami nawodnymi zapewnione jest dzięki artylerii okrętowej.
Podobnie jak na niszczycielach typu Audace, na okręcie stacjonują 2 śmigłowce Agusta Bell AB 212, które wraz z zamontowanymi dwoma wyrzutniami torped 324 mm. model B-515 dla torped Whitehead A-290 dają spore możliwości zwalczania okrętów podwodnych. Ich lokalizowaniem zajmuje się kompleks MBDA/Raytheon DE-1160, który składa się z hydrolokatora kadłubowego aktywnego i zmiennej głębokości zanurzania pasywnego. Obronę przed nadpływającymi torpedami zapewnia holowany system celów pozornych Sensytech Inc. AN/SLQ-25 Nixie.
Obserwacją przestrzeni powietrznej i nawodnej zajmuje się trójwspółrzędny radar dozoru powietrznego Hughes AN/SPS-52C, radaru dozoru powietrznego MBDA MM/SPS-768 (RAN 3L), radar dozoru nawodnego Galileo Avionica MM/SPS-702 i radaru dozoru nawodnego i powietrznego MBDA MM/SPS-774 (RAN-10S), który dostarcza informacje o celach do rakiet przeciwlotniczych Aspide. Do nawigacji wykorzystywany jest radar Galileo Avionica MM/SPS-748. Informacje ze wszystkich czujników spływają do systemu dowodzenia MBDA (Alenia Marconi Systems) IPN-20. System komunikacyjny dostarczony przez Elmer sprzężony jest z systemem satelitarnym SATCOM.
Jednostka napędowa opracowana została w systemie CODAG. Składa się ona z dwóch turbin gazowych Fiat LM 2500 o łącznej mocy 53200 KM, które zostały wyprodukowane we Włoszech na amerykańskiej licencji General Electric. Dzięki nim osiągana jest prędkość maksymalna, która wynosi 31 węzłów. Ekonomiczna szybkość 18 węzłów osiągana jest dzięki dwóm silnikom diesla Motori GMT BL 230-20 DVM o łącznej mocy 12600. Przy tej prędkości zasięg wynosi 7000 Mm. Maksymalna prędkość jaką można uzyskać przy pomocy silników diesla to 20 węzłów.
W służbie we Włoskiej Marynarce Wojennej znajdują się dwie jednostki typu Luigi Durand de la Penne. Oba okręty zostały przekazane flocie w grudniu 1993 r., a ich portem macierzystym jest Taranto. Obecnie są to najsilniejsze okręty we Włoskiej Marynarce Wojennej, jednak ich bardzo skromna ilość jest dużym minusem, szczególnie gdy w najbliższej przyszłości z pierwszej linii mają zostać wycofane starsze niszczyciele typu Audace. Biorąc to pod uwagę, planowano wybudować kolejne 2 okręty typu Luigi Durand de la Penne, jednak zrezygnowano z tego pomysłu na rzecz programu niszczyciela nowej generacji typu Horizon, który opracowywano wspólnie z konstruktorami francuskimi.
|
|
|
|