|
Ekspolatacja pocisków z serii HF-1 przede wszystkim pokazała jeden podstawowy mankament w postaci bardzo małego zasięgu. Uniemożliwiał on prowadzenie skutecznej walki z potencjalnym wrogiem, jakim była marynarka wojenna Chin. Równie niedogodna była konieczność naprowadzania rakiet za pomocą wiązek radarowych wysyłanych z okrętów. Wszystkie te niedociągnięcia spowodowały, że na początku lat 80-tych XX wieku tajwański Państwowy Instytut Nauki i Technologii CSIST (Chung-Shan Institute of Science and Technology) w Longtan rozpoczął pierwsze prace nad usprawnioną wersją pocisku model Hsiung Feng 2. Przede wszystkim skupiono się na zwiększeniu zasięgu i wprowadzeniu nowych, bardziej odpornych za zagłuszanie systemów elektronicznych. Pierwsze loty testowe rakiet z serii HF-2 odbyły się w 1983 roku, a gotowość operacyjna osiągnięta została na początku lat 90-tych XX wieku. Obecnie pociski te znajdują się na uzbrojeniu małych okrętów rakietowych różnych typów oraz fregat typu Cheng Kung i typu Kang Ding.
Wprowadzone zmiany względem rakiet model HF-1 spowodowały, że konstrukcja w dużym stopniu zaczęła przypominać amerykańską serię Harpoon. Długość całkowita zwiększona została do 4,6 metra, natomiast średnica nadal wynosiła 0,34 metra. Rakiety model Hsiung Feng 2 wykonane zostały z materiałów kompozytowych. Osiągają one prędkość przelotową rzędu 650 kilometrów na godzinę, choć według niektórych źródeł jest to 850 kilometrów na godzinę. Mogą niszczyć cele w odległości do około 44 mil morskich, czyli 80 kilometrów, przenosząc ładunek bojowy o wadze 180 kilogramów. Według niektórych źródeł jest to 225 kilogramów. Masa startowa rakiet model HF-2 wynosi 685 kilogramów. W pierwszej fazie lotu wykorzystywany jest silnik startowy, który po wyczerpaniu paliwa stałego odłączany jest od reszty konstrukcji. Wówczas prace rozpoczyna turboodrzutowy silnik przelotowy. Lecąc w kierunku celu pociski wykorzystują inercyjny (bezwładnościowy) system naprowadzania. W ostatniej fazie lotu włączany jest aktywny, radarowy system naprowadzania, który wspomagany jest przez system poszukujący działający w podczerwieni IR (InfraRed).
W połowie lat 90-tych XX wieku pojawiła się zmodernizowana wersja rakiet model HF-2. Paliwo stałe do silnika przelotowego wymieniono na nowe, bardziej wydajne, co przyczyniło się to do zwiększenia zasięgu rażenia do około 89 mil morskich, czyli 160 kilometrów. Według niektórych źródeł wartość ta jest mniejsza o 10 kilometrów. Kolejną innowacją było zdemontowanie systemu poszukującego w podczerwieni IR i zastąpienie go systemem obrazowania w podczerwieni IIR (Imaging InfraRed). Kamera tego systemu dostarcza do komputera pokładowego rejestrowane obrazy, a ten porównuje je z zapisanymi obrazami celu. Dzięki temu możliwe jest skuteczne atakowanie obiektów znajdujących się blisko brzegu, w warunkach w których pociski bez IIR mogłyby się zgubić.
Według niektórych źródeł pod koniec lat 90-tych XX wieku pojawiła się kolejna odmiana pocisku model Hsiung Feng 2, która w ostatniej fazie lotu przyspieszała do prędkości 1500 kilometrów na godzinę, co skracało czas reakcji systemów obronnych celu i zwiększało szansę jego zniszczenia. Informacje o powstaniu takiej odmiany nie są jednak nigdzie potwierdzone i wydaje się, że pociski te nie istnieją.
W grudniu 2000 roku marynarka wojenna Tajwanu ogłosiła chęć zastąpienia pocisków z serii HF-2 amerykańskimi rakietami model RGM-84L Harpoon Block 2. Wymiana miała dotyczyć pocisków na fregatach typu Cheng Kung. Decyzja ta wyrosła z zaniepokojenia dowództwa marynarki wojennej w zakresie bilansu kosztów utrzymania rakiet model Hsiung Feng 2 i otrzymywanej w zamian efektywności. W porównaniu z konstrukcją amerykańską tajwańskie rakiety z serii HF-2 ocenione zostały jako zdecydowanie gorsze w zakresie zasięgu i zdolności manewrowych. Tajwańska flota już podczas budowy jednostek typu Cheng Kung chciała wyposażyć je w rakiety z serii Harpoon, jednak wówczas strona amerykańska nie zgodziła się na ich sprzedaż. Próba ich kupna podjęta na początku XXI wieku także zakończyła się niepowodzeniem.
Oprócz rakiet model HF-2 w odmianie wystrzeliwanej z okrętów nawodnych Państwowy Instytut Nauki i Technologii CSIST opracował także serię odpalaną z samolotów. Pojawiła się ona na początku lat 90-tych XX wieku. Konstrukcja tych pocisków skrócona została do 2,9 metra, masa startowa zredukowana do 520 kilogramów, a maksymalny zasięg rażenia wynosi około 44 mil morskich, czyli 80 kilometrów. Można również znaleźć informacje o istnieniu pocisków wystrzeliwanych z okrętów podwodnych. Program ich budowy miał wystartować w połowie lat 90-tych XX wieku i nic więcej o nich nie wiadomo. W 1994 roku pojawiły się pierwsze doniesienia o tym, że Tajwan wykorzystuje rakiety model HF-2 także w odmianie odpalanej z wyrzutni lądowych. Wersja ta również owiana jest tajemnicą, gdyż ściśle powiązana jest z projektem pocisków model Hsiung Feng 2E, będących następcami obecnie używanej konstrukcji.
W 2001 roku Tajwan pierwszy raz ogłosił, że prowadzone są prace nad rakietami model Hsiung Feng 2E. Próbne loty tej konstrukcji prowadzone były w 2004 roku i na początku 2005 roku. W styczniu 2006 roku pojawiły się informacje o tym, że wyprodukowane zostały trzy seryjne, prototypowe rakiety, a plany zakładają skonstruowanie kolejnych 50 do końca 2010 roku i kolejnych 500 po 2010 roku. W październiku 2008 roku pojawiła się oficjalna informacja, że skonstruowanych zostanie 300 pocisków z serii HF-2E. W tym samym czasie konstrukcja ta zaczęła pojawiać się na wojskowych paradach. Prace nad tą rakietą, podobnie jak nad innymi nowymi systemami prowadzonymi w Tajwanie zawsze owiane były tajemnicą, by nagle ujawniać w pełni gotowe rozwiązania, nie zdradzając przy tym większych szczegółów.
Zasięg rakiet model Hsiung Feng 2E wynosi około 330 mil morskich czyli 600 kilometrów, choć pojawiają się informacje o możliwości jego zwiększenia do 1000 kilometrów, gdyby wyposażono je w amerykańskie silniki turboodrzutowe. Jednakże Stany Zjednoczone zaprzeczają istnienia możliwości ich sprzedaży Tajwanowi ze względu na program MTCR (Missile Technology Control Regime), ograniczający możliwość przepływu technologii rakietowej między różnymi państwami. Zasięg 600 kilometrów mimo wszystko jest w pełni wystarczający, gdyż pozwala on na niszczenie z dużą dokładnością (do 12 metrów) obiektów lądowych w głębi chińskiego terytorium. Podczas wystrzelenia pocisków z serii HF-2E uruchamiany jest silnik startowy, który odłączany jest po wyczerpaniu paliwa. Lecąc w kierunku celu z prędkości 850 kilometrów na godzinę rakiety wykorzystują inercyjny system naprowadzania, wspomagany przez satelitarny system nawigacyjny GPS-NAVSTAR (Global Positioning System – NAVigation Signal Timing And Ranging). Do jeszcze dokładniejszego naprowadzania wprowadzono cyfrowy system rozpoznawania terenu. Rakiety przenoszą ładunek bojowy o wadze 200 kilogramów.
Pociski model Hsiung Feng 2E mogą być odpalane ze stałych wyrzutni lądowych lub z okrętów nawodnych. W sierpniu 2005 roku pojawiły się pierwsze informacje o tym, że prowadzone są prace nad przystosowaniem tych rakiet do odpalania z mobilnych wyrzutni lądowych. W 2006 roku rozpoczęła się ich masowa produkcja.
Rakiety z serii HF-2 stanowiły duży skok technologiczny względem pocisków poprzedniej wersji. Umożliwiły one marynarce wojennej Tajwanu skuteczną rywalizację z chińską flotą, chociaż daje się zauważyć niezadowolenie wśród przedstawicieli sił morskich w zakresie efektywności konstrukcji. Z całą pewnością nie jest ona tak dobra jak amerykańskie pociski Harpoon, jednak wydaje się, że wystarczająca na wypadek ewentualnej konfrontacji tajwańsko-chińskiej.
|
