TYPY OKRĘTÓW
NAWODNYCH

Lotniskowce:

.:Centaur
.:Chakri Naruebet
.:Charles de Gaulle
.:Clemenceau
.:Enterprise
.:Giuseppe Garibaldi
.:Hermes
.:Invincible
.:John F. Kennedy
.:Kitty Hawk
.:Kuznetsov
.:Nimitz
.:Principe de Asturias
.:Sao Paulo
.:Viraat

Krążowniki:

.:Jeanne d'Arc
.:Kara
.:Kiev (Kijów)
.:Kirov
.:Slava
.:Ticonderoga
.:Vittorio Veneto

Niszczyciele:

.:Arleigh Burke
.:Atago
.:Audace
.:Cassard
.:Charles F. Adams
.:Delhi
.:Georges Leygues
.:Iroquois
.:Kashin
.:KDX-1
(Kwanggaeto-Daewang)
.:KDX-2
(Chungmugong Yi Sun-shin)
.:KDX-3
(Sejong-Daewang)
.:Keelung
.:Kidd
.:Kimon
.:Kongou
.:Lanzhou
.:Luda
.:Luhai
.:Luhu
.:Luigi Durand de la Penne
.:Lujang
.:Lutjens
.:Maraseti
.:Perth
.:Rajput
.:Sheffield
.:Sovremenny
.:Spruance
.:Suffren
.:Tourville
.:Tribal
.:Udaloy (Udałoj)

Fregaty:

.:Adelaide
.:Al Madinah
.:Al Riyadh
.:Almirante Brown
.:Álvaro de Bazán
.:Anzac
.:Aradu
.:Artigliere
.:Barbaros
.:Brahmaputra
.:Brandenburg
.:Bremen
.:Broadsword
.:Cheng Kung
.:De Zeven Provincien
.:Duke
.:Elli
.:Floreal
.:Fridtjof Nansen
.:Godavari
.:Halifax
.:Hydra
.:Jacob van Heemskerck
.:Jianghu
.:Jiangwei
.:Kang Ding
.:Karel Doorman
.:Kortenaer
.:Krivak
.:La Fayette
.:Lekiu
.:Lupo
.:Maestrale
.:Naresuan
.:Neustrashimy (Nieustraszimyj)
.:Niteroi
.:Oliver Hazard Perry
.:Sachsen
.:Santa María
.:Soldati
.:Talwar
.:Thetis
.:Tromp
.:Ulsan
.:Valour
.:Vasco da Gama
.:Venti
.:Wielingen
.:Yavuz

Korwety:

.:Niels Juel
.:Visby

Standard Missile

| SM-1 | SM-2 | SM-3 | SM-4 | SM-5 | SM-6 | dane taktyczno-techniczne | rysunki |

ostatnia aktualizacja: 31.05.2010 r.

SM-4:

        Od początku lat 90-tych XX wieku marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych rozpoczęła poszukiwania nowej rakiety, zdolnej do niszczenia celów lądowych. Zakładano, że pojawi się ona w służbie około 2006 roku i w znaczący sposób poprawi możliwości floty w zakresie wsparcia ogniowego NSFS (Naval Surface Fire Support). Pociski te miały zagwarantować szybką i precyzyjną odpowiedź na pojawiające się zagrożenia w każdych warunkach pogodowych, wspomagając działania wojsk lądowych. W 1993 roku pojawiły się pierwsze propozycje stworzenie pocisku LASM (Land-Attack Standard Missile), wcześniej określanego także jako Strike Standard Missile. Rakiety te miały być wyposażone w dziewięć ładunków SADARM (Sense And Destroy ARMor), które po uwolnieniu samodzielnie wyszukiwały i niszczyły cele, oraz w system naprowadzania wspomagany przez satelitarny system nawigacyjny GPS-NAVSTAR (Global Positioning System – NAVigation Signal Timing And Ranging). Ponadto zakładano, że w fazie przelotowej pociski będą lecieć tuż nad ziemią, zmniejszając ryzyko wykrycia przez radary.
        Nowa konstrukcja, określana także jako Standard Missile 4 (SM-4), miała opierać się na pociskach model SM-2MR Block II oraz Block III. Były to udane rakiety, stanowiące podstawowe uzbrojenie przeciwlotnicze, powstałe na bazie 30-to letniej ewolucji serii Standard Missile. Zakładano, że rakiety LASM w maksymalnym stopniu wykorzystywać będą sprawdzone już komponenty wyposażenia i oprogramowania, minimalizując koszty rozwoju konstrukcji i jej produkcji.
        Pierwsza demonstracja rozwiązań mających znaleźć się na rakietach serii SM-4 odbyła się w marcu 1997 roku. Użyto w niej przebudowanej rakiety model RIM-66K Standard MR (SM-2MR Block III). Kolejne demonstracje miały miejsce w listopadzie 1997 roku i w marcu 1998 roku. Wszystkie próby odbyły się na poligonie rakietowym White Sands Missile Range w White Sands w stanie Nowy Meksyk i zakończyły się pełnym sukcesem, spełniając wymagania postawione przez marynarkę wojenną. W efekcie w maju 1998 roku Szef Operacji Morskich CNO (Chief of Naval Operations) optował za rozpoczęciem programu rozwojowego nowych pocisków, którym nadano oznaczenie RGM-165A LASM. Co więcej, program ten miał nawet otrzymać wyższy priorytet niż prace nad pociskami model xGM-109E Tactical Tomahawk.
        We wrześniu 1998 roku przeprowadzono kolejną udaną demonstrację. Tym razem pocisk model RIM-66K Standard MR (SM-2MR Block III) wystrzelony został z okrętowej pionowej wyrzutni VLS (Vertical Launching System). Przenosił on zmodyfikowaną głowicę bojową model Mk 125, dostosowaną do specyficznej trajektorii lotu rakiet LASM. Pocisk przeleciał około 50 mil morskich (90 kilometrów) według wcześniej zaprogramowanego planu lotu. Podobnie jak w przypadku poprzednich testów, ten również zakończył się pełnym sukcesem i pod koniec 1998 roku Szef Operacji Morskich wydał polecenie rozpoczęcia przebudowy już istniejących, starszych pocisków model SM-2MR Block II oraz Block III do standardu RGM-165A LASM. Łącznie do przebudowy wyznaczonych zostało około 1200 rakiet, a według niektórych źródeł jedynie 800 sztuk. Pierwsze loty testowe zamierzano przeprowadzić w 1999 roku, a gotowość operacyjna miała zostać osiągnięta w 2003 lub 2004 roku. Ostatecznie w 2002 roku marynarka wojenna anulowała program pocisków LASM. Okazało się, że pociski te mają bardzo ograniczone możliwości w zakresie niszczenia mobilnych oraz umocnionych celów.
        Konstrukcja rakiet model RGM-165A LASM oparta została na rozwiązaniach zastosowanych w serii SM-2MR Block IIIA. Ich kadłub miał formę cylindryczną i zainstalowane były na nim cztery, długie, nieruchome stateczniki w kształcie trapezu. W tylnej części na linii stateczników znajdowały się cztery ruchome, niezależne od siebie powierzchnie sterowe. Cała konstrukcja podzielona została na pięć części. Pierwsza, dziobowa sekcja naprowadzania mieściła w sobie cyfrowy komputer naprowadzania, do którego przed wystrzeleniem wprowadzany był plan lotu. Realizowany on był z pomocą inercyjnego (bezwładnościowego) systemu nawigacyjnego oraz odbiornika i procesora przetwarzania sygnałów z satelitarnego systemu nawigacyjnego GPS-NAVSTAR. W fazie przelotowej rakieta leciała tuż nad ziemią, natomiast przed celem wzbijała się i atakowała obiekt niemal pod kątem 90 stopni. Druga sekcja bojowa mieściła w sobie zmodyfikowany ładunek odłamkowy model Mk 125 z zapalnikiem zbliżeniowym. Wybuch inicjowany był nad celem do zniszczenia. Trzecia z kolei część złożona była z autopilota, który sterował rakietą wysyłając impulsy do elektrycznych silniczków odpowiedzialnych za poruszanie powierzchniami sterowymi. Otrzymywał on odpowiednie komendy od komputera naprowadzania. Czwartym elementem pocisków model RGM-165A LASM była sekcja napędowa. Znajdował sie w niej silnik na paliwo stałe firmy firmy Thiokol Chemical Company model Mk 104. Wykorzystywany on był jako jednostka startowa oraz przelotowa. Ostatnia, piąta sekcja kontrolna mieściła w sobie cztery silniczki elektryczne, z których każdy poruszał jedną powierzchnią sterową.
        Cała konstrukcja pocisków model RGM-165A LASM miała 1,62 metra długości oraz 0,34 metra średnicy. Rozpiętość powierzchni sterowych dochodziło do 1,07 metra. Pociski rozwijały prędkość 3500 kilometrów na godzinę i według niektórych źródeł mogły atakować cele w odległości do około 150 mil morskich, czyli 270 kilometrów. Masa startowa konstrukcji wynosiła 621 kilogramów, jednakże znaleźć można także informacje, że była ona równa 750 kilogramów. Być może wyższa wartość dotyczy odmiany uzbrojonej w dziewięć ładunków SADARM, która miała mieć silnik startowy firmy United Technologies Corporation (oddział United Technologies Chemical Systems Division) model Mk 72. Mimo to ciągle pozostają wątpliwości, gdyż wartość 750 kilogramów jest zbyt duża dla rakiet ze zmodyfikowaną głowica model Mk 125 i jednocześnie zdecydowanie zbyt mała dla wersji z silnikiem startowym, o czym świadczą dane dotyczące wcześniejszych odmian serii SM-1 oraz SM-2.
        W założeniach rakiety model RGM-165A LASM miały zapewnić skuteczne wsparcie ogniowe dla operujących na lądzie wojsk. Szczególne znaczenie miała ponaddźwiękowa prędkość pocisków, czyniąc je trudnymi do zestrzelenia i dając bardzo mało czasu na skuteczną reakcję. Wydaje się jednak, że szybkość była jedynym atutem tej konstrukcji w porównaniu do innych rakiet zwalczania celów lądowych wykorzystywanych przez marynarkę wojenną Stanów Zjednoczonych. Z tego względu anulowanie programu ich produkcji było w pełni uzasadnione, dając możliwość wykorzystania zwolnionych funduszy w bardziej konstruktywny sposób.

TYPY OKRĘTÓW
PODWODNYCH

Myśliwskie
okręty podwodne:

.:Agosta
.:Amethyste
.:Galerna
.:Han
.:Los Angeles
.:Ming
.:Romeo
.:Rubis
.:Seawolf
.:Song
.:Swiftsure
.:Trafalgar
.:Upholder
.:Victoria
.:Walrus
.:Zeeleeuw

Balistyczne
okręty podwodne:

.:Benjamin Franklin
.:Delta
.:Ethan Allen
.:George Washington
.:Hotel
.:Jin
.:L'Inflexible
.:Lafayette
.:Le Redoutable
.:Le Triomphant
.:Ohio
.:Resolution
.:Typhoon (Tajfun)
.:Vanguard
.:Xia
.:Yankee (Jankes)


UZBROJENIE

Rakiety balistyczne
typu SLBM:

.:JL (Ju Lang)
.:Polaris
.:Poseidon
.:Seria M
.:SS-N-4 Sark
.:SS-N-5 Sark
.:SS-N-6 Serb
.:SS-N-8 Sawfly
.:SS-N-17 Snipe
.:SS-N-18 Stingray
.:SS-N-20 Sturgeon
.:SS-N-23 Skiff
.:Trident

Rakiety
przeciwokrętowe:

.:Hsiung Feng
.:Naval Strike Missile
.:SSM-1B
.:SSM-700K Hae Sung
.:xGM-84 Harpoon

Pociski manewrujące:

.:Hyunmoo III
.:xGM-109 Tomahawk

Rakietotorpedy:

.:ASROC
.:Hong Sahng-uh
.:SUBROC

Torpedy:

.:Mk 44
.:Mk 46
.:Mk 50 Barracuda
.:Mk 54 MAKO
.:MU 90 Impact
.:Stingray

Rakiety
przeciwlotnicze:

.:Evolved Sea Sparrow
.:Rolling Airframe Missile
.:Sea Sparrow
.:Standard Missile

Zestawy obrony
bezpośredniej CIWS:

.:Meroka
.:Mk 15 Phalanx
.:SGE-30 Goalkeeper

Amunicja:

.:BTERM
.:EX-171 (Mk 171)
.:Vulcano


RÓŻNE ARTYKUŁY

.:Forty-one for freedom
.:Koncepcja MEKO
.:Projekt 621
(typ Gawron)
.:Radary serii
BridgeMaster E
.:SSBN-X
.:US Navy SLBM
.:Wypadki i awarie SSBN


INNE

.:Strona główna
.:Linki

Współczesne okręty wojenne
Copyright © Mateusz Ossowski